Bangladesh: is er ruimte voor voldoende loon?

In de nasleep van het vierde jubileum van de Rana Plaza-ramp, focust iedereen op het bouwen van vuur en algemene veiligheid in kledingfabrieken in Bangladesh - dat is zeker goed - maar een belangrijke invloed op het leven van de arbeiders krijgt niet zoveel aandacht als eigenlijk zou moeten: de lonen. Met een nationaal minimumloon van 35 Amerikaanse dollars (32 euro) en maandelijkse lonen van 61 Amerikaanse dollar (55 euro) voor textielarbeiders, heeft Bangladesh nog steeds een lange weg te gaan naar een behoorlijk loon.

Zoals de schokkende illustratie hierboven toont, duurt het voor een textielarbeider 18 maanden om hetzelfde te verdienen als een CEO tijdens een lunchpauze. Deze vergelijking is gemaakt als onderdeel van de “Garment Workers Diaries”, een onderzoeksproject van een jaar geleid door Microfinance Opportunities en in samenwerking met Fashion Revolution en de C&A Foundation. Het project verzamelt data over de levens van textielwerkers in Bangladesh, Cambodja en India en is op dit moment halverwege.

Helaas, op dit moment in Bangladesh, lijkt weinig ruimte te zijn terwijl groepen aan beide kanten van het spectrum zich gedragen als dwazen: terwijl kledingarbeiders en vakbonden wijzen naar de lage lonen en lange uren die zorgen dat de levens van werknemers moeilijk en ongezond zijn, komen de fabriekseigenaren en instanties in de industrie met hun favoriete argument: kopers en orders zullen dan wegdrijven naar nog goedkopere landen zoals Ethiopië als de lonen worden verhoogd in Bangladesh.

Laten kopers Bangladesh achter zich als de lonen toenemen?

Alhoewel, inkopers zullen niet binnen een nacht weggaan, zeker niet bij een belangrijk textiel en kleding producerend land zoals Bangladesh. De vele redenen: Als eerste, naast China en India, is geen ander land in staat om jong en gretig personeel te leveren die in aantallen in de miljoenen loopt. Ten tweede, laten we realistisch zijn, op dit moment hebben niet veel landen lagere lonen in de kledingindustrie dan Bangladesh; regionale buren zoals Sri Lanka en Myanmar hebben al een loon van 88 Amerikaanse dollar per maand en Vietnam, Pakistan en India liggen daar al boven.

Ten derde, Bangladesh heeft over de jaren textiel- en kledingcentra opgericht met een infrastructuur- en leveranciersnetwerk. Een opkomend (en goedkoop) kleding-producerend land zoals Ethiopië zal dit niet makkelijk kunnen kopiëren en zeker niet binnen een korte tijd. Dus zullen de inkopers die overwegen om hun productie te verplaatsen de voors en tegens zorgvuldig afwegen tegen elkaar.

Nummer vier, laten we nog eens kijken naar China. Hier zijn de lonen juist gestegen in de afgelopen jaren. Ze zijn verdrievoudigd in de laatste tien jaar. In feite, China is dichtbij een leefbaar loon op dit moment met een gemiddelde van 239 Amerikaanse dollars per maand. Vergelijk dat met de 61 dollar van Bangladesh - dit ligt hier nog ver vanaf. Plus, de lonen in China zijn niet drastisch gestegen, maar stap voor stap. Hetzelfde zou gelden voor Bangladesh.

Wat, als vijfde reden, producenten genoeg tijd geeft om openhartig te spreken met hun internationale inkopers, bekende kledingmerken en retailers wat zeker positieve publiciteit verdient, om hun te steunen in de missie voor leefbare lonen voor hun werknemers. Tenslotte vragen klanten steeds vaker waar hun kleding wordt gemaakt (en laten die informatie hun keuze beïnvloeden waar ze items kopen), dus welk merk of retailer wil niet de eerste zijn die een fabriek in de arm neemt in Bangladesh die een goed voor haar arbeiders zorgt en een behoorlijk loon betaalt?

Wat ons brengt op het volgende punt: Als de eigenaren van fabrieken de lonen niet willen verhogen, zijn nog veel andere manieren waarop ze kunnen helpen: Waarom bieden ze de werknemers die al lang bij het bedrijf zijn goede voeding? Rijst, groenten en peulvruchten zijn goedkoper in grote hoeveelheden en zouden het voedingspatroon van de werknemers zeker verbeteren. Ook: verzekeringen. Waarom sluiten ze geen deal met een grote aanbieder en bieden ze gratis of gesubsidieerde gezondheidszorg voor werknemers en hun familie?

Er zijn veel manieren te noemen hoe fabrikanten en internationale kopers kunnen - en moeten - helpen, al is het niet voor humanitaire redenen maar voor de economische. Als het er op neer komt zijn blije en gezonde werknemers en hun familie betere en efficientere werkers met minder ziektedagen en problemen thuis. Daarnaast zullen ze niet snel weggaan bij een baan waar ze zich blij voelen en waar voor hun gezorgd wordt. Daarmee wordt een exodus aan kunde en kennis voorkomen.

Dit is waar een project zoals "The Garment Worker Diaries" van pas komt - Fashion Revolution gebruikt de resultaten om hun sterk te maken voor veranderingen in gedrag en verandering in beleid die de leef- en werkomstandigheden van textielarbeiders wereldwijd zullen verbeteren. Laten we hopen dat consumenten, inkopers, fabriekseigenaren en belangrijke bedrijven in de industrie luisteren.

Illustratie 1: door Georgia Keeling voor Money Fashion Power; stat bron: Labour Behind the Label; Illustratie 2: Stitches to Riches via worldbank.org

Vertaling en bewerking: Caitlyn Terra