Agnes b.: "Zolang dure kleren worden gemaakt door mensen die daar niets aan verdienen, verandert er niets"

Tien jaar geleden, op de vakbeurs ‘Made In France’, zei Agnès Troublé, die van haar hart nooit een moordkuil heeft gemaakt, het volgende: “Franse fabrikanten en hun knowhow verdwijnt, omdat modemerken op zoek zijn naar maximale winst.” De in Versailles geboren Parisienne maakte van de gelegenheid gebruik een beroep te doen op luxehuizen en hen aan te moedigen meer in in eigen land Frankrijk te produceren. Dit voorbeeld vat perfect het carrièrepad samen van deze vastberaden ontwerpster die, lang voordat het woord duurzaamheid op ieders lippen lag, al bezig was om het volledig in haar bedrijfsvoering te implementeren. De kern van haar merk Agnès b., met mooie en praktische kleding, is dat die ontworpen is om lang te dragen.

Als voorbeeld hadden we hier ook de voorkeur van de ondernemer voor vintage, voor ecologie of haar opmerkelijke steun voor kunstenaars kunnen aanhalen. Zonder ooit vijandig of haatdragend te zijn, belichaamt Agnès b. het archetype van de geëngageerde ontwerper. Trouw aan de lange termijn. Om de autoriteit, de levensduur en de consistentie van haar carrière te vieren brengt Galeries Lafayette een eerbetoon aan de ontwerper op haar back-to-school evenement genaamd ‘Aujourd’hui et Demain Changeons De Mode’ (Vandaag en Morgen. Laten we de Mode Veranderen). Op de tweede verdieping van het iconische filiaal aan de Boulevard Haussmann in Parijs komt in de maand september een pop-up gewijd aan het merk. FashionUnited sprak met Agnès Troublé in Parijs.

Waarom heeft u zich gecommitteerd aan duurzame mode?

Agnès b.: Bijna 17 jaar geleden kochten mijn zoon en ik een zeilboot, de Tara, die we inzetten om aandacht te vragen voor wat er gebeurt in de oceanen, met de ijskappen, voor alles wat fout gaat. Dat is ons werk. Ik denk dat alles wat Etienne en ik doen, waarvoor we ons inzetten, het modehuis legitimeert. Voor mij persoonlijk is dat ook heel belangrijk, als sponsor van Tara. Het is mijn bijdrage aan het milieu, voor nu en voor de toekomst.

Wat doet u vandaag de dag om de modeindustrie te veranderen?

Weet je, ik hou eigenlijk helemaal niet van mode. Ik ben Agnès b.: Ik hou niet van mode. De mode verandert voor mij dus niet. Wat verandert zijn gewoontes, een manier van denken. Mijn eerste baan bij tijdschrift Elle kreeg ik, omdat ik er anders uitzag dan de rest. Omdat ik al mijn kleren op rommelmarkten kocht. Ik was echt een van de eersten toen en had ontzettend veel bekijks. De ontwerpen waar het merk Agnes b. bekend mee werd, zoals de overalls, de jumpsuit, ik maakte ze al in ‘76, ‘77, ‘78. Ook de werkkleding, het blauwe arbeiders jasje met de bijpassende broek, enzovoort. Ik denk dat een kledingstuk dat mooi is, altijd mooi zal blijven. Dat is waar mijn werk om draait. Mooie duurzame materialen en de beste snit. Dat je erin kunt bewegen, zoenen, je armen om iemand heen slaan en dansen zonder dat wat je draagt je belemmert. Dat is mijn werk. Met mode heeft het niet zoveel te maken. Een Agnes b. kledingstuk is zeer duurzaam, omdat het 40 jaar lang goed blijft. Wij mensen verouderen sneller dan dat mijn kleding dat doet.

Waar haalt u uw creativiteit vandaan?

Alles stimuleert mijn creativiteit, zelfs een lockdown. Wanneer je ineens op jezelf bent aangewezen ga je dingen stylen; je gaat films maken, assembleren, verhalen maken met andere kunstenaars. Ik verveel me nooit. Mijn creativiteit wordt gestimuleerd omdat ik met zoveel verschillende creatieve mensen samenwerk en ik kijk naar mensen op straat. In feite stimuleert alles mijn creativiteit. Het enige wat nodig is, is dat twee items op het juiste moment bij elkaar komen of ik zie twee kleuren waarvan ik nooit had gedacht dat ik die bij elkaar zou zetten. Dat soort dingen.

Wat zou volgens u beter kunnen binnen de branche?

Meer kennis en inzicht is nodig, meer bewustzijn überhaupt. Zolang er mensen zijn die voor veel te weinig geld items moeten maken, die voor een veelvoud van hun salaris worden verkocht, werkt het systeem niet. Mensen die niets verdienen en 12 uur per dag werken, en daar zijn zelfs kinderen bij, dat moet echt stoppen. Ik vind dat het strafbaar moet zijn. Zolang er geen straf op staat om mensen voor een hongerloon te laten werken, kan het niemand iets schelen.

Dit artikel is eerder verschenen op FashionUnited.FR en vertaald in het Nederlands.

Collectiefoto: Agnes b. F/W 20/21; portret Agnes b. : Hervé Dewintre