De terugkeer van Monique Collignon

“I'm here to stay,” vertelt Monique Collignon met een grote lach op haar gezicht. Het is de eerste show sinds haar faillissement van juli vorig jaar. “Ik ben zogezegd terug, maar eigenlijk ben ik nooit weggeweest.” Meer dan een jaar heeft Collignon samen met haar team gewerkt aan haar nieuwe haute coutureshow.

Zelfs de avond voor de show is er tot diep in de nacht doorgewerkt om het allerbeste resultaat neer te zetten. “Mensen hebben hoge verwachtingen van je en dat legt een behoorlijke druk op je schouders. Mijn team en ik hebben vandaag al genoeg traantjes gelaten. Dadelijk gaan we met z'n allen nog een keer heel hard gillen.”

Het licht wordt gedimd en de violisten beginnen 'Comtine D'un Autre Eté' van de film Amélie Poulain te spelen. Alle ogen zijn gericht op het sprookjesachtig ingerichte podium. Het behang met donkere bomen, de barokstoeltjes en de tafel vol klokjes en andere tierlantijntjes, geven een Alice in Wonderland gevoel. Het publiek wacht tot het eerste model verschijnt tussen de bomen, maar er komt niemand. Plots kijkt iedereen naar de andere kant van het podium. Daar loopt het eerste model gehuld in een witte met zwart geborduurde jurk en een grote veren mantel. De toeschouwers verwelkomen het model met een groot applaus. Zwart, wit, beige en goud zijn de kleuren die terugkomen in alle kledingstukken. Collignon heeft veel gebruik gemaakt van kant, borduursel en veren. Ruim vijfhonderd meter stof en zes- tot achtduizend werkuren hebben gezeten in de collectie.

Monique Collignon: 'Ik hoef geen concessies te doen'

De show vindt plaats op het nieuwe kantoor van de ontwerpster in Amsterdam Zuid-Oost. Het wordt volgens Collignon een plek met een heel andere opzet. Haar kantoor, atelier en showroom zijn ondergebracht in hetzelfde pand. “We hadden hiervoor ook al het atelier en de showroom bij elkaar. Dit keer heb ik een heel andere visie. Er is hier zo veel ruimte. Ik kan hier een show geven en ik heb een werkplek waar ik een mega atelier kan maken. Ik wil dat het bruist van de opdrachten. Op momenten dat er eigenlijk niks te doen is, wil ik dat mijn team dingen gaat uitproberen. Een fijne inpiratiekamer lijkt mij ook heel belangrijk. Daar tegenover komt de designafdeling waar heel hard wordt gewerkt aan de confectiecollecties. Als mensen in de toekomst nog een keer terugkomen, hoop ik dat ze een nieuw en fris gevoel krijgen.”

In juli 2013 trok een van Collignons schuldeisers de stekker uit haar bedrijf. Hoewel de couturier bezig was met een herstructurering, duurde het te lang voor de crediteur. “Ik heb natuurlijk in een jaar concessies moeten doen, maar op een gegeven moment had ik zoiets van: dat hoef ik helemaal niet,” vertelt Collignon terwijl ze even snel knipoogt naar een persrelatie. “Ik heb een wit blaadje. Een van mijn aandeelhouders zei destijds al: 'Monique vergeet één ding niet, waar je ook gaat, je neemt je creativiteit mee.' Toen ik het faillissement met veel tranen ben gaan verwerken kwam ik tot het besef dat ik achterbleef met een wit blaadje en een potlood. Ik kan zelf invullen waar ik heenga en dat is natuurlijk heel bevrijdend.”

Met haar nieuwe kantoor en 'terugkomst' in de modewereld is Collignon klaar om haar merk weer helemaal op te bouwen. “We waren al met het buitenland bezig - daar zijn we eigenlijk nooit mee gestopt. Deze collectie is natuurlijk ook al red carpet proof voor het buitenland. Maar ik wil eerst Nederland weer veroveren; de confectie weer opbouwen. We beginnen praktisch, want we hebben grootse plannen. We willen absoluut de grens over. Zodra ik de mogelijkheid krijg of zie, ga ik ervoor!”