Het overbruggen van de kenniskloof

Mode als academische discipline is relatief nieuw. Dat wil niet zeggen dat er niet al geruime tijd onderzoek wordt gedaan naar het snijvlak tussen kleding en economie, kleding en psychologie of kleding en cultuur - om een paar voorbeelden te noemen - maar eerder dat het nog niet serieus wordt genomen als zelfstandige discipline. Echter, met de formalisering van mode als discipline binnen het academisch onderwijs, en de groei van graduate programma's, is er een golf van mode-gerelateerd onderzoek geweest, zowel door faculteiten als door studenten.

En omdat dit onderzoek niet noodzakelijk gebonden is aan het succes van een bedrijf - d.w.z. dat het geen onderzoek is dat wordt gedaan als onderdeel van iemands baan, of ten dienste van een klant - was er meer ruimte voor daadwerkelijk onafhankelijk onderzoek. Kortom, het heeft een directere kritiek op het modesysteem mogelijk gemaakt. Het is dan ook geen verrassing dat er een correlatie bestaat tussen de groei van het modeonderzoek en een groeiende belangstelling voor onderwerpen als duurzaamheid, mensenrechten en gelijkheid, inclusie en sociale rechtvaardigheid. Deze onderwerpen staan steevast in de top vijf als het gaat om onderzoek door studenten.

In de loop der tijd zijn deze academische aandachtsgebieden verschoven van de instelling naar de industrie, en wel om twee redenen: 1) studenten studeren af met deze onderwerpen in het middelpunt van hun belangstelling en 2) hoe hoger opgeleid mensen zijn, hoe meer zij veranderingen eisen van bedrijven. Dit proces verloopt echter traag en wijst op het gebrek aan directe samenwerking tussen de academische wereld en het bedrijfsleven.

Bij veel mode- en detailhandelsbedrijven bestaat wantrouwen jegens de academische wereld. In sommige gevallen komt dit doordat men vindt dat modeopleidingen "traag reageren" of "geen affiniteit" hebben met de huidige trends en technologieën. In andere gevallen komt het voort uit een gevoel van "anders-zijn" dat de mode-industrie altijd heeft omarmd - het idee dat mode anders is dan andere industrieën en daarom niet dezelfde input nodig heeft. En ten slotte is academisch taalgebruik vaak moeilijk te begrijpen voor mensen uit de praktijk - en wordt als pretentieus gezien. Voor alle drie valt iets te zeggen, maar naarmate het onderzoek groeit, en de industrie zelf complexer en mondialer wordt, kan er veel gewonnen worden bij een meer collaboratieve samenwerking die de behoeften van zowel de onderzoeker als het bedrijf erkent.

Voor onderzoekers is het moeilijk om toegang te krijgen tot informatie en gegevens die de onderzoeksresultaten zouden kunnen helpen verdiepen. Modebedrijven zijn van oudsher zeer terughoudend in het delen van informatie vanwege de concurrentiegevoeligheid ervan, maar door deze informatie achter te houden, beperken ze de mogelijkheden voor nieuwe inzichten en perspectieven. Het ontwikkelen van methoden voor het delen van informatie, zonder bedrijfsgeheimen prijs te geven, en het verwelkomen van onderzoekers, zou een prioriteit moeten zijn. En in ruil voor toegang zouden onderzoekers meer toegankelijke resultaten van hun onderzoek kunnen leveren - samenvattingen, presentaties of modellen - die begrijpelijk en toepasbaar zijn voor werknemers.

Bovendien is een van de grondbeginselen van onderzoek dat je niet gebonden bent aan een bepaald resultaat. Een onderzoeker begint met een hypothese, en bepaalt vervolgens de geldigheid ervan aan de hand van de gegevens die hij verzamelt.

Onderzoekers krijgen vaak te maken met resultaten die sterk verschillen van wat ze verwachtten - en dat maakt onderzoek zo belangrijk en opwindend. Daarom moeten bedrijven die ervoor kiezen om met onderzoekers in zee te gaan, ook openstaan voor onverwachte resultaten. Dit is geen typische consultant/klant-relatie.

Ten slotte worden onderzoekers gemakkelijk meegezogen in de academische wereld - waar informatie wordt verspreid via academische tijdschriften en conferenties, maar vaak nooit zijn weg vindt naar de buitenwereld. Als het onderzoek een verandering of een effect op de industrie wil hebben, moet het toegankelijk zijn. Een niet-modevoorbeeld is het Amrikaanse tijdschrift Psychology Today, dat geschreven is voor een algemeen publiek om zich bezig te houden met onderwerpen op het gebied van psychologie en therapie, op basis van hedendaags onderzoek. Een voorbeeld voor de mode is Vestoj, een organisatie die is opgericht door Anja Aronwosky Cronberg en die kritisch modeonderzoek en intellectuele conversatie nastreeft via een online platform en een prachtig visueel magazine. Zoals Cronberg het stelt, is er behoefte aan uitwisseling tussen de academische wereld en het bedrijfsleven en moeten we manieren vinden om de kloof - en het wantrouwen - tussen de twee te overbruggen door een gemeenschappelijke basis te vinden.

In onze volgende aflevering onderzoeken we de problemen van stages in de mode en hoe ze misschien niet de toegang tot leren en banen bieden die ze beweren te bieden, maar een onbetaalde schaduweconomie in de hand werken.