‘Met het liefelijke en sprookjesachtige heb ik niets’
Door FashionUnited
bezig met laden...
Leads
In 2010 won
“Als onderdeel van de prijs mocht ik met G-star naar New York, een onwijs toffe ervaring. Daar werd ik gebeld door de gemeente Den Haag dat ik genomineerd was voor de Haagse toptalent beurs, die ik later won. Dankzij die prijzen kon ik de tijd nemen om te bedenken welke kant ik op wilde – commercieel of juist conceptueel? – en heb ik mijn eigen label op kunnen starten.”
Na twee shows op Fashion Week Lab gaf je vorige week zelfstandig een show. Hoe was dat?
“Het was heel fijn om het publiek eindelijk voor mezelf te hebben. Voor mijn vorige show deelde ik de ruimte met Winde (Rienstra, red.). Ook leuk, maar ik was blij dat ik dit keer geen concessies hoefde te doen. Bij binnenkomst gaven we iedereen een sleutel. Niemand vertelde erbij waar de sleutels toegang tot geven, waardoor je nieuwsgierig wordt en je de sleutel wil uitproberen. Hetzelfde geldt voor de duivel. Het is heel verleidelijk: hij kan je toegang geven tot extravagante en mooie dingen, maar er hangt wel een prijskaartje aan. Dat mysterieuze gevoel wilde ik oproepen.”
Ook je eerdere collecties waren gebaseerd op de duistere kant van het leven, zoals politiefoto’s van plaats delicten. Wat trekt je daar zo in aan?
“Ik weet het niet. Ik denk dat het me zo aantrekt omdat het alles is wat ik zelf niet ben. Ik zat vroeger al aan de buis gekluisterd bij documentaires over seriemoordenaars. Met het liefelijke en sprookjesachtige heb ik niets.”
Was dat ook al zo op de academie?
“Nee, pas bij mijn afstudeercollectie kwam ik daar achter. Daarvoor ging het niet lekker. Ik probeerde opgewekte collecties te maken met extreme vormen en felle kleuren, en heb zelfs vrouwencollecties geprobeerd, maar het voelde niet goed. Ook al vonden anderen het mooi, ik voelde er niks bij. Op een gegeven moment snapte ik het niet meer. Ik werd er wanhopig van. Toen heb ik alles losgelaten en ben ik gaan doen waar ik me goed bij voelde. Sindsdien gaat het vanzelf. Ik zeg niet dat het geen moeite kost; ik werk heel hard, maar ik zit nooit meer peinzend in mijn atelier.”
Hoofdbedekkingen zijn inmiddels je handelsmerk geworden. Waar komt dat vandaan?
“Het heeft te maken met mijn fascinatie voor anonimiteit; de spanning dat je niet weet wie er onder zit. Omdat anonimiteit bijna altijd samenvalt met het concept van mijn collectie, passen hoofdbedekkingen daar bijna altijd bij.”
Voor welke man ontwerp je?
“Ik ontwerp voor mannen die vooral heel mannelijk zijn. Misschien zelfs wel het type oerman, die bier drinkt en voetbal kijkt. Mijn mannen moeten vooral mannen blijven en geen engeltjes worden.”
Kun je al van je werk leven?
“Nog niet. Soms lukt het met subsidies, maar niet altijd. Daarom ben ik nu op zoek naar een baantje. Het leidt onwijs af, maar in deze tijd mag je allang blij zijn als je werk kunt vinden. Daarnaast ben ik bezig met een kleine capsulecollectie die ik wil gaan verkopen en in maart gaat mijn webshop live.”
Wat zijn je ambities?
“Ik hoop ooit wereldwijd te verkopen en in het buitenland te showen. Het liefst in New York, Londen of Berlijn. In die steden past mijn collectie het beste.”
Wat is jouw tip voor jonge ontwerpers?
“Vraag jezelf heel diep af wie je bent en waar je voor staat. Het klinkt vreselijk chliché, maar zolang je dicht bij jezelf blijft, kun je alles beargumenteren.”
Foto 1: Peter Stigter
Foto 2: Taufiq Hosen
Marije de Haan, A/W 2013-14, Amsterdam Fashionweek from David Joosten on Vimeo.