Paris Fashion Week Men's: In Parijs overstemde hysterie de kleren

Dries Van Noten showde voor het eerst sinds twee jaar terug in Parijs. Net als Céline, Comme des Garçons of nog Thom Browne.

Na twee jaar van digitale kalenders en slechts een handvol catwalkshows, werd de modekraan in Parijs afgelopen week opnieuw helemaal opengedraaid. Japanse en Belgische designers stonden er opnieuw. En het was al lang geleden dat we zoveel celebrities zagen tijdens een mannenweek, van Justin Timberlake tot David Beckham. Buyers en journalisten stroomden toe van heinde en verre, met uitzondering van China en Rusland.

Virgil Abloh moet nog even mee

Luxegroep Kering hield zich afzijdig. Van Saint Laurent, Balenciaga, Bottega Veneta en Alexander McQueen was de voorbije weken geen spoor. Eerder in Milaan had Gucci enkele journalisten uitgenodigd in een vintage boetiek voor de presentatie van een al bij al bescheiden capsulecollectie van artistiek directeur Alessandro Michele en popster Harry Styles.

Luxegroep LVMH, daarentegen, programmeerde in Parijs de ene megashow na de andere. Louis Vuitton bouwde een gigantische constructie op de Cour Carrée van het Louvre: een geabstraheerde, kronkelende ‘yellow brick road’ die richting hemel leidde. De show, ingeleid en afgesloten door niet één maar twee Amerikaanse ‘marching bands’ en cheerleaders, cirkelde terug naar Virgil Ablohs debuut voor Vuitton, geïnspireerd door de filmklassieker The Wizard of Oz. Superster Kendrick Lamar rapte live van zijn stoel over Abloh. Het showgehalte overstemde de kleren, ontworpen door de studio van Vuitton. En ondanks het miljoenenbudget bleek er geen geld voor flesjes water: het publiek zat bijna een uur zonder enige bescherming in felle, verblindende middagzon. Het was de zoveelste hommage van Vuitton aan Abloh. Ongetwijfeld een gemeende geste aan een getalenteerd, veel te jong gestorven ontwerper. Maar het wordt stilaan écht tijd om de man in vrede te laten rusten, en aan een nieuw hoofdstuk te beginnen.

Een valse tuin in een echte tuin

Dior bouwde een tuin met duizenden bloemen en een tribune van vochtig gras in een tent in een echte tuin, aan de voet van de kapel van Val de Grace, een militair hospitaal. Langs weerszijden van de catwalk waren replica’s van huizen gebouwd: het landgoed van Christian Dior in Granville, Normandië, en Charleston Farm in Sussex, ooit eigendom van Duncan Grant, een schilder die lid was van de Bloomsbury Group (artistiek directeur Kim Jones is een fanboy). De hele set had iets ouderwets: Karl Lagerfeld kon in zijn tijd nog raketten bouwen, of ijsschotsen transporteren van de pool naar het Grand Palais voor Chanel. In 2022 lijkt zulke overdaad onverantwoord, al beloofde Dior dat de bloemen opnieuw geplant zouden worden. Bovendien werd ook hier de aandacht afgeleid van de kleren. Bij Lagerfeld was dat een bonus: zijn latere collecties voor Chanel waren zelden om over naar huis te schrijven. Kim Jones, daarentegen, hoeft zich nergens over te schamen. De collectie stond, alsof dat nog niet duidelijk was, in het teken van tuinieren. Het intrigerendste item: een soort culotte met geïntegreerde half-leggings, verkrijgbaar in een dozijn varianten.

Givenchy bouwde een catwalk met water rond een enorme witte kubus op de terreinen van de statige Ecole Militaire. Matthew Williams geraakt niet veel verder dan zijn ‘signature’ stalen gespen en afgelikte sportswear met grote logo’s. Daar is op zich niets mee, maar het duidt wel op een gebrek aan ambitie voor het legendarische luxehuis. Waar staat Givenchy nog voor?

K-poppers in het Bauhaus

Céline bouwde voor één keer geen bijzondere structuur op een historische plek, maar huurde een zaal in het Palais de Tokyo. De cultuurtempel in een art deco gebouw uit de jaren dertig viert zijn twintigste verjaardag. Hedi Slimane showde er destijds al eens een show van Dior Homme en wou die ervaring nog eens overdoen. De meeste aandacht ging naar de invités op de front row, met onder anderen Lisa van Blackpink en V van BTS. Het gebeurt zelden dat leden van die twee kpop-sensaties op één en hetzelfde event worden gesignaleerd, en de hysterie van fans was navenant. Voor de poorten van het gebouw stonden duizenden gillende tieners. Terwijl Hedi Slimane met zijn video’s tijdens de pandemie een nieuwe, opwindende richting uitging — geïnspireerd door TikTokkers — keerde hij dit keer terug naar zijn vertrouwde, donkere esthetiek van punk met een snuifje glamrock. Hij titelde de collectie ‘Dysfunctional Bauhaus’.

Kenzo en Loewe, twee kleinere huizen in de LVMH-portefeuille, gebruikten bestaande gebouwen: een middelbare school en een oude tennisclub. Voor de Japanse stijlarbiter Nigo was het de tweede collectie van het populaire label: Amerikaans door een Japanse bril, met referenties naar matrozen en high schools uit de sixties. Het resultaat was uitstekend, al lijkt Kenzo nu gewoon een hip streetwearmerk in de traditie van Bape of Billionaire Boys Club dan een écht modelabel.

