Fashion Alumni: Sanne Schepers

Elk jaar studeren er ruim honderd modestudenten af aan de verschillende modeopleidingen in Nederland. Klaar om de modewereld te bestormen. De kersverse ontwerpers volgen allemaal een andere weg: de één begint een eigen label, de ander wordt ingelijfd bij een groot modebedrijf. Wat houdt de jonge generatie bezig, pak ‘m beet vijf jaar na hun afstuderen? Welke zaken gingen hen voor de wind, en waar hebben ze voor moeten knokken? Vijf modeontwerpers vertellen. In aflevering 4: Sanne Schepers (27), afgestudeerd in 2011 aan Artez hogeschool voor de kunsten en in 2013 rondde zij een masteropleiding af aan L'Institut Français de la Mode in Parijs. In 2015 sloot ze zich aan bij Futura, een half jaar na de oprichting van het label door Tom Renema en Anne Bosman.

Wat zijn de belangrijkste ontwikkelingen die je hebt doorgemaakt sinds je afstuderen?

“Twee dagen voor de show van Lichting 2011 hoorde ik dat ik was aangenomen voor de masteropleiding. Op dat moment had ik geen idee hoe ik deze studie en de verhuizing naar Parijs zou gaan bekostigen. Tot ik de wedstrijd won! Ik wist direct waar ik het prijzengeld aan wilde besteden. Het was een zware opleiding. In Arnhem zit je in een creatieve bubbel en kun je volop experimenteren. In Parijs word je behandeld als een ontwerper in een professioneel designteam. Na een theoretisch eerste jaar, ga je in het tweede jaar praktijkervaring opdoen. Samen met tien anderen werd ik geselecteerd voor een ‘stoomcursus’ in de fabriek van de Franse schoenenontwerper Robert Clergerie. In twee maanden tijd leerde ik schoenmaken, van de eerste schets tot het dopje onder de hak. Na dit project ben ik nog een paar maanden gebleven.”

Hoe relevant is datgene wat je tijdens je studie hebt geleerd nu in de praktijk?

“Na de opleiding kreeg ik een baan bij Vanilia. Het bedrijf zocht een ontwerper voor het opzetten van een nieuwe denimlijn. Behoorlijk buiten mijn comfortzone: ik was, en ben nog steeds, niet echt een denimtype. Het leek me een uitdaging. En het was omschakelen: het ‘ontwerpertje spelen’ wordt je afgeleerd, ze willen kleren die verkopen. Ineens sta je stil bij de kleinste details, zoals een rits, knoop of biesje aan de binnenkant. Tegelijkertijd blijft het belangrijk om grenzen op te zoeken. De designafdeling is het beginpunt: als dáár geen vernieuwing plaatsvindt, gebeurt het ook niet. Gaandeweg word je al genoeg bijgestuurd door productie en inkoop.”

Sluit de artistieke insteek van kunstopleidingen voldoende aan bij de commerciële wereld waar je na de studie in belandt?

“Ja, ook bij commerciële bedrijven is het belangrijk dat ontwerpers out-of-the-box denken. Ook al worden de collecties vanuit een bepaald stramien ontworpen, een gek idee kan het verschil maken. Ik had daarnaast veel profijt van alle technische lessen. Bij Vanilia werkte ik samen met een eigen patronenmaakster en was het handig dat ik goed kon uitleggen wat ik wilde.”

Heb je grote investeringen gedaan voor je carrière?

“Na zeven maanden besloot ik om mijn contract niet te laten verlengen. Er kriebelde iets. Toen ik me aansloot bij Futura verruilde ik zekerheid voor onzekerheid. Amsterdam voor Deventer. Ik had nog geen kamer in deze voor mij onbekende stad en heb eerst bij verschillende mensen op de bank geslapen. Ondertussen waren Tom en Anne al bezig met de wintercollectie. De samenwerking ging direct goed, Anne kende ik al van de academie. In de aanloop naar een show werken we zeven dagen in de week. Ik heb alles aan de kant gezet: vakanties, vrienden, het uitgaansleven. Maar iedere dag een terrasje te pakken hoeft voor mij eerlijk gezegd ook niet. Soms zit ik thuis op de bank en denk ik: zat ik nu maar achter mijn naaimachine mooie dingen te maken. Ik heb een stukje sociale vrijheid ingewisseld voor creatieve vrijheid.”

Wat is de verdeelsleutel tussen jullie drieën?

“We zijn alle drie eigenaar. Tom is verantwoordelijk voor de sales, administratie en financiën. Anne en ik vormen het creatieve team. Hij heeft een achtergrond in mannenkleding, ik in vrouwenkleding. Maar uiteindelijk heeft Anne meer te zeggen over de dames en ik meer over de heren! Al beschouwen we de collecties als een geheel, ze worden ontworpen vanuit hetzelfde thema. Zelfs jurken komen vaak voort uit een mannenontwerp. Het gaat ons om een mensbeeld.”

