Modeonderwijs: praktisch of kunstzinnig?

In het midden van de jaren negentig werd het modeonderwijs meer geïntegreerd in het hoger onderwijs, waardoor modestudenten meer kregen dan een beroepsopleiding. Hun studies in modeontwerp of modemerchandising werden nu gecombineerd met een traditionele opleiding in de vrije kunsten of het bedrijfsleven, wat leidde tot een bachelor- of HBO-diploma. Dit had tot gevolg dat mode werd geformaliseerd en zelfs gelegitimeerd als een academische bezigheid en een gewenste carrière. Met de groeiende populariteit van mode in de media, met name door series als Project Runway en modeblogs, smartphones en sociale media, realiseerden hogescholen en universiteiten zich al snel dat het winstgevend zou kunnen zijn om modeopleidingen aan te bieden.

De verschuiving van de praktische modeopleiding naar de kunsten vereist dat studenten ook niet-modevakken volgen, zoals theoretische vakken, computervaardigheden, geschiedenis enzovoort, om aan de accreditatienormen te voldoen. Hoewel dit zorgt voor een meer veelzijdige opleiding, betekent het ook minder tijd om zich te concentreren op mode-gerelateerde onderwerpen en vaardigheidstraining. Voor bachelorstudenten betekent dit dat ze een reeks basiscursussen volgen, en misschien een keuzevak of twee, zonder ooit de kans te hebben om diep te duiken of expertise op te doen op een bepaald gebied. Het doel wordt dan het verstrekken van een basiskennis en het vermogen om kritisch te denken - de kenmerken van kunstonderwijs - waarop studenten kunnen bouwen, zodra ze in de industrie aan de slag gaan. Hoewel deze benadering zeker waardevol is, heeft zij ook geleid tot een brede kloof tussen de kennis en feitelijke vaardigheden waarmee studenten afstuderen, en wat werkgevers van hen verwachten of nodig hebben.

Naarmate de mode-industrie mondialer en meer corporate wordt en technologie steeds belangrijker - van coderen tot data-analyse en AI - ontbreekt het bij de meeste modeopleidingen aan de mogelijkheden om studenten te onderwijzen in opkomende disciplines. Dit betekent in toenemende mate dat modestudenten banen mislopen, omdat zij vaardigheden missen. Vaardigheden die andere pas-afgestudeerden die niet in de mode-industrie werkzaam zijn, maar zich meer richten op technologie, financiën en bedrijfsvoering, wel hebben. Scholen zijn zich bewust van deze verandering en hebben geprobeerd hun programma's aan te passen om meer van deze vaardigheden op te nemen. Het is bijvoorbeeld steeds gebruikelijker dat modestudenten colleges bedrijfskunde volgen en ook les krijgen in e-commerce of het opbouwen van een merk, zeer belangrijk in een direct-to-consumer wereld. Maar in de wereld van geaccrediteerd onderwijs geldt dat wanneer je iets toevoegt, je ook iets moet wegnemen.

Bovendien is met de groei en integratie van mode in het formele academische systeem ook het collegegeld aanzienlijk gestegen. Het is duurder dan ooit om een graad in de mode te behalen - met collegegelden die oplopen tot bijna 52.000 dollar per jaar aan topscholen zoals Parsons School of Design in New York City. Dit is nogal wat als je bedenkt dat de gemiddelde afgestudeerde in New York City zijn carrière zal beginnen met een startsalaris van ongeveer 32.000 dollar, waarbij hij moet concurreren met meer dan 2.200 afgestudeerden in modeontwerp per jaar, in een markt waar banen verdwijnen door offshoring en technologische ontwikkelingen. Volgens Fashionista zijn in Amerika nu slechts 23.100 mensen werkzaam als ontwerper. Simpel gezegd houdt een overaanbod aan werkzoekenden in combinatie met weinig beschikbare banen de lonen laag, met als gevolg dat studenten werkloos worden en in de schulden raken.

Deze problemen dwingen tot een nieuw evenwicht in mode-opleidingen dat meer in overeenstemming is met de behoeften van de industrie. De laatste tijd zijn er steeds meer startende onderwijsinstellingen, voornamelijk online, die meer flexibele, betaalbaarde en toegankelijke leermogelijkheden willen bieden. Hoewel ze vaak nog geen diploma's of zelfs certificaten aanbieden - nog steeds belangrijke overwegingen voor studenten en hun ouders - begint hiermee de dialoog en de vergelijking van wat een mode-opleiding zou moeten zijn in een industrie in beweging, te verschuiven. In onze volgende aflevering zullen we ons richten op de faculteit mode-educatie - hard werkend om hun rol in de academische wereld te legitimeren en een systeem te ontwikkelen dat toekomstige mode-academici ondersteunt - maar ook bewust van de rol in het onderwijzen van studenten in een snel veranderende industrie, die veel faculteiten achter zich hebben gelaten.