Studenten AMFI's digitale mode programma over de toekomst van duurzame productie

Virtuele mode heeft zijn greep op de industrie steeds verder versterkt en in het licht van de onbetwistbare impact ervan gebruiken steeds meer merken de alternatieve productiemethode vanwege zowel de duurzame voordelen als de aantrekkingskracht op de jongere generatie shoppers. Maar, met een opmerkelijk gebrek aan mode-opgeleide tech-mensen in de industrie, kan het moeilijk zijn om een beeld te krijgen van hoe de toekomst van digitale mode er eigenlijk uit zou kunnen gaan zien.

Het Amsterdam Fashion Institute (AMFI) wil daar verandering in brengen. De Nederlandse universiteit loopt al jaren voorop in de digitale modecurve en biedt tech-gecentreerde specialisaties en minors aan ontwerpstudenten die de steeds groter wordende 3D-wereld willen verkennen. Dankzij deze opleidingen en cursussen kunnen studenten in verschillende settings afstuderen. Veel AMFI-alumni gaan aan de slag bij grote merken, zoals Adidas of Nike, die digitale mode in toenemende mate in hun proces opnemen.

"Het is geen 'metaverse' buzzword cursus..."

Hierop voortbouwend hoopt een van de docenten van de school, Ineke Siersema, de impact van AMFI een stap verder te brengen door middel van haar zomercursus Digital Fashion. De cursus van twee weken, die nu aan zijn derde editie toe is en liep van 4 tot 15 juli, nodigde internationale studenten, afgestudeerden en professionals uit om meer te leren over de digitale modewereld, met een bijzondere nadruk op de duurzaamheid ervan. Deelnemers kregen kennis over als 3D virtual prototyping, ontwikkelingen in kunstmatige intelligentie (AI) en augmented reality (AR). "Het is geen 'metaverse' buzzword cursus," zei Siersema in gesprek met FashionUnited. "We willen verder gaan dan dat. De twee weken werken als kookpot. We willen een overzicht geven van wat er gebeurt, zodat mensen context hebben en weten waar ze naartoe op weg zijn."

"Het is belangrijk dat we de industrie van die kennis voorzien," merkte Siersema op, eraan toevoegend dat veel afgestudeerden uit het verleden van de cursus, waarvan sommigen al professionals in de industrie waren, zijn doorgegaan om ofwel hun kennis in een bedrijf te implementeren of hun eigen merk te ontwikkelen. En de groep wordt alleen maar groter.

Dit jaar kwamen de deelnemers uit alle lagen van de bevolking, van eerstejaars studenten tot doorgewinterde ontwerpers en mode-opleiders, elk met hun eigen vaardigheden en persoonlijke visie. In een typische stijl van modeonderwijs nam de cursus het leven van de deelnemers voor de korte periode in beslag, bestaande uit dagen van acht uur en extra huiswerk dat de studenten constant in de digitale wereld hield. Naast een groepsproject, waarbij de studenten een digitaal modemerk moesten bedenken, testten de ontwerpers in individuele opdrachten verschillende digitale ontwerpmethoden uit met behulp van 3D-ontwerpsoftware Clo. Dit resulteerde uiteindelijk in digitale iteraties van levensechte kleding en een handvol van hun eigen virtuele ontwerpen.

Voor velen was dit de eerste keer dat ze met dergelijke productiemethoden kennismaakten en met gevestigde professionals uit de sector werkten. Jongere deelnemers merkten vooral op dat toekomstige inzetbaarheid een belangrijk aspect was van waarom ze besloten deel te nemen. Eerstejaars AMFI studente, de 20-jarige Karolina Wójtowicz, de jongste van de groep, zei dat ze, als nieuw lid van de mode-industrie, het gevoel had dat een cursus als deze haar een duurzame manier bood om te experimenteren met haar ontwerpen, terwijl ze ook unieke arbeidsvaardigheden kon opdoen.

Werkgevers geven voorrang aan digitale vaardigheden

Een soortgelijk gevoel werd geopperd door de Nederlandse ontwerpster van maatkleding Delianne Bouma, die aan de cursus deelnam om haar ontwerpproces te versnellen en haar carrière een impuls te geven. Tegen FashionUnited zei Bouma: "Merken als Calvin Klein vragen nu van sollicitanten dat ze bereid zijn om digitale vaardigheden en 3D-software te leren, naast de standaard Adobe-programma's. Het is echt iets voor de toekomst, en met deze cursus kun je een extra voordeel hebben."

