Ik weet dat het goed is wat ik maak - Interview Kim Bakker (Non by Kim)

Met vijfduizend euro

spaargeld, krap twee jaar werkervaring en een dosis lef startte Kim Bakker in 2007 herenlabel Nōn by Kim. Durf is een terugkerend thema in de carrière van de jonge ontwerpster. Deze zomer zet zij opnieuw een gewaagde stap.

Ik hou van strak geometrische vormen, maar ook van kitsch.

“Ik heb me gewoon naar binnen gebluft,” zegt Kim Bakker over de baan die ze een half jaar na haar afstuderen bij modemerk Gsus kreeg. Het bedrijf eiste vier jaar werkervaring voor de functie van menswear designer, maar Bakker die zes maanden bij No Excess had gewerkt en even daarvoor cum laude was afgestudeerd, kreeg de functie bij Gsus toch. “Ik wilde niet beginnen als assistent, maar direct hele collecties ontwerpen.” Het bleek ook een uitstekende leerschool voor het eigen bedrijf dat ze twee jaar later begon.

Op het eerste gezicht lijkt Kim Bakker (29), lang donker haar en een paar indringende ogen, wat chaotisch. Sinds kort heeft zij atelierruimte in het voormalig gebouw van M&S Mode aan de Basisweg in Amsterdam en ze komt verhit aangefietst om het bezoek te ontvangen. Binnen, in haar atelier, heerst orde. De werktafels staan keurig in het gelid en de knopen zijn op kleur en vorm gesorteerd. Maar het atelier is leeg. Weg zijn de vijf stagiairs en kleermakers die tot voor kort haar collecties maakten. Weg is ook de zakelijk partner nu Bakker heeft besloten haar modebedrijf tijdelijk stil te leggen. De directe aanleiding was haar deelname aan ‘The Green Fashion Competition’ eerder dit jaar. “Met het hele team zijn we gaan brainstormen over een manier waarop ik mijn collecties en werkwijze nóg duurzamer zou kunnen maken.” Een mens- en milieuvriendelijke bedrijfsvoering heeft Bakker altijd als iets normaals beschouwd. The Green Fashion Competition dwong haar echter opnieuw naar haar bedrijf en de modewereld te kijken. Bakker werd gegrepen door de gedachte dat je ook duurzaam kunt collectioneren, het ‘slow fashion’ concept. Nōn by Kim bestaat straks uit een permanente basislijn met stukken die doorgedragen kunnen worden en steeds op andere manieren te combineren zijn. Het is een lijn die doorloopt en verkrijgbaar blijft en incidenteel kan worden uitgebreid met nieuwe – tijdloze - items. Daarnaast zal elk seizoen een kleine collectie worden gemaakt met opvallende stukken en experimenten (uitspattingen) in seizoensgebonden stoffen. Voor deze reorganisatie heeft Kim Bakker een showstop ingelast. De komende anderhalf jaar gaat zij de plannen uitwerken, nieuwe producenten en investeerders zoeken en een nieuwe website ontwikkelen.

Het is een opmerkelijke stap voor een ontwerpster wier label vliegend van start ging. De merknaam Nōn by Kim komt voort uit de naam die zij haar eindexamencollectie gegeven had: Shōnen, jongen of puur in het Japans. Maar toen ze hoorde dat dat ook de titel van een homo-erotisch tijdschrift was, besloot ze iets nieuws te bedenken. “Non betekent niets, het is leeg en zelf in te vullen. Ik hou van palindromen, de symmetrie van een woord dat je van beide kanten kunt lezen. En het is een sterk logo met het streepje op de o.”

De presentatie van haar eerste collectie in 2008 werd meteen groots aangepakt met een modeshow tijdens Amsterdam Fashion Week. Voor de collectie 'Modern Definitions of Momentum' had Bakker inspiratie ontleend aan films van de Canadese regisseur David Cronenberg waarin lichamelijke aftakeling en transformatie een terugkerend thema is. Dat resulteerde in vernieuwende mannenkleren: een vest met diepe uitsnedes in het voorpand en een rugpand dat door een wirwar van draden bijeen gehouden wordt; een shirt waarvan de halsopening opengevouwen lijkt; een ruimvallende broek, schuin gesneden waardoor de stof rimpelt en opbolt. Edgy stukken zonder letterlijke rafelrand, want ingenieus geconstrueerd en strak afgewerkt. “Abstract, nuchter en verhalend,” noemt de ontwerpster het zelf. “Ik hou van strak geometrische vormen, maar ook van kitsch. Die tweestrijd combineer ik in Nōn by Kim.”

Het debuut tijdens AIFW was een daverend succes. “Ik heb inderdaad alleen maar lovende kritieken gekregen,” zegt zij. “Soms vraag ik me af of er wel echt kritisch naar gekeken wordt. Ik weet dat het goed is, maar die eerste collectie had ik laten maken bij een atelier in Rotterdam dat meer op dameskleding was ingesteld. Ik vond dat je dat kon zien aan de collectie, maar ik heb er niemand over gehoord.” Ondanks de lovende kritieken duurde het tot de derde collectie, zomer 2010, voordat zich afnemers meldden en het merk in productie genomen werd. “Inmiddels had ik twee freelance kleermakers gevonden om de monsters te maken en een productiebedrijf in India.” De collectiepresentatie vond plaats tijdens de pretentieuze openingssoiree van AIFW. Aan vier winkels kon zij leveren. De extra productie, gemaakt voor de webshop die Bakker net was gestart, bleek na aankomst in Nederland onverkoopbaar. Gelukkig kon de producent aansprakelijk worden gesteld. Ondertussen was het doorpoten voor de vierde collectie; het debuut op de Modefabriek; drie winkels erbij; nog een collectie en nog een. In totaal heeft Bakker er zes gemaakt. Via een winkel in Oostenrijk, de eigenaren kent ze nog uit de periode dat ze in Wenen stage liep bij modelabel Wendy & Jim, is haar broek met jersey stukken zelfs een bestseller geworden. “De nabestellingen bleven komen, maar op een goed moment kon ik niet meer leveren, helaas.”

En toen kwam die duurzaamheidswedstrijd voorbij. “Ik wilde een pauze inlassen. Een rustpunt om de hele bedrijfsvoering onder de loep te nemen en alles opnieuw op te zetten. Ik wil meer verkooppunten. Een echt goed en betrouwbaar productieadres en ik moet op zoek naar een nieuwe investeerder.” De plannen vielen niet bij iedereen in goede aarde. “Winkeliers begrepen het gelukkig wel. Die zien me over een paar seizoenen graag terug. Maar mijn zakelijk partner wilde verder. Toen heb ik besloten om het alleen te gaan doen.”

Dit artikel is gepubliceerd in FashionUnited vakblad nummer 5 van 2011