Rotterdamse modemaker Daisy Kroon: “Ik ben mij er bewust van dat er al zoveel kleding wordt gemaakt”

Duurzaamheid in de mode-industrie, het is een veelbesproken onderwerp. Want wat is duurzaamheid precies? Het ene merk omschrijft duurzaamheid als een gedachte, wanneer kleding ‘tijdloos is en daardoor lang meegaat’, een ander merk vindt dat duurzaamheid al bij het productieproces begint, bij de oorsprong van het materiaal. In de aanloop naar Fashion Revolution Week 2018 van 23 tot en met 29 april - de week waarin wereldwijd aandacht wordt besteed aan het verbeteren van de duurzaamheidsnormen in de mode-industrie - bevraagt FashionUnited telefonisch Rotterdamse modemakers die hun eigen koers varen. Wat is hun visie op duurzaamheid?

Vandaag trappen we af met Daisy Kroon. De jonge Rotterdamse mode-ontwerpster begon direct na haar afstuderen aan de Willem de Kooning Academie in 2007 haar gelijknamige modelabel. Na een periode verschillende collecties per jaar te hebben ontworpen, wilde ze het helemaal anders doen. Kroon vestigde zich in een pandje in Rotterdam-Noord waar ze haar atelier en winkel voert. Sindsdien vaart ze haar eigen koers: ze heeft maar een collectie en deze groeit organisch. Zo staat de ontwerpster ook in het leven. Daisy Kroon aan FashionUnited: “Er is nooit een lancering geweest, ik begon gewoon.”

Vanuit welk idee ontstond het label Daisy Kroon?

“Het kon niet anders, ik moest gaan maken, dat was de eerste ingeving. Ik ben me er altijd heel bewust van geweest dat er al zoveel kleding wordt gemaakt, waardoor ik na ben gaan denken over mijn aandeel op kleine schaal. Kan ik nog wel iets toevoegen, vroeg ik me af? Er zijn nog steeds dagen waarop ik mij bezighoud met existentiële vraagstukken, maar de vraag wat mijn aandeel is in de modewereld, probeer ik tegenwoordig zoveel mogelijk los te laten, het maakt het werk er namelijk niet leuker op. Ik ben nooit begonnen met mijn label vanuit het idee onderscheidend te zijn. Ik wil iets maken wat tijdloos is en waar de drager zo lang mogelijk mee kan doen en plezier van heeft. Ik ben niet het type ontwerper dat stimuleert om ieder half jaar de kledingkast te vernieuwen. De kleding die ik maak moet betekenisvol zijn en blijven.”

Dat betekent wel dat je daardoor minder verkoopt dan labels die wel steeds een nieuwe collectie aanbieden

“Ja, maar het maakt ook dat mensen zo blij zijn met een bepaald kledingstuk dat ze er meer of een andere variant van willen hebben. Ik heb klanten die steeds terugkomen om een bepaalde pantalon in andere kleur of in een ander materiaal te kopen.”

Zou jij jezelf als duurzaam merk omschrijven?

“Ik zie mezelf niet als duurzame ondernemer, althans ik ben dit label niet gestart vanuit een duurzame gedachte. Maar mijn visie komt wel overeen met bepaalde aspecten uit de duurzaamheidsgedachte, zoals het voeren van een tijdloze collectie. Op het gebied van stofinkoop valt er nog wel veel te winnen, hoewel ik soms grote partijen opkoop die anders vernietigd zouden worden. Dan ben ik toch weer duurzaam bezig. Ik vind dat trouwens ook een mooie manier van ontwerpen: ontwerpen met dat wat je ‘wordt gegeven’.”

Worden de producties van Daisy Kroon ook vanuit het duurzaamheidsprincipe gevoerd?

“Het merendeel produceer ik zelf. Soms werk ik samen met een wijkatelier dat zich inzet om vrouwen met een achterstand op de arbeidsmarkt weer aan het werk te krijgen. Heel soms gaat een productie naar Polen. Ik probeer de productie in ieder geval zoveel mogelijk in de buurt te houden. Ik kan vanwege de omvang van mijn label niet naar China, maar zou dat ook nooit willen.”

In het verleden maakte je meerdere collecties per jaar, dat doe je nu niet meer. Waarom niet?

