Verticalisering: hoe de oprichter van twee modelabels haar eigen, duurzamere fabriek in Turkije begon

Bij veel succesvolle modemerken rijst de vraag of het zin heeft om de keten verticaal uit te breiden, bijvoorbeeld door te investeren in een eigen fabriek. Velen schrikken ervoor terug, omdat het veel deskundigheid en ervaring vereist op een specifiek gebied, evenals uithoudingsvermogen en assertiviteit. Vooral voor vrouwelijke ondernemers is deze stap op het eerste oog een moeilijke opgave, omdat historisch gezien vooral mannen leidinggevende functies in de productieketen hebben bekleed.

FashionUnited sprak met Nadine Bejou, de Arabische oprichter van de in Seattle gevestigde merken Idina Bride en Nadia's Eveningwear. Na haar succes met de verkoop van baljurken, bruidsjurken en avondkleding in de Verenigde Staten besloot Bejou haar eigen, duurzamere fabriek te openen in Istanbul, Turkije. FashionUnited interviewde Bejou via e-mail over de uitdagingen en resultaten van deze gedurfde stap.

Waarom koos je ervoor deze duurzamere fabriek in Istanbul te openen?

Aangezien ik twee vestigingen heb in het Midden-Oosten, voelde het logisch om terug te keren naar mijn wortels en daar een duurzamere fabriek te beginnen die van mezelf is. Ik wilde ook Syrische vluchtelingen een kans geven op een beter leven door hen als werknemers in dienst te nemen en hen een hoger inkomen te betalen dan de meesten in de mode-industrie daar. Nadia's Eveningwear maakt kleine hoeveelheden van stukken die goed verkopen, met een mooie en overwegend duurzame lijn als resultaat.

Toen we begonnen met het maken van kleding, werkten we met een fabriek die eigendom was van en beheerd werd door een groter productiebedrijf. Dit is financieel gezien meestal de veiligste route wanneer je nog startende bent, omdat deze fabrieken al beschikken over alle benodigde materialen, machines en personeel. Veel gevestigde ontwerpers in de industrie werken op deze manier, vooral wanneer ze grotere aantallen produceren.

Het probleem met het werken met een externe fabriek was dat ik weinig controle had over aantallen, kwaliteit en duurzaamheid. Dit soort fabrieken verwacht een grotere minimale order, wat bijdraagt aan verspilling als je niet ook heel veel producten verkoopt. Bovendien werd de kwaliteitscontrole van de voorraad ingewikkeld, omdat we in het proces herhaaldelijk kwaliteitsproblemen aantroffen, wat ook leidde tot veel verspilling van tijd en materialen.

Zo werden er bijvoorbeeld zonder mijn goedkeuring goedkopere stoffen voor mijn ontwerpen gebruikt. Ik heb erg mijn best gedaan om ethische en gifvrije stoffen te gebruiken, maar dat was moeilijk, omdat de fabrieken graag textiel wilden gebruiken van productiebedrijven waar ze al connecties mee hadden.

Met een aantal van deze fabrieken hebben wij verscheidene jaren samengewerkt, maar bij elk van hen waren er meerdere problemen, of het nu ging om fouten of vertragingen in de productie. Dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik mijn eigen fabriek op kleinere schaal ben begonnen. Daardoor kreeg ik iets meer controle over de kwaliteit en de kwantiteit geproduceerde stukken, en kon ik de stoffen blijven gebruiken van de duurzamere textielfabrikanten waarmee ik zelf relaties had opgebouwd.

Hoeveel personeelsleden heb je momenteel, en wat zijn hun verantwoordelijkheden?

Mijn hele team bestaat uit toegewijde en hardwerkende mensen die de oorlog in Syrië zijn ontvlucht. We hebben in totaal zes van hen fulltime in dienst. We hebben twee medewerkers die patronen maken en me helpen mijn ontwerpen tot leven te brengen, plus één persoon die stoffen snijdt en drie die de jurken naaien.

Hoe verhoudt deze fabriek zich tot andere wat arbeidsvoorwaarden betreft?

Wij bieden salarissen die vijftig procent boven het gemiddelde loon in de sector liggen. We hanteren een werkweek van veertig uur, terwijl de norm 45 uur is. Alle werknemers ontvangen een salaris dat ruim boven het leefbaar loon in Istanbul ligt, evenals een ziektekostenverzekering en een wekelijkse maaltijdvergoeding die door ons bedrijf wordt betaald. Zij werken niet meer dan acht uur per dag en hebben twee weken betaald vakantie- en ziekteverlof, dat aan alle werknemers wordt toegekend. De zorg voor en het welzijn van mijn werknemers dragen bij aan het succes van ons bedrijf. Daarom streven wij er actief naar om het team gelukkig te houden door een omgeving te bieden die veilig en leuk is om in te werken.

Wat maakt de fabriek duurzamer?

We werken op onze beurt ook weer samen met andere bedrijven, en we zorgen ervoor dat dat gelijkgestemde bedrijven zijn die ook om duurzaamheid geven. We werken alleen met fabrieken en stoffenleveranciers die maatregelen nemen op het gebied van duurzaamheid. Dat begint bij het personeel, en de garantie dat er goed voor het team wordt gezorgd. Het gebrek daaraan is echt een probleem in de industrie. Zo veel fabrieken maken misbruik van mensen aan deze kant van de wereld.

Welke hindernissen moesten er worden overwonnen? Was dat moeilijker als vrouw, aangezien de industrie overwegend door mannen gedomineerd wordt?

Een van de grootste hindernissen was dat ik een vrouw was in een leidinggevende positie in deze sector. Historisch gezien hebben mannen de meeste banen in de productie bekleed, vooral in leidinggevende functies of als eigenaars. Bovendien leiden veel van deze mensen bedrijven die al generaties lang in de familie zijn. Het was niet per se mijn doel om deze traditie te doorbreken. Ik moest leren mezelf in deze kringen te introduceren en mezelf te laten gelden om te voorkomen dat andere van mij zouden profiteren. Het vergde veel geduld en overtuiging om mijn bedrijf goed te presenteren, zodat het hetzelfde respect zou krijgen als andere bedrijven.

Welk advies zou u geven aan gelijkgestemden die hun eigen fabriek willen openen?

Ik denk dat de eerste cruciale stap is om zoveel mogelijk over de sector te leren. Hierdoor ontdekte ik veel mazen in de wet en leerde ik veel over de werking van het systeem. Je moet niet bang zijn om vragen te stellen en ideeën uit te wisselen met mensen in de sector die dit al jarenlang doen. Duurzaam beginnen klinkt misschien makkelijk, maar er is een reden waarom velen dat niet doen. Het eerste wat ik echt wilde begrijpen was waarom zoveel fabrieken deze inspanningen niet leveren, zodat ik weet waar ik rekening mee moet houden en hoe ik succesvol kan zijn in mijn streven.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op FashionUnited.de en FashionUnited.uk. Vertaling en bewerking: Nora Veerman