AIFW: Jan Taminiau

Witte ballonnen aan hoepels. Geleefde, verweerde materialen zoals priestergewaden, postzakken, verfijnde weefsels en antieke zilveren kralen met moderne materialen als chiffon, taft en grafische metaalachtige borduursels. Een greep uit de indrukken waarmee ontwerper Jan

Taminiau het publiek woensdagavond achterliet.

De show van de ontwerper die al drie van de vier rondes van de zware toelating tot de Fédération de la Couture in Parijs heeft doorlopen, was de openingsact van de Fashion Week in Amsterdam. Bijzonder is hij, want als hij in Parijs door de laatste ronde komt mag hij daar on-schedule showen tijdens de Parijse coutureweek.

Off-schedule is hij daar al een tijdje bezig. Taminiau, die in Het Parool vertelde dat hij zich als klein jongetje spiegelde aan Dior, Chanel en Yves Saint Laurent, trok enkele seizoenen geleden de stoute schoenen aan en vertrok naar de modestad waar hij begin juli alweer zijn derde show gaf. Nou ja, show, een drie uur durende presentatie. Want op die manier kan hij zijn gedachtengoed beter overbrengen.

Toch showde de kunstenaar woensdagavond op ouderwetse manier. En kwamen zijn ideeën wel degelijk over. Al is het nooit weg om aan de kleding te voelen of uitleg van de ontwerper zelf te krijgen.

De show bestond uit twee delen; een preview van de eerste prêt-à-portercollectie van de designer, daarna het haute-couturegedeelte. In het eerste 'bedrijf' kwam de stof van postzakken weer terug en showden de modellen eenvoudige, knielange jurkjes in rustige kleuren; ijsblauw, zandtinten en wit. Mooi was de gelaagdheid; meerdere doorschijnende stoffen over elkaar.

Het tweede deel was uitbundiger. Veel metaal gecombineerd met de lichtheid van tule. Passe Partout is de naam van deze collectie; de ontwerper kadert af en speelt met silhouetten en volumes. Ook de altijd aanwezige hang naar romantiek en nostalgie was duidelijk voelbaar, vooral door de overheersende kleuren roomroze en zand. De bruid droeg een zeemeerminnenjurk met daaroverheen een laag van tule, waardoor er een soort geheim ontstond dat maar door enkelen gezien mag worden. Maar het dromerige 'ik-wil-nu-trouwen-gevoel' van eerdere shows bleef uit.

Foto: Peter Stigter