Post-Bangladesh initiatieven inventarisatie

Het fundament van 's werelds mode business schudde

op zijn grondvesten nadat het fundament van het Rana Plaza fabrieksgebouw in Bangladesh letterlijk was ingestort. Iedereen in de bedrijfstak is zich bewust van de wrange realiteit dat rampen en crises fundamentele veranderingen teweeg kunnen brengen. Dit is de tijd dat de industrie kan doorpakken om reële verbeteringen aan te brengen.

Een goed artikel in de Economist over de Rana Plaza ramp beschreef drie opties die kledingbedrijven die productie uitbesteden in Bangladesh hebben na de ramp. Zij kunnen snel uit Bangladesh vertrekken (á la Disney), zij kunnen blijven en proberen een actieve rol te spelen bij de verbetering van veiligheid in de fabrieken en zij kunnen blijven en doen alsof er niets fundamenteel is veranderd.

Het lijkt verreweg het drukst bij optie 2. Het ‘Accord on Fire and Building Safety in Bangladesh’ is getekend door meer dan 30 voornamelijk Europese bedrijven. In de VS en Canada hebben brancheverenigingen een ‘North American Safety Initiative’ bedacht. Daarbij hebben sommige bedrijven als bijvoorbeeld The Gap hun eigen programma’s. De eerst genoemde, het ‘Accord’ wordt gezien als een doorbraak of een ‘game changer’ omdat de afspraken bindend zijn voor de deelnemende bedrijven en omdat er een financiële bijdrage aan de verbetering van de fabrieken in Bangladesh is afgesproken.

Over alle initiatieven is wel discussie. In één van zijn karakteristiek provocerende artikelen schrijft David Birnbaum dat de financiële steun die door de bedrijven in het Accord is toegezegd de situatie niet zal kunnen verbeteren. Hij vindt dat het er toe leidt dat het publiek de schuld voor rampen als Rana Plaza teveel bij de inkopende partijen zal leggen. Aan de andere kant, zou ik willen stellen dat het baanbrekende Accord een nog grotere dreun voor het imago van de bedrijfstak in de ogen van de burger en vooral van de politiek (deels ntl hetzelfde) heeft voorkomen.

Gelukkig bereikt dit soort discussie in de branche zelden de consument. Alhoewel het er op lijkt dat wij allemaal als consument voornamelijk met onze portemonnee en niet met ons geweten kleding kopen is het onvermijdelijk dat rampen als Rana Plaza het imago van de kledingindustrie schaden. En de imago schade gaat zich uiteindelijk natuurlijk vertalen in een invloed op het koopgedrag. Een publieke onenigheid in de branche over de manier waarop de industrie verbeteringen in de arbeidsomstandigheden aanpakt helpt natuurlijk niet. De industrie straalt dus bij voorkeur daadkracht en eenheid uit in de aanpak van grote problemen met veiligheid voor de mensen die onze kleding maken. En dat moet dat wel zijn gebaseerd op echte daadkracht en eenheid.

De IAF heeft zich gecommitteerd aan het maximaal vergroten van de voordelen die bedrijven ondervinden van wereldwijde samenwerking. Wat kan de IAF dan nu doen om een wereldwijde aanpak van het probleem van arbeidsveiligheid in Bangladesh te helpen realiseren?

In de eerste plaats vertegenwoordigt de IAF via haar 40 nationale brancheorganisatie leden alle soorten en maten mode merken en fabrikanten. Het is nadrukkelijk niet alleen een federatie van de grote bedrijven. De grote bedrijven hebben het Accord getekend en in de komende weken zullen wij gaan zien op welke manieren ook de kleinere bedrijven kunnen bijdragen aan de verbeteringen in de veiligheid van fabrieken in Bangladesh. De IAF opereert als een trait d’union tussen de verschillende overeenkomsten die zijn getekend en haar branche organisatie leden. Met hen zal de IAF kijken hoe kleinere bedrijven kunnen bijdragen.

In de tweede plaats is het goed als de totale mode industrie weet te communiceren dat een ieder zijn deel bijdraagt aan het voorkomen van grote industriële rampen in de kledingindustrie. Het is niet dat er niks gebeurd, integendeel. Maar er zijn veel verschillende initiatieven, programma’s en projecten en de consument ziet maar moeilijk het totaalplaatje. Een algemeen raamwerk dat de industrie en overheden helpt om richting te geven aan samenwerking en dit ook te kunnen communiceren mist op dit moment. Zo’n raamwerk bestaat echter wel in de vorm van de ‘Ruggie Guiding Principles’ van de Verenigde Naties en de IAF werkt met al haar leden aan het mogelijk wereldwijd omarmen van dit raamwerk.

En wat kunnen bedrijven zelf in de tussentijd doen als zij willen helpen voorkomen dat meer industriële rampen gebeuren in Bangladesh (en natuurlijk in alle andere kleding producerende landen)? Ik raad aan dat zij te raden gaan bij hun brancheorganisatie die hun kan helpen op een praktische manier een bijdrage te leveren. Een mailtje naar de auteur van dit artikel, Crietee@iafnet.com, mag natuurlijk ook.