Hoger onderwijs vertrouwt op Azië

In de VS werd de zogenaamde ‘GI Bill’ aangenomen om veteranen van de Tweede Wereldoorlog te helpen terug te keren naar het burgerleven. Een van de belangrijkste onderdelen van deze wet was om militairen toegang te geven tot een betaalbare hogere (beroeps) opleiding. Dit had tot gevolg dat het aantal mensen met een hoger diploma vanaf de jaren 1950 sterk toenam, waardoor onderwijs veranderde van een privilege voorbehouden aan de rijken tot een rite de passage voor de meeste Amerikanen. En deze toegang tot onderwijs had tot gevolg dat de middenklasse toenam, terwijl ook de economie verschoof van vooral laaggeschoolde banen naar banen voor hoger opgeleiden.

Toen de economie in de jaren zeventig en tachtig echter verschoof van de fabriek naar het kantoor, werden de banen voor arbeiders minder gewild. Hierdoor moesten bedrijven hun fabrieken naar het buitenland verplaatsen - met als bijkomend voordeel goedkopere arbeid en minder overheidsregulering. Tegen de jaren '90 betekende dit dat de meeste modegerelateerde productie - textiel en kleding - niet langer in de VS of in Europa plaatsvond, maar hoofdzakelijk in China en India en vervolgens verder in Zuidoost-Azië. Deze verhuizing van de productie bracht ook veel geld naar deze landen, waardoor daar eveneens een groeiende middenklasse kon ontstaan.

Na verloop van tijd werden de nieuwe ondernemers van China en India en hun kinderen en kleinkinderen het snelst groeiende groep consumenten ter wereld. Niet alleen kochten zij meer, zij gingen ook in groteren getale naar de universiteit. Voor degenen die het zich konden veroorloven, was het bezoeken van topscholen in Londen, Parijs en New York - vooral om mode te studeren - het hoofddoel. Deze scholen werden gezien als de top op het gebied van ontwerp- en bedrijfsopleidingen en boden bekende merknamen op cv's.

Omdat deze studenten meestal het volledige collegegeld betaalden, aangezien zij geen toegang hadden tot nationale collegegeldprogramma's of leningen, gingen scholen als het London College of Fashion en het Fashion Institute of Technology deze studenten rechtstreeks actief benaderen en hen vereenvoudigde toelatingsprocedures aanbieden. Veel scholen bouwden zelfs satellietscholen in China en Korea om hun marktpenetratie in deze gebieden te vergroten, omdat de groeiden inkomsten dankzij internationale studenten samenviel met een daling van het geboortecijfer in eigen land. Internationale studenten vormden kortom de perfecte oplossing voor de daling van de eigen studentenpopulaties. In de jaren 2000 was het niet ongebruikelijk dat klassen aan de grote universiteiten voor 50 procent of meer uit internationale studenten bestonden.

Deze realiteit werd nog duidelijker toen Covid-19 toesloeg en studenten niet meer overzee konden gaan om te studeren. In de zomer van 2020 werd een vrij onbekende Amerikaanse wet die vereiste dat studenten op Amerikaanse bodem moesten zijn om een studentenvisum te krijgen, groot nieuws toen het onderwijs vooral via Zoom plaatsvond. Universiteiten als Harvard, Yale en NYU stonden op het punt een grote en waardevolle groep studenten te verliezen - en dus verenigden ze zich en dwongen ze de regering-Trump een andere koers in te slaan. Aan de andere kant van de oceaan zorgde Brexit ook voor verwarring in het onderwijs, doordat Europese studenten plotseling internationale studenten werden en de toelatingen opnieuw werden geconfigureerd.

Nu, een jaar later, hebben veel instellingen voor hoger onderwijs zich erop toegelegd om studenten terug te halen naar de campus. Hoewel dit een complex besluit is - vooral omdat de pandemie nog steeds niet ten einde is - was het voor een groot deel bedoeld om weer meer internationale studenten aan te trekken. Zonder hun collegegeld zouden scholen in grote financiële moeilijkheden komen. En zonder hen verliezen ze belangrijke gerelateerde inkomsten zoals die uit de verhuur van slaapplekken, de cafetaria's en andere campusdiensten. In feite volgen binnenlandse studenten veel vaker online lessen dan hun internationale collega-studenten, omdat zij waarschijnlijk een baan hebben terwijl ze studeren.

De Covid-pandemie heeft echter ook gezorgd voor meer transparantie als het gaat om de onderwijssector en de afhankelijkheid daarvan van internationale studenten. China heeft onlangs enkele van zijn strengste regels in decennia aangekondigd over de manier waarop internationale universiteiten studenten in China mogen benaderen, waarbij de toegang tot online onderwijs, studiebegeleiding en inhoud in het algemeen wordt beperkt. Hoewel politiek een grote rol speelt bij deze veranderingen, hebben Chinese universiteiten in veel opzichten hun Europese en Amerikaanse tegenhangers ingehaald door een breed scala aan modeprogramma's aan te bieden aan instellingen van topniveau. En er wordt druk uitgeoefend op studenten om in eigen land te studeren.

Kortom, opleidingsinstituten worden gedwongen zich opnieuw te bezinnen op hun studentenpopulatie voor de nabije en lange termijn en zullen wellicht niet langer kunnen rekenen op Aziatische studenten om hun groei te ondersteunen en financieren. Voor veel instellingen betekent dit dat zij opnieuw contact moeten leggen met lokale studenten en markten, en misschien zelfs dat zij hun activiteiten moeten inkrimpen.

In onze volgende aflevering zullen we ons richten op de wildgroei van mode-gerelateerde graduate programma's in de VS, waarom er zo veel zijn en wat de gevolgen daarvan zijn.