De desillusies van de modeindustrie - deel 1

De modeindustrie is een populaire sector die vele professionals aantrekt, maar sommigen ook teleurstelt. Voor FashionUnited vertellen vier oud-modeprofessionals over hun desillusies van de modeindustrie.

In Europa vertegenwoordigt de kledingsector 922.041 banen (cijfers Euratex 2019). Achter deze cijfers gaan banen vol met passie schuil, tijdelijke of vaste contracten, bevredigende of juist beklemmende functies. Teleurgesteld, uitgeput of moe van hun baan, kiezen sommige professionals ervoor hun baan op te geven, anderen verlaten zelfs de bedrijfstak toen de droombaan een nachtmerrie bleek. FashionUnited sprak per e-mail met deze modeprofessionals. Voor deel 1 is het de beurt aan Kamil Owczarek, een Poolse ontwerper die voor Armani heeft gewerkt.

In welke bedrijfstak bent u nu werkzaam?

Kamil Owczarek:"Ik ben momenteel werkloos. Ik breng mijn vrije tijd door met rusten - daarvoor heb ik meer dan twaalf jaar non-stop gewerkt. Ik doe onderzoek, ben geïnteresseerd in nieuwe ideeën, leer over nieuwe bedrijven, digitale producten en over generatie Z."

Wat is uw achtergrond?

"Ik ben opgegroeid op het platteland, in een middenklasse gezin. Mijn interesse in mode kwam van mijn grootmoeder. Ze kleedde zich graag mooi aan en bestelde jurken, bont en schoenen op maat. Hoewel ik altijd geïnteresseerd was in kunst en andere creatieve activiteiten, besloot ik na de middelbare school rechten te gaan studeren. In die tijd gaf mijn oma me een oude naaimachine die ik probeerde onder de knie te krijgen. Ik stopte uiteindelijk met mijn studie in het derde jaar, verhuisde toen naar Warschau met mijn naaimachine en besloot cursussen te volgen aan een school voor modeontwerp."

"Ik heb ook vier jaar bij Emporio Armani gewerkt als inkoper voor de Poolse markt. Een baan waarvoor ik regelmatig naar Milaan reisde, naar het hoofdkantoor van Armani, voor wekenlange trainingen. Ik heb veel geleerd over wat een wereldmerk inhoudt en zelfs meneer Armani himself ontmoet. Toen begon ik na te denken over mijn eigen bedrijf en mijn eigen merk."

Wanneer besloot u de modeindustrie te verlaten en welke positie bekleedde u op dat moment?

"Dat was aan het eind van 2018. Ik was medeoprichter en mede-eigenaar van Bohoboco [het prêt-à-porterlabel hield in 2020 op te bestaan. Na 10 jaar als modelabel bestaan te hebben, is het nu een geurmerk geworden.]"

Kunt u uitleggen waarom u gestopt bent met werken in de modeindustrie?

"Om vele redenen. Een van de redenen is dat de tijd die nodig is om een goed bedrijfsmodel op te stellen, de houdbaarheidsdatum ervan overschrijdt. Het seizoen is korter dan de verkooptijd. De waarde van mijn vele maanden werk devalueerde snel. Mode verliest haar waarde, veel klanten behandelen mode zonder gevoel, zij dragen hun kleren maar één keer en zoeken altijd naar nieuwe producten. Ik merkte dat ik te emotioneel werd over mijn werk en mijn projecten. Het was te veel voor mij."

Denkt u dat u ooit nog in de modeindustrie zult werken?

"Gezien de huidige gebeurtenissen weet ik nog niet wat mij zou overhalen om terug te keren naar de mode. Voor nu neem ik een pauze en dat voelt goed. Ik heb een paar mode-gerelateerde projecten in gedachten, maar de tijd zal het leren."

Hoe ziet u de toekomst van de mode?

"Ik denk dat de mode nog tegenstrijdiger zal zijn. Super exclusieve merken en massamarkt merken zullen hun posities behouden. Ik ben niet zeker over de toekomst van kleine bedrijven."

"Op dit moment hebben we het veel over virtual reality en ik denk dat de mode op dat gebied ook zal gaan groeien. Ik heb onlangs ook gehoord over virtuele kleding voor Zoom vergaderingen. Daar ben ik erg in geïnteresseerd."

Dit artikel is eerder verschenen op FashionUnited.FR, vervolgens vertaald en bewerkt naar het Nederlands door Ilona Fonteijn.