Omni-Channel Leren

Net zoals de detailhandel zich heeft moeten ontwikkelen om te voldoen aan de eisen van winkelen via fysieke en digitale kanalen, wordt ook het onderwijs gedwongen te veranderen. Hedendaagse studenten eisen nieuwe manieren van leren, zowel wat betreft inhoud als de manier waarop de lesstof wordt overgebracht. Hierbij wordt de media als voorbeeld genomen meer dan het traditionele onderwijs, waardoor academische instellingen meestal niet in staat blijken te zijn om aan de neiuwe eisen te voldoen zonder hulp van externe partijen en educatief-technische bedrijven. Het huidige universitaire model is sterk afhankelijk van de persoonlijke, campuservaring. Niet alleen is dit de manier waarop het al meer dan een eeuw wordt "gedaan", het biedt instellingen ook belangrijke 'bijverkoop' dankzij cafetaria's, slaapzalen, sportevenementen en meer. Toen de Covid-19 pandemie toesloeg, konden universiteiten studenten niet langer op de campus ontvangen, wat betekent dat er niet langer winst uit deze bronnen kwam. De lege klaslokalen en slaapzalen werden een last. Het is dan ook geen wonder dat de eerste prioriteit van deze instellingen er toen uit bestond om studenten weer terug op de campus te krijgen. Deze voorbereidingen begonnen in alle ernst zodra in het voorjaar van 2020 een verschuiving naar online leren mogelijk werd gemaakt. In het najaar van 2021 waren de meeste universiteiten weer open voor zaken, ondanks de Delta-variant. Het schrille contrast bij dit alles was dat de ontwikkeling van universiteiten de afgelopen vijftig jaar grotendeels gericht was op het bouwen van nieuwe gebouwen en het uitbreiden van de campus, terwijl de rest van de wereld steeds digitaler werd. Universiteiten besteedden heel weinig aandacht (en budgetten) aan de ontwikkeling van nieuwe digitale leertechnologieën, modaliteiten en ondersteunende systemen, zoals de aankoop van videoapparatuur, opnamestudio's en zelfs digitale pedagogische middelen. Deze situatie is vergelijkbaar met de detailhandel die tot het begin van de 21e eeuw vooral gericht was op de uitbreiding van zijn winkelnetwerk en de online detailhandel als secundair of een bijkomstigheid zag. Dit heeft uiteindelijk geleid tot wat de "retail-apocalyps" is genoemd, waarbij merken te veel fysieke winkels hadden en online te weinig actief waren. De pandemie heeft deze apocalyps voor veel merken verder versneld, waardoor hun activiteiten uiteindelijk zijn verschoven naar een volledig omnichannel bedrijfsmodel. Onsite shopping is nu meer gericht op het bieden van een unieke of boetiekervaring, terwijl online de nadruk ligt op gemak, toegang en bereik. Deze verschuiving vindt nu ook plaats in het hoger onderwijs, waar veel universiteiten zich gedwongen zien hun aanbod via zowel fysieke als digitale kanalen te heroverwegen en te begrijpen hoe ze op verschillende manieren kunnen samenwerken. De onsite ervaring zal meer op maat en één-op-één moeten worden, terwijl voor de online ervaring gemak bovenaan staat samen met toegang en zelfs lagere kosten. Studenten kunnen kiezen voor het een of het ander, maar als wat er in de detailhandel is gebeurd ook geldt voor het hoger onderwijs, zullen ze waarschijnlijk vloeiend van de ene modaliteit naar de andere willen kunnen overstappen. Uiteindelijk willen ze meer controle hebben over hun opleiding. Er is een aantal scholen dat het voortouw neemt in omnichannel-leren, zij het dat ze daarbij sterk leunen op wat "ed tech" wordt genoemd of op onderwijs gerichte technologiebedrijven. Bij deze partnerschappen ligt de nadruk vooral op het aanbieden van onderwijs - in dit geval het traditionele leren online brengen - en niet zozeer op het innoveren van de onderwijsinhoud zelf. Bedrijven zoals Coursera werken meestal samen met een universiteit zoals Stanford of FIT om lesprogramma's te creëren samen met de faculteit van die school. Bedrijven als Canvas en Blackboard richten zich op het online aanbieden van lesstof en bieden tools aan waarmee iedereen gemakkelijk lessen online kan plaatsen en een les geven. In het tijdperk van YouTube en TikTok volstaat het echter niet om traditionele lesstof online te brengen, net zoals het geen zin heeft om een bakstenen winkel gewoon naar het web te uploaden; de inhoud moet korter zijn en bewerkt worden, met hogere productiewaarden, inclusief muziek en bewegende beelden. Bedrijven als Yellow Brick, MasterClass, Business of Fashion en Fashion Launchpad beginnen deze dynamiek op het gebied van mode- en kunsteducatie te veranderen. Kortom, het hoger onderwijs moet zijn strategie volledig omgooien om volledig omnichannel te worden - volledig gecoördineerd leren met de student in het middelpunt van het model - als het op korte termijn wil concurreren of op lange termijn wil blijven bestaan. In de volgende en laatste aflevering van deze serie vatten we de problemen samen waarmee mode-opleidingen tegewoordig worden geconfronteerd en hoe ze moeten veranderen om aan de behoeften van een snel veranderende industrie te voldoen.