De vijftiende editie van FashionClash zet creatieve proces in de spotlight: Dit zijn de highlights
bezig met laden...
Dit weekend reisde de internationale modewereld af naar Maastricht. De Limburgse hoofdstad werd dit weekend omgetoverd tot ware modestad door modefestival FashionClash - een mode-event dat jonge ontwerpers een podium geeft op een luchtige manier. Van vrijdag tot en met zondag werd het publiek uitgenodigd om aan mode deel te nemen middels tentoonstellingen, workshops, talks, films en modeshows in een alternatief jasje.
De vijftiende editie draait niet om het eindresultaat, maar om de co-creaties en het creatieve proces. Daarvoor gaven Branko Popovic, Els Petit en Jessie Beurskens de touwtjes uit handen en nodigden zij vijf jonge modemakers uit om ‘het nieuwe narratief van de mode’ te schetsen. Maar, wat is dat? En, wie bepaalt wat het nieuwe narratief is? De vijf modemakers, die voor het project niets van elkaars bestaan wisten, staken hun koppen bij elkaar en werden het met elkaar eens dat de focus niet op het eindresultaat, maar het proces moest liggen. “Het eindresultaat, of dat nu gaat om een collectie in een winkel of creaties die tentoongesteld staan bij exposities, wordt vaak gevierd door de naam van één persoon. Maar, om tot dat eindresultaat te komen is een denkproces en een collectieve aanpak nodig. Dat verdient volgens ons een groter podium”, vertelt Enzo Aït Kaci, een van de aangestelde curatoren op de openingsavond. De visie van de vijf jonge modemakers resulteert in een FashionClash-editie vol nieuwe uitingen. FashionUnited was aanwezig en deelt de highlights van het modeweekend.
New Fashion Narratives
De boodschap van het modefestival is na de opening meteen terug te zien in de New Fashion Narratives-tentoonstelling in Bureau Europa. New Fashion Narratives toont hier creaties van 22 (inter)nationale modeontwerpers waarmee de vijf aangestelde, jonge curatoren samen de expositie in elkaar zetten. Zo is er het werk te zien van Timothy Scholte/Mary-Ann, dat op metalen frames wordt getoond. Scholte schetst in zijn werken met staal. Zo beginnen veel van zijn werken met het lassen van metalen frames waarin hij experimenteert en nieuwe vormen verkent. Het resulteert in tentoongestelde kledingstukken die over metalen frames zijn gespannen. Het benadrukt de materiële en tactiele kwaliteiten van zijn creatieve proces.
De collectie vraagt aandacht voor de manieren waarop we ons kleden waardoor we ons gewild voelen. Scholte onderzoekt het gebruik van kleding waarmee we ons lichaam kunnen veranderen. Dat doet hij door de motorcultuur als inspiratie te nemen. Motorkleding wordt gebruikt om het lichaam te beschermen, maar ook te versterken.
De tekst gaat verder onder de foto’s.
Een andere ontwerper die opvalt met haar werk is Chaewon Kong. De ontwerper haalt inspiratie uit haar persoonlijke ervaringen en waarden en gebruikt creaties om onderwerpen te onderzoeken die vaak te maken hebben met het lichaam. Dit keer stelt zij ‘Dare to Wear’ tentoon - drie mannequins die korsetten dragen. Al snel wordt duidelijk dat de korsetten niet om het lichaam van de pop passen, wat refereert aan een gebrek aan diversiteit in de vormen van mannequins. Kong maakte gebruik van materialen uit haar directe omgeving om de gaten op te vullen.
De tekst gaat verder onder de foto’s.
Booklook
Iemand die ook het verhaal achter het kledingstuk opnieuw onder de aandacht wil brengen, is researcher en ontwerper Anouk Beckers met haar project ‘Booklook’. Beckers is van mening dat we kledingstukken moeten gaan herwaarderen. In een wereld waarin tijdschriften maandelijks een nieuw item uitlichten, is dat maar lastig, vertelt ze op zaterdagochtend tijdens een talk in een kleine boekenwinkel. Dus besloot zij het heft in eigen handen te nemen en de huidige magazines te ‘hacken’ door aan een serie tijdschriften te werken die uitgevouwen kunnen worden tot een kledingstuk (bijvoorbeeld een shirt, broek of schort) en weer opgevouwen kunnen worden tot een tijdschrift. Het doel van Booklook is om de dominante commerciële verhalen in de mode te bevragen en de rol van mode in kledingstukken in culturele, sociale, politieke en economische context te herdefiniëren.
