De desillusies van de modeindustrie - deel 2

De modeindustrie is een populaire sector die vele professionals aantrekt, maar sommigen ook teleurstelt. Voor FashionUnited vertellen vier oud-modeprofessionals over hun desillusies van de modeindustrie.

In Europa vertegenwoordigt de kledingsector 922.041 banen (cijfers Euratex 2019). Achter deze cijfers gaan banen vol met passie schuil, tijdelijke of vaste contracten, bevredigende of juist beklemmende functies. Teleurgesteld, uitgeput of moe van hun baan, kiezen sommige professionals ervoor hun baan op te geven, anderen verlaten zelfs de bedrijfstak toen de droombaan een nachtmerrie bleek. FashionUnited sprak per e-mail met deze modeprofessionals. Dit keer het verhaal van S., een voormalig marketing professional voor grote namen in de Franse kledingindustrie, die anoniem wenst te blijven.

In welke bedrijfstak bent u nu werkzaam?

S.:”Ik werk nu als freelance loopbaancoach in Montreal en voel mij op mijn plek. Ik coach ook mensen die werkzaam zijn in de mode-industrie en ik merk dat de problemen hier in Canada dezelfde zijn als die in Frankrijk.”

Wat is uw achtergrond?

”Na mijn studies rechten en business wist ik niet zo goed welke richting bij mij zou passen. Marketing leek me een goede branche omdat het multidisciplinair was. Ik wilde in de luxe sector werken omdat ik werd aangetrokken door de esthetiek, het vakmanschap en de kwaliteit van een product. Zo kwam ik terecht bij een holding die verschillende modehuizen bezat.”

”Dus begon ik in marketing en licensing voor twee merken in Parijs. Na een paar jaar veranderde ik van bedrijf en werd ik productmanager bij een ander kledingmerk, ook in Parijs. Na een burn-out en een grote wens om naar het buitenland te gaan, volgde ik mijn echtgenoot naar Québec waar ik een functie ging bekleden in de marketing voor Brioche Dorée in Montréal. Na drie jaar besloot ik de overstap te maken en loopbaancoach te worden.”

Kunt u uitleggen waarom u gestopt bent met werken in de modeindustrie?

”Er zijn vele redenen, maar de belangrijkste zijn de volgende. Allereerst was het een desillusie voor mij. Ik wist natuurlijk dat mode een bedrijfssector was, maar ik dacht dat het artistieke aspect en de savoir-faire de kern van een modehuis zouden vormen. Uiteindelijk realiseerde ik me dat het vooral om etalage en marketing ging. De kunstafdeling vormt maar een heel klein deel van het systeem. Ik voelde me ingeklemd tussen de kunstafdeling en de commerciële afdeling, die tegengestelde doelen hebben.”

”Andere aspecten die me hebben doen vertrekken, zijn: het gebrek aan zorg - het was een overwerkte omgeving en ik kreeg kwetsende opmerkingen, vooral als starter -, de obsessie met cijfers en kostenbesparing, en het salaris - je werkt veel voor een ondermaats salaris en ondermaatse voorwaarden (maar dat geldt niet alleen voor de modewereld denk ik).”

”Vanuit ethisch oogpunt had ik het gevoel dat mensen niet gaven om de kwaliteit van de producten. Wij produceerden in het buitenland tegen zeer lage productiekosten en met de daarbij behorende kwaliteit. We verkochten het in een mooie verpakking, tegen hoge prijzen. Ik moest een deel van de klantenservice beheren en er waren vele klachten. Na een tijdje wordt dat sleur, vooral als je weet dat de klant gelijk heeft.”

”Tenslotte, het feit dat ik geen betekenis meer vond in wat ik deed. Ik vroeg me af waar ik echt aan bijdroeg.”

Zijn er aspecten van de mode-industrie die u mist?

”Ja, de creatieve en artistieke kant van de industrie, evenals de teamgeest. Ik mis sommige collega's. Ik was in staat om mezelf te omringen met een team dat ik leuk vond. Dat is het enige dat ik mis aan dat werk.”

In welk geval zou u zijn gebleven?

”Als er meer ethiek en meer erkenning was, en we terug zouden gaan naar de basis van de kledingsector. Tegenwoordig is het niet anders dan broodjes verkopen. Ik kan het weten, ik heb het allebei gedaan. Behalve het organiseren van de fotoshoots en de modeshows, is het in principe hetzelfde. En ook: mij in staat stellen mijn werk goed te doen, maar dat is onmogelijk omdat de budgetten altijd krap zijn en de termijnen onredelijk.”

Heeft u moeilijkheden ondervonden toen u van baan veranderde ?

”Ze wilden me houden, voor meer geld. Het was mij het niet waard om mijn geestelijke gezondheid op te offeren.”

”Ik had niet gedacht dat ik mijn carrière in Frankrijk zou veranderen. Fransen zijn zeer rigide in onze visie op werkgelegenheid. Ik denk dat het heel moeilijk voor me zou zijn geweest om hier te beginnen. In Noord-Amerika is de mentaliteit heel anders en dat heeft me veel geholpen de moed te vinden om te beginnen coachen. De eerste twee jaar waren moeilijker, maar zoals bij elk ander startend bedrijf, leek het normaal. Hoe dan ook, als je vindt wat je stimuleert en motiveert, lukt het je om vol te houden.”

Hoe ziet u de toekomst? Enige professionele projecten?

”Mensen blijven helpen die ongelukkig zijn op het werk, dat is mijn missie geworden. Mijn wens is een boek te schrijven om zoveel mogelijk mensen bewust te maken van het belang om naar jezelf te luisteren en de moed te hebben om te doen waar je van houdt.

Dit artikel is eerder verschenen op FashionUnited.FR, vervolgens vertaald en bewerkt naar het Nederlands door Ilona Fonteijn.

De identiteit van de persoon die anoniem wilde blijven is door de redactie geverifieerd.