Explosieve groei van ‘masters’ in de mode

In een recent artikel in New York Magazine stelde auteur William Deresiewicz: "Voor onderwijsinstellingen zijn master programma’s melkkoeien, omdat hun studenten veel minder financiële steun krijgen dan studenten in het reguliere hoger onderwijs. Voor studenten beantwoordt de masteropleiding aan een specifieke behoefte: Amerikaanse werknemers concurreren meer en meer met die over de hele wereld, en hoe meer afgestudeerden er zijn, hoe meer je een manier moet vinden om je van de massa te onderscheiden."

Dit geldt met name voor beroepsopleidingen, zoals mode, waar de masteropleidingen zich hebben uitgebreid van een handvol in de VS tot honderden universiteiten. Zo biedt de Parsons School of Design in New York nu twintig masteropleidingen aan, waaronder MFA's, MA's, MS's en MPS's. De MPS, of Masters of Professional Studies, is een relatief nieuwe naam die wordt gegeven aan beroepsgerichte opleidingen, zoals Fashion Management. Het is geen MBA, in die zin dat de nadruk niet op financiën en statistieken ligt, en dat de opleiding zich slechts op één bedrijfstak richt: mode.

De kosten van deze programma's, vooral aan vooraanstaande universiteiten van Columbia tot RISD, zijn zeer hoog, vaak meer dan 50.000 dollar per jaar. En dat loopt flink op bij een twee- of driejarig programma. Hoewel studenten die afstuderen met een master uiteindelijk meestal wel meer verdienen dan hun tegenhangers, blijven de hoge kosten een graduate opleiding zeer riskant, omdat studenten worden opgezadeld met hoge schulden en het jaren duurt om die af te betalen.

Dit geldt met name in de mode, waar het nog maar twee generaties geleden onwaarschijnlijk was dat een modeprofessional zelfs maar een tweejarige associate's degree had, laat staan een drie- of vierjarige undergraduate degree. Een masterdiploma in de mode is dan ook nog steeds een beetje een nieuwigheid op de arbeidsmarkt - en kan zelfs tegen je werken wanneer je toekomstige manager misschien zelf geen masterdiploma heeft.

Natuurlijk verandert dat naarmate meer studenten afstuderen en hogerop komen, maar het is zeker het overwegen waard als potentiële afgestudeerde student.

Waarom bieden universiteiten dan meer graduate programma's aan? Het antwoord is complexer dan het lijkt, maar het begint allemaal met het feit dat naarmate het aantal studenten afneemt en bacheloropleidingen in de mode alomtegenwoordig zijn geworden, universiteiten nieuwe manieren moeten vinden om zich van hun concurrentie te onderscheiden en nieuwe inkomsten te genereren. Universiteiten met bekende merknamen kunnen hun reputatie op bachelorniveau inzetten voor het graduate programma, zelfs zonder specifieke expertise of structuren om een graduate programma te leiden. Hoewel deze programma's moeilijk te bemannen zijn door het gebrek aan master- en doctoraaldocenten, hoopt men dat afgestudeerden na verloop van tijd zullen terugkeren om les te geven, waardoor de circulariteit ontstaat die op andere gebieden bestaat. En tenslotte hoopt men dat de afgestudeerden op den duur via onderzoek, symposia en uitgebreide netwerken de reputatie van de school een academische impuls zullen geven.

Maar hoe zit het dan met de studenten? Zoals Deresiewicz zegt over Masters in Fine Arts (MFA): "Zowel de financiële beloningen van een MFA als de motieven om er een te behalen zijn weinig transparant. De graad is niet te vergelijken met een master in fysiotherapie, bijvoorbeeld, iets dat je direct in een welomschreven werkveld plaatst met een bewezen en stabiele vraag." Hij wijst erop dat, "... in veel gevallen de infrastructuur was gebouwd, of overbouwd, en de scholen moesten blijven zoeken naar poppetjes om al die colleges te vullen waarna de toelatingsnormen werden bijgesteld." En toch blijven deze programma's groeien. In sommige gevallen komt dat doordat studenten een sterke opleiding krijgen en de kans grijpen om diep in te gaan op de complexiteit van hun huidige of toekomstige modecarrière. In andere gevallen is het een manier om van een andere branche over te stappen naar de mode zonder helemaal opnieuw te beginnen met een andere graad. Ten slotte is de master ook iets om te doen terwijl je je carrière vorm geeft wanneer je tussen twee banen in zit, of om je visum te verlengen als je een internationale student bent. Uiteindelijk zijn er veel verschillende redenen voor studenten om aan een graduate degree deel te nemen, en het resultaat is grotendeels afhankelijk van de verwachtingen en doelen van de student.

Maar wat er na het afstuderen gebeurt, is wat moeilijker te ontrafelen. Deze programma's zijn zelden gebouwd om de kloof tussen onderwijs en een baan te overbruggen - er is niet hetzelfde wettelijke voorrecht om dat te doen als in de undergraduate ruimte, dus scholen houden niet bij wie een baan krijgt, of wanneer. Als het op mode aankomt, is het algemene gevoel dat degenen die al een baan hebben, en de steun van een werkgever tijdens het hele proces, het meestal beter doen dan degenen die dat niet hebben, omdat de werkgever de potentiële voordelen ziet van een beter opgeleide werknemer. Uiteindelijk is het aan de pas afgestudeerde student om zijn diploma zo goed mogelijk te benutten, in de hoop zijn studieschuld te kunnen overstijgen en te kunnen concurreren met een groter aantal afgestudeerde masters.

In onze volgende aflevering bespreken we de noodzakelijke verschuiving naar een omni-channel leermodel, dat de verschillende behoeften en modaliteiten van het moderne leren erkent.