Amsterdamse modeweek start met dansspektakel
bezig met laden...
Komst hoofdsponsor Mercedes-Benz brengt rust
De Amsterdamse modeweek heet nu voor de tweede keer Mercedes-Benz FashionWeek Amsterdam. Het is een mond vol, maar volgens Zomer heeft het contract met de nieuwe hoofdsponsor de organisatie "rust" gebracht. "Rust om te concentreren op verbetering, groei en verdieping." De directeur is trots op de professionaliteit van het evenement dat volgens hem internationale allure heeft. "Het gaat natuurlijk om de ontwerpers, maar ook de beleving eromheen moet van hoog niveau zijn. Vanaf het moment dat mensen binnen komen." Daarom zijn goed getrainde hostessen en chauffeurs ingehuurd, professionele bewaking en het is inderdaad een van de weinige mode-evenementen waar bijna alles keurig op tijd begint.
De Amsterdamse modeweek is echter ook een bedrijf dat - hoewel het geen keihard winstoogmerk heeft - geen verlies wil draaien. Volgens Zomer staat er dit jaar een kleine winst in de boeken. "Afgelopen jaar moest er geld bij. Maar je kunt niet een jaar overslaan als er geld tekort is, dan word je van de kaart geveegd en moet je alles opnieuw opbouwen."
De eerste avond van de Mercedes-Benz FashionWeek Amsterdam bestaat van oudsher uit drie elementen: een commerciële naam om inkopers te lokken, een jong talent en een knaller waar nog weken over wordt gesproken (zowel in postieve als soms negatieve zin). Hoewel de organisatie het in de aanloop van de huidige editie zonder creatief directeur moest doen, Carlo Wijnands vertrok in maart na zes edities, werden bij de start donderdag alle hokjes afgevinkt.
De avond werd deze keer niet afgesloten met een spectaculaire modeshow. Nog vers in het geheugen is de presentatie twee jaar geleden van Marga Weimans, die haar modellen in sculpturale japonnen op schoenen met hoge houten blokhakken van Jan Jansen en met looprekken van staal en hout de catwalk op stuurde. Ook de hysterische mix met harige jasjes, leren hotpants, lieslaarzen, cartooneske prints en zuurstokkleuren van MaryMe-JimmyPaul vorig jaar was memorabel. Voor de finale tekende dit keer een dansgezelschap gehuld in kostuums van de gelauwerde ontwerpster Iris van Herpen, die Amsterdam al bijna lijkt ontgroeid. De moderne dansvoorstelling was aan een enkele sterrenkijker in het publiek niet besteed - "oh nee, hoe lang duurt dit?" - maar het grootste deel van het modepubliek was blij met de traktatie en het enthousiaste applaus was na afloop voor de dansers een warm bad.
Claes Iversen toont eerste prêt-à-portercollectie
Publiekslieveling Claes Iversen showde voor de tweede keer in twee jaar tijd tijdens de opening. Dit keer niet zijn bewerkelijke couturelijn, maar de eerste collectie van de confectielijn II (two). 'II by Claes Iversen' is ontwikkeld in samenwerking met Joke Poen en Edwin van Wijngaarden, het echtpaar achter voormalig modelabel Just B. dat twee jaar geleden werd stopgezet en waar Iversen in 2009 een paar maanden 'in de leer' was.
In zijn eerste confectiecollectie heeft Iversen zijn signatuur weten te behouden, en dat is knap. Vanaf de eerste look is Iversens hand zichtbaar in de sobere, soepel geplooide en gevouwen items én in de romantische applicaties met bloemen en strass. Het is een draagbare collectie met jurken, tops, broeken, rokken in zwart, crème, poederroze en groen en mikt op het hogere retailsegment. Ook een goed pak ontbreekt niet, leuk met een ruimvallend jasje met dubbele split in het achterpand zoals je meestal alleen voor mannen ziet. Op het eerste oog een vrij klassieke collectie, soms een beetje tuttig, maar met veel mooie details, zoals een opbollende rug, een overslag met een riempje of een fris ajourrandje langs een wit overhemd. Omdat een catwalkshow met alleen confectiekleding nogal saai kan zijn, eindigde de presentatie met een paar fijne kleurrijke avondjaponnen, waarmee de ontwerper nog even liet zien waarom bekende vrouwen als Ilse de Lange, Sophie van der Stap en Stacey Rookhuizen bij hem aankloppen voor een rode loper- (of songfestival) jurk.
Esmerij van Loon
Foto's: Olaf Hussein, dansvoorstelling en Claes Iversen
Fotografie: Peter Stigter