Zo is er bijvoorbeeld de tweede editie die aandacht vraagt voor doe-het-zelf praktijken in de mode. Beckers is van mening dat handwerktechnieken zoals breien, borduren, patronen maken en naaien vaak worden beschouwd als hobby en zelden worden onderzocht. Het tijdschrift draagt het essay ‘Fragments of DIY Stories’ van onderzoeker Alessandra Varisco en bevat korte hoofdstukken die bijvoorbeeld gaan over het historische perspectief van doe-het-zelf praktijken en de functie ervan in het definiëren van de rol van vrouwen en de rechten van kledingarbeiders, en het effect van doe-het-zelf-tijdschriften op het consumentengedrag en de relatie tussen zelf kleding maken en industriële kledingproductie. Het tijdschrift heeft alles wat een ‘gewoon’ tijdschrift ook heeft - afbeeldingen, tekst, paginanummers, een leesvolgorde en de bekende vierkante vorm. Het enige verschil: het is op stofachtig papier gedrukt (wat ervoor zorgt dat het tijdschrift in de wasmachine gewassen kan worden) én men kan het uitvouwen tot een shirt.
De tekst gaat verder onder de foto.
Clash House
Op zaterdagavond bewoog een goedgemutst publiek zich naar de tweede verdieping van Studio Ranium waar Clash House plaatsvond. Deelnemers uit overal in Europa werkten de afgelopen maanden met ondersteuning van professionele theatermakers aan presentaties die de ‘normale’ modeshow gedag zegden. Zo nam Nederlandse ontwerper Ruben Jurriën die boodschap heel serieus en transformeerde het podium in een waar musicalspektakel en probeerde Jean Flogie het publiek aan het lachen te maken door de uitreiking van zijn ‘Fake Oscars’. Het waren vooral de outfits die door het publiek werden geprezen.
Jurriën toont zijn collectie ‘Super Femboyant’ die staat voor zachtheid en enorme kracht. Tijdens zijn optreden proberen diverse ‘sterke’ modellen een blok op te tillen dat ‘super f*cking heavy’ is. Wanneer Jurriën zelf het podium oploopt in een roze jurk, lachen alle modellen hem uit. De Nederlandse ontwerper gaat er niet op in en bestrijdt het gemene gedrag met liefde door een lied te zingen. Zodra blijkt dat ‘zachtheid’ meer kracht heeft dan een ‘sterk uiterlijk’, doen alle modellen met hem mee en begint het publiek te joelen. De boodschap was duidelijk.
De tekst gaat verder onder de foto.
Iemand die de boodschap ook duidelijk over wist te brengen, maar dat op een geheel andere manier deed, was ontwerpersduo Maash met de beginact van de avond. Een mannelijk model met enkel een beige panty aan loopt elegant om een kruishoekig rek heen waar diverse jassen aan hangen. Ieder rondje trekt hij een nieuwe jas aan en gooit hij hem weer op de grond. Naarmate de act vordert, sprint het model over het podium en kan hij op het einde zijn eigen snelheid niet meer bijhouden. Maash verwijst hiermee naar de fast fashion industrie die volgens het ontwerpersduo flink moet gaan veranderen.
Modefilms
In een wereld die tegenwoordig in het teken staat van digitalisering, konden ook modefilms niet ontbreken. Op vrijdagavond wordt het publiek naar Lumière geleid, waar vijf geselecteerde films worden getoond en kans maakten op de FashionClash Festival Fashion Film Award en de Kaltblut Magazine Award - Fashion Film & Video. Het is ontwerper Cristian Velasco die de eerstgenoemde prijs wint met zijn film ‘Retarzos’. De Kaltblut Magazine Award wordt overhandigd aan Ashim Ahluwalia, die conceptuele mode gebruikt in haar film ‘HUM’ om klasse en genderongelijkheid uit te dagen. De hoofdpersonages dragen een doe-het-zelf-outfit dat symbool staat voor de herwaardering van alles wat aan de kant wordt geschoven. Zo worden er afgedankte armbanden, schoonmaakattributen, vuilniszakken en kleden omgetoverd tot sierlijke outfits die kracht uitstralen.
De vijftiende editie van FashionClash bracht het creatieve proces en de co-creatie onder de aandacht op diverse manieren. Zo werd het publiek bijna letterlijk in het proces gezogen tijdens de tentoonstelling New Fashion Narratives waar iedere ontwerpers een deel van het proces in kaart bracht, ieder op zijn eigen manier. Daarnaast waren er verschillende initiatieven die het makersproces in de spotlight zetten en oproepen tot herwaardering van een kledingstuk. Het in beeld brengen van de weg naar het eindresultaat symboliseert tevens de aanpak van FashionClash voor de volgende edities, vertelt Popovic in een kort interview net na de opening. “Dit is misschien wel belangrijker dan het eindresultaat en het zorgt ervoor dat alle betrokkenen in het proces een stem krijgen, iets wat FashionClash heel belangrijk vindt.”