“Mijn collectie is een groeiende collectie, ik voeg er iedere keer iets aan toe. Het voelde heel dwingend om mee te doen aan het huidige modesysteem van vier of zes collecties per jaar. Buiten het feit dat ik zulke producties als eenmansbedrijf ook niet aan kan, wil ik er ook niet aan meedoen. Ik draag zelf nog steeds kledingstukken die van mijn moeder zijn geweest. Als je tijdloze kleding ontwerpt, kan dat. Ik vind het fijn dat ik mijn klanten kan garanderen dat hun favoriete kledingstukken altijd in de collectie blijven.”

Hoe kijk jij als kleine mode-ondernemer naar die enorme omvang mode-industrie?

“Ik heb een haat-liefdeverhouding met de industrie. Ik vind mode interessant; hoe werken trendcurves, hoe reageren mensen erop? Tegelijkertijd kan ik er ook boos om worden, want het lijkt alsof de industrie zichzelf aan het vernietigen is. Toen Lidewij Edelkoort drie jaar geleden op haar seminar uitsprak dat mode dood is , was daar veel ophef over. Ik begreep precies waar ze op doelde. Alles is tegenwoordig maar mode, in iedere prijsklasse wordt iets mode genoemd, maar is het ook echt mode? We moeten de ambacht van het maken van kleding weer leren waarderen. Een goed kledingstuk heb je voor een heel lange tijd en daar moet ook een passend prijskaartje aan hangen. Voor mijn Mannen van Kroon-project (een project waarin ze samen met mannen uit de creatieve sector de perfecte broek probeerde te maken, red.) in het Museum Boijmans van Beuningen vertelde een man mij dat hij om de paar maanden een broek van twintig euro bij een keten koopt en wanneer deze versleten is, hij weer precies dezelfde broek koopt. Ik vond dat opmerkelijk: de wil is er dus wel om dezelfde broek te blijven dragen, alleen verslijt deze. Wanneer hij iets meer zou betalen voor een kwalitatieve broek, zou hij dit ‘probleem’ niet meer hebben. Dat zag hij naarmate ons project vorderde ook in. De mannen waarvoor ik de broeken maakte, waren verbaasd over hoeveel tijd en ambacht er in het maken van een pantalon zit. Zij zijn daardoor ook anders gaan kijken naar de prijsvoering van de ketens. Dit bewustwordingsproces van consumenten, dat een T-shirt onmogelijk maar vijf euro kan kosten, gaat denk ik toch nog wel even duren.”

Doordat je op kleinere schaal produceert en vanuit een bepaalde gedachte ontwerpt, loop je wel inkomsten mis

“Dat besef ik ook. De reden dat ik dit volhoud is omdat ik dit werk het allerliefste doe. Wanneer het financieel minder gaat, denk ik daar aan. Ik kom uit een ondernemersgezin en zij dragen vaak genoeg ideeën aan hoe ik er een lucratiever verdienmodel van kan maken. Ik wil dat niet. Ik kan ook zeshonderd euro vragen voor een broek, of mijn kleding op een minder ambachtelijke manier laten produceren, maar dan zou ik voor mijn gevoel geen eerlijke ondernemer meer zijn.

Waar ligt de grootste uitdaging voor jou als klein, en als we zo vrij mogen zijn, duurzaam label?

“Het blijven inzien van de waarde van je merk. Het is niet alsof ik op grote schaal iets bijdraag aan de wereld. Bij mij zit het in klein geluk: dat iemand hier blij de deur uitwandelt en iedere keer als zij de kleding aantrekt opnieuw blij is. Op die manier probeer ik de wereld een stukje beter te maken.”

Wat is de grootste uitdaging van de gehele mode-industrie volgens jou?

“Omdat ik een kleine ambachtelijke ontwerper ben, vind ik het lastig om iets over de hele industrie te zeggen. Ik hoef er ook niet zozeer tegenaan te schoppen. Ik vind wel dat de verantwoording bij de industrie zelf ligt. Ik zie dat mensen goed reageren op de consciouscollecties die worden aangeboden, dat is een teken. Het zou fijn zijn als we in de toekomst geen nadruk meer leggen op duurzaamheid, dat we dit niet hoeven te benoemen maar dat dit altijd het uitgangspunt is.”

Volgende week vrijdag, 27 april, deel 2 in de serie Rotterdamse modemakers: Devastator

Beeld: Daisy Kroon