Virtual reality (VR) student Anita Ghaffarian zei dat ze de cursus volgde omdat ze merkte dat veel van de programma's die ze gebruikt om VR te ontwikkelen, geavanceerde kledingsimulatietechnologie missen. "In de toekomst wil ik virtual reality samenvoegen met mode op een manier die nuttiger is tijdens het supply chain proces," merkte ze op. "Het was de eerste keer dat ik als student interactie had met verschillende mensen uit de mode-industrie, dus ik kreeg mode vanuit verschillende perspectieven te zien."

Naast studenten en degenen die de industrie willen betreden, namen ook gevestigde modeprofessionals deel aan de cursus om een goede greep te krijgen op wat digitale mode eigenlijk inhoudt en hoe ze het mogelijk in hun gerespecteerde bedrijven kunnen integreren. Het Nederlandse modeconcern Just Brands, eigenaar van PME Legend en Vanguard, stuurde vier van zijn ontwerpers naar de cursus als onderdeel van hun plannen om digitaal ontwerpen in een later stadium mogelijk in hun toeleveringsketen te implementeren. Frank Buls, de senior stylist van PME Legend, vertelde FashionUnited: "Ons bedrijf heeft de opdracht gekregen om te kijken naar manieren om een 3D manier van werken te integreren, daarom zijn we geselecteerd om deze cursus te doen. We wilden zien wat we in twee weken konden bereiken en wat we visueel konden terugbrengen naar het bedrijf."

De ontwerpers zeiden dat ze met hun eigen team hebben gesproken over het doorvoeren van deze digitale veranderingen op productniveau, en dat ze nu aan het beslissen zijn wat voor programma's ze gaan gebruiken en hoe leveranciers de technologie kunnen gebruiken. Terwijl Buls, die momenteel in herenkleding werkt, de cursus gebruikte als een kans om het ontwerpen voor nieuwe categorieën te verkennen, zag Tung Trinh van Vanguard het potentieel van het Clo 3D-platform als een digitaal schetsboek om verschillende stukken aan leiderschapsteams te presenteren. De ontwerper zei dat hun focus op digitaal design vooral gericht was op de implementatie ervan in de toeleveringsketen, met het oog op de oudere, meer volwassen consumenten van de groep, die mogelijk minder geïnteresseerd zijn in 3D-activaties. Trinh zei: "Het proces creëert minder restjes, dempt de kosten van sampling en maakt de productie duurzamer."

Irene Merten, een senior stylist voor Just Brands' Cast Iron, vulde het punt van Trinh aan met de volgende woorden: "Via de software kun je de look en feel al presenteren aan andere leden van het team, zoals marketing, retailpartners of hoofd design. Op dit moment werken we in Illustrator, wat snel en gemakkelijk te begrijpen is, zelfs voor de leverancier. Clo is visueler en kan voor andere doeleinden worden gebruikt. We zien veel bedrijven deze methodes implementeren, dus ook wij moeten eraan beginnen zodat we niet achterlopen."

Zie fysieke ontwerpprocessen niet over het hoofd

Merten merkte op dat hoewel digitale ontwikkeling belangrijk is in het onderwijs, ze nog steeds van mening is dat fysieke ontwerpprocessen niet over het hoofd gezien moeten worden. Ze erkende echter wel de duurzame voordelen van digitalisering en voegde eraan toe: "Op dit moment maken we meestal extra prototypes, hetzij in een andere kleur, hetzij in een ander materiaal, wat niet altijd nodig is. Het is altijd beter om een echt kledingstuk aan ons hoofd design te laten zien, maar als je een realistisch virtueel beeld te bieden hebt, kan dit ook werken."

Voormalig Viktor & Rolf stagiaire Ines Arconada Vazquez zei dat de beslissing om de cursus te volgen gebaseerd was op de overweldigende vraag naar digitale mode in de industrie. Maar nu, in haar rol als freelance naaister, zegt Dudkowska dat ze met een reeks verschillende projecten te maken krijgt, waaronder een nieuwe klant die interesse heeft getoond in ‘tech packs’ waarbij Dudkowska hoopt haar nieuwe kennis te kunnen gebruiken om overmatig afval van prototyping te elimineren.