Amélie Poulain als blikvanger

Ook bij labels die niet onder de paraplu van LVMH horen, lag de nadruk meer op show dan op de kleren: Ami Paris huurde het voorplein van de Sacré Coeur-kerk in Montmartre, plaatste Carla Bruni, Noah Beck, Catherine Deneuve en Naomi Campbell front row, liet de show openen door Audrey Tautou, alias Amélie Poulain uit de gelijknamige cultfilm die zich grotendeels in Montmartre afspeelt. Andere modellen op de catwalk: Liya Kebede, Karen Elson, Precious Lee, Cara Delevingne en Kristen McMenamy. Ontwerper Alexandre Mattiussi heeft nieuwe investeerders, en het geld mocht rollen. Na de show, met draagbare, uiteindelijk heel gewone stadskledij voor mannen en vrouwen, werden de gasten in een toeristentreintje naar de afterparty getransporteerd. Rick Owens liet op het terras van het Palais de Tokyo drie gigantische vuurballen door een kraan ophijsen en in een vijver droppen, alsof het nog niet warm genoeg was. En zo verlegde zelfs hij de aandacht van de kleren naar de show. Jammer eigenlijk, want ze waren uitstekend, in het bijzonder een aantal looks in fel fluo.

Japanners en Belgen waren weer terug

Spektakel is hoe dan ook fijn. En mode is geëvolueerd sinds pakweg de jaren negentig. Er is plek voor alles, zeker in Parijs, waar Franse luxe perfect samenleeft met de internationale, vaak jonge avantgarde. Het was ook al daarom een opluchting dat de Belgen en de Japanners eindelijk terug waren. Vooral die laatste groep was voor het eerst sinds 2020 opnieuw massaal present, met shows van onder meer Taak, Homme Plissé, Junya Watanabe Man, Comme des Garçons, Maison Mihara Yasuhiro, Kolor en Auralee. De show van Watanabe was een vrolijk hoogtepunt: de ontwerper gebruikte werk van Keith Haring, Andy Warhol en Jean-Michel Basquiat — intussen bijna cliché geworden — maar mengde ze allemaal door elkaar, en voegde er ook nog eens de logo’s van Coca-Cola en Netflix aan toe. Met muziek van de Talking Heads.

En dan waren er nog de Belgen. Dries Van Noten had al een voorzichtige comeback gemaakt tijdens de damesweek, met een statische presentatie in een oud herenhuis. Maar voor de mannencollectie was er eindelijk nog eens een volwaardige show, op het dak van een parkeergarage in Montmartre, bij zonsondergang, met een collectie die weifelde tussen romantiek en hardcore techno — er waren wijde pyjama’s en verwijzingen naar racersuniformen. Een van de mooiste momenten van de week.

Walter Van Beirendonck, die eerder deze maand met pensioen ging als directeur van de modeacademie van Antwerpen, gaf een melancholische show in het Théâtre de la Madeleine. Hij liet zich inspireren door Icarus, die met zijn artificiële vleugels te dicht bij de zon vloog, en in zee stortte. De show begon eerder somber, met veel zwart en goud. Een tweede luik was meer in de typische technicolorstijl van Van Beirendonck.

Bij Y/Project combineerde Glenn Martens zijn experimenten met denim, met zijn verdergezette collab met Gaultier en zijn typische, op verschillende manieren draagbare outfits. Een heel volwassen show: Martens, die ook Diesel ontwerpt en vorig seizoen een couturelijn tekende voor Gaultier, is een gevestigd ontwerper geworden, een van de belangrijkste van zijn generatie.

Jan Jan Van Essche gaf een kleine presentatie in zijn showroom, perfect om de fijne materialen en technieken die hij gebruikt van dichtbij te ontdekken. Heel mooi: enkele chunky truien en beanies waarvoor Van Essche zich liet inspireren door het werk van Bauhaus-kunstenaar Annie Albers.

Best of

Bij de hoogtepunten in Parijs: de shows van Van Noten en Van Beirendonck, maar ook Hermès, misschien het enige luxemerk afgelopen week dat geen grootspraak nodig had om zijn verhaal te vertellen. Mannenontwerper Véronique Nichanian, intussen misschien de designer met de langste staat van dienst in de mode, blijft haar esthetiek verjongen, dit keer met mooie regenjasjes in glazende kunststof in feloranje en roze.

De levende tableaux van Lemaire in een lege museumzaal gaven een uitstekende blik op zijn tijdloze garderobe, die voor komende zomer iets lichter lijkt. Hed Mayner, die in Tel Aviv is gebaseerd, behoort tot dezelfde school van designers die zich richten tot een eerder arty, intellectueel publiek: oversized linnen tunieken, ergens tussen misdienaar en militair.

Thom Browne stopte mannen in het soort tweed dat meestal met Chanel wordt geassocieerd, maar dan alleen in pastelkleuren. Hij combineerde ze met jockstraps, ook van tweed. Fabelachtig, niet voor iedereen, maar Browne durft tenminste nog dromen en grenzen verleggen.

De beste show in Parijs was ongetwijfeld die van de Brit Craig Green, in een minimalistische witte ruimte. De kleren waren op zich spectaculair genoeg. Green verstopt zijn looks graag onder ongemakkelijke, sculpturale constructies: parachutes, dit keer ook ladders en steigers. Maar de looks zélf, in een palet van wit tot alle kleren van de regenboog, waren dit seizoen onweerstaanbaar.