Hoe Franse ondernemer Pierre Schmitt een hele industrie opbouwde

Colmar, Frankrijk - Hij heeft de ergste uren van de Franse textielindustrie meegemaakt: sluitingen, faillissementen en verplaatsingen. Pierre Schmitt, eigenaar van Velcorex, heeft verre van zich erbij neer te leggen en heeft geduldig een hele industrie heropgebouwd, tot hij nu de enige 100 procent "made in France" jeans kan aanbieden.

"Mijn drijfveer is de afwijzing van fatalisme en de kennis van de geschiedenis," legt deze 69-jarige Elzasser uit, met heimwee naar het niet zo verre verleden toen de industrie in Mulhouse de stad welvarender maakte dan zijn Zwitserse buur Basel.

De nieuwste creatie van zijn groep komt dit najaar uit de fabrieken: een linnen jeans waarvan alle fabricagestappen in Frankrijk worden uitgevoerd, van de vervaardiging van de draad uit vlas dat in Normandië wordt geteeld, tot het weven en de afwerking (verven).

Deze beheersing van de productieketen onderscheidt Velcorex (147 werknemers, 23 miljoen euro omzet) van zijn concurrenten: de meeste kopen de stof in het buitenland en doen alleen het snijden en naaien in Frankrijk, wat voldoende is om de kledingstukken een driekleurig label te geven.

De marketing van deze jeans "stelt ons in staat de retoriek te doorbreken die zegt dat we niet iets van A tot Z in Frankrijk kunnen produceren", aldus Pierre Schmitt. "Het is het symbool van een echte Franse industrie, waar drie jaar geleden niemand in geloofde.

Het is ook het hoogtepunt van een ondernemersavontuur dat in 2010 begon en vaak als "waanzin" wordt omschreven, maar dat Pierre Schmitt nooit heeft opgegeven.

Gezinswoning met hypotheek

In die tijd stond Velcorex, Europa's grootste fluwelen fabrikant, op het punt te sluiten. Pierre Schmitt, voormalig directeur van de textielgigant DMC, wilde de tweehonderd jaar oude knowhow van Velcorex niet zien verdwijnen. Hij stelde een overnameplan op.

"De banken waren niet bereid me te steunen. Om te bewijzen dat ik erin geloofde, nam ik een hypotheek op mijn huis," vertrouwt hij me toe. "Dankzij dit kreeg ik leningen, waardoor ik kon starten. In 2013 herhaalde de geschiedenis zich: Emanuel Lang, de laatste weverij op Franse bodem, werd in liquidatie gesteld. Pierre Schmitt deed een bod om het bedrijf te kopen, dat werd afgewezen door de curator, die een veiling van de uitrusting van het bedrijf organiseerde.

"Ik heb een broer die boer is. We plaatsten strobalen om de toegang tot de verkoop te verhinderen en we gebruikten een sirene die een hels kabaal maakte", herinnert hij zich. "De CRS [de algemene reserves van de Franse nationale politie, red.] waren er. De prefect constateerde dat het onmogelijk was om door te gaan met de veiling.”

De overname werd uiteindelijk enkele weken later afgerond, na tussenkomst van Arnaud Montebourg, toenmalig minister van Productieve Herstel. "We moesten nog een juridische procedure doorlopen om een Frans industrieel erfgoed te redden", is Pierre Schmitt nog steeds verbaasd.

Met deze overnames heeft de ondernemer het veredelings- en weefproces onder de knie, maar moet hij zijn garen nog steeds uit het buitenland importeren, aangezien de laatste Franse spinnerijen in de jaren 2000 zijn gesloten. Daarom koopt hij in 2019 in Hongarije machines op die naar de schroothoop gaan en doet hij een beroep op gepensioneerde werknemers om ze weer aan de praat te krijgen.

"Zo kunnen we al meer dan 20 jaar het eerste Franse vlasgaren produceren", zegt hij. "Frankrijk is 's werelds grootste producent van linnen, maar kon deze hulpbron niet optimaal benutten.

Het herontdekken van betekenis

Met deze beheersing van de sector biedt de groep, naast jeans, een hele garderobe "made in France", op de markt gebracht onder het merk "Sème", ontwikkeld door Agathe, de dochter van Pierre Schmitt. Als voormalig LVMH-werkneemster verliet ze de carrière die voor haar openstond om "zin te vinden".

Haar vader heeft al andere projecten in gedachten: het gebruik van natuurlijke textielvezels (vlas, hennep of netel) om materialen van biologische oorsprong te ontwikkelen als alternatief voor aardoliederivaten.

"De glasvezelwieken van windturbines, bijvoorbeeld, kunnen niet worden gerecycled, ze worden begraven", zegt hij. "Het vergt wat onderzoek, maar morgen kunnen we ze maken van materialen op biologische basis. Deze materialen zullen de motor zijn van de volgende industriële revolutie. Hij hoopt dat Mulhouse hierdoor weer op de kaart van toonaangevende industriesteden komt te staan.

Dit artikel verscheen eerder op FashionUnited FR. Vertaling en bewerking naar het Nederlands door Caitlyn Terra.