Senior designer voor het duurzame kledingmerk New Optimist, Giulia Verona, was ook aanwezig. In navolging van Merten merkte Verona op dat het in Nederland gevestigde bedrijf, dat zich tot nu toe heeft geconcentreerd op jersey en katoen, momenteel op zoek is om geweven materialen aan het aanbod toe te voegen, en dat haar project voor de cursus om dit doel draaide, naast andere persoonlijke motivaties.

"De manier waarop deze generatie software stoffen en texturen presenteert, is anders dan alles wat we daarvoor hebben gezien," zei Verona. "Ik wilde de cursus volgen als een manier om een element te implementeren dat hopelijk iets positiefs toevoegt aan het werk dat we doen, zodat we niet alleen consumeren, maar ook in staat zijn om het proces van minder consumptie te ondersteunen. Hoewel de tool nuttig is voor sampling en productie, denk ik nog steeds dat het goed is om een fysieke referentie te hebben voor communicatiedoeleinden, maar op deze manier kunnen we het ontwerpproces gemakkelijk documenteren."

Digitale mode maakt mode toegankelijk

New Optimist analyseerde onlangs de impact van zowel hun digitale als fysieke sample technieken in de loop van het afgelopen jaar en merkte op dat de verspilling veel minder was bij het gebruik van digitale processen. De groep analyseert ook het afval van digitale productie, om niet uit de weg te gaan dat digitalisering ook afval kan opleveren. Verona voegde daar echter aan toe: "Het mooie van digitaal is dat het toegankelijk is, zodat we kleding eindelijk kunnen omarmen als een goed voor iedereen en niet alleen als iets dat voor egocentrische doeleinden wordt geproduceerd."

Het is deze mentaliteit die de digitale mode-educatie in haar aanpak heeft proberen te vatten. Emma Clifton, docent patroondesign aan de Edinburgh College of Art, zei over haar eigen missie in het onderwijs: "Ik ben geïnteresseerd in het geven van betekenis aan digitale mode en het niet te zien als een glad technologisch element waar je niets mee kunt."

Clifton, die zich in haar werk voor de cursus liet inspireren door haar omgeving en deze vervolgens gebruikte om kledingstukken te creëren die de grenzen van de fysica overschrijden, zei dat ze de kennis die ze heeft opgedaan mee terug wilt nemen naar haar studenten. De docent is al begonnen met het introduceren van digitale mode in haar cursus ter ondersteuning van het snijden van patronen, maar de studenten vonden de technologie frustrerend om te gebruiken, vooral vanwege tijdgebrek. "Bij de eerste kennismaking met de software is de leercurve zo steil dat er veel frustratie kan ontstaan," zei ze. "Maar de investering in tijd is de moeite waard.

Net als de deelnemers aan de cursus, merkte ook Clifton op dat het leren van digitale mode tijdens de opleiding voordelen biedt voor de inzetbaarheid. "Niet elke instelling implementeert digitale mode, dus mijn studenten zullen een voorsprong kunnen nemen - het is een legitieme vaardigheid, het is concreet, het bespaart tijd. Al met al biedt het een hoop goede educatieve functies."

Het is deze factor die de cursusleider Ineke Siersema ertoe aanzet om te blijven ijveren voor een plaats van digitale mode in het onderwijs. Op de vraag of ze hoopt de cursus uit te breiden, antwoordt Siersema: "Ja, absoluut." De docent hoopt terug te keren naar het AMFI om het concept mogelijk uit te breiden over twee cursussen, mogelijk voor verschillende niveaus van expertise - dit zal echter in een later stadium worden bepaald.

"Een cursus als deze is nodig als een manier om gemeenschap opnieuw te definiëren," vervolgde Siersema. "Jarenlang is er een duurzaamheidsprobleem geweest, en nu hebben we hier een duurzamere manier om een product te ontwikkelen. Hierdoor kun je verschillende methoden en bedrijfsmodellen genereren, waardoor er nieuwe mogelijkheden ontstaan om de manier waarop we mode produceren en creëren te heroverwegen. En het is heel belangrijk dat we dat samen doen. Daarom moet het onderwijs zijn - het opleiden van mensen die graag willen leren en een ander pad willen vinden."

Dit artikel is eerder verschenen op FashionUnited.UK. Vertaling en bewerking van het Engels naar het Nederlands: Marthe Stroom.