Om een eigen modelabel van de grond te krijgen moet je een lange adem hebben: eerst zaaien, dan oogsten. Hoe was dit voor jou?

“Het is schipperen, we hebben geen investeerder. Wel allerlei bijbaantjes. Zo doen we producties voor andere ontwerpers, onder wie Ronald van der Kemp. Of we helpen hem met een borduurproject. Daarnaast zitten we in een proefpanel voor geuranalyses in Deventer. Ja, echt! Dit bedrijf maakt geurmonsters, die wij moeten testen op geurwaarden: we geven aan hoe sterk we ze ruiken. Terwijl we ’s morgens vroeg zitten te snuffelen aan die machines doen we de productie voor Amsterdam Fashion Week. Onze kleurkaart voor komende collectie is grotendeels tijdens zo’n geurpanelochtend tot stand gekomen.”

Waar heb je voor moeten knokken?

“Ik heb geleerd dat niemand op je zit te wachten. Winkels niet, pers niet – je moet overal hard aan trekken. En vooral je eigen pad volgen. Vasthouden aan je visie. Wij waken elke minuut voor onze standpunten, er zijn zoveel mensen die je willen bijsturen. Daar moet je jezelf niet in verliezen. Feedback is leerzaam, maar je mag best selectief zijn welke kritiek je meeneemt.”

Wat ging er in de afgelopen vijf jaar beter dan verwacht?

“Vroeger zag ik op tegen interviews. Tijdens Lichting dacht ik: laat mij maar buffelen achter de schermen, op platte schoenen, zonder make-up. Ik hoef niet zo nodig in de spotlights te staan. Maar ja, als winnaar ontkom je hier niet aan. Nu weet ik: als ik er eenmaal sta, en mezelf blijf, gaat het beter dan verwacht. Op een gegeven moment ga je het zelfs leuk vinden! Ook op modefeestjes voelde ik me wel eens een vreemde eend in de bijt. Ik ben helemaal niet hip (lacht). Maar het is wel belangrijk om voeling te houden met de modewereld. Daarom bezoek ik nu geregeld openingen. En wat blijkt? Je ontmoet de leukste mensen, van fotografen tot stylisten.”

Hoe zorgen jullie voor naamsbekendheid?

“We zijn dagelijks bezig met pr en social media. Op den duur staan we open voor een pr-bureau, maar nu doen we het nog veel te graag zelf. Ook onze producties en het beheer van de gastenlijst houden we in eigen hand, zolang het kan. Het directe contact met klanten geeft ons merk een intiem karakter. Daarom gaan we ook persoonlijk langs winkels met een rekje kleding.”

Is het label ook een commercieel succes?

“We hebben nu ongeveer acht verkooppunten, dit willen we graag uitbreiden. Aan de ene kant is er de showcollectie met unieke stukken, veel handwerk en bewerkelijke prints. Deze worden vooral door particulieren gekocht. Daarnaast maken we een commerciële collectie met draagbare producten, zoals T-shirts, truien, overhemden en broeken. Die lijn moet uiteindelijk het bedrijf gaan dragen. Daarmee gaan we ook naar beurzen in Amsterdam en Berlijn. Op de catwalk mixen we showpieces met draagbare stuks.”

Hoe ziet de gemiddelde werkweek eruit?

“Ik ben meestal iets eerder dan de jongens in het atelier. We zitten in een groot fabriekspand met een tuin. Koffie maken is het eerste wat ik doe. Daarmee ga ik buiten op de aanlegsteiger zitten. Ondertussen druppelt iedereen binnen. Anne, Tom, onze stagiairs. We gaan direct aan de slag. Er is altijd wat te doen: ontwerpen, mailen, stikken, opruimen. Lunchen doen we samen en rond zes uur gaan we naar huis om te eten. Twee uur later komen Anne en ik terug. Met zijn tweeën werken we in alle rust door tot middernacht. In de weekenden bezoeken we winkels of openingen en vaak zijn we dan ook druk met onze bijbaantjes.”

Neem jij je werk mee naar huis? Of zet je die knop makkelijk om?

“Tijdens de vakantie neem ik me altijd voor om niets te doen. Afgelopen maand was ik met mijn ouders in Zuid-Frankrijk. Niksend aan het zwembad begon het te kriebelen. Ik ben naar een supermarktje gelopen om papier te kopen en heb tien kantjes vol gepend met plannen. Zo gaat het nou altijd: als je je voorneemt om iets anders te doen, borrelen de ideeën vanzelf op.”

Waar werk je momenteel aan?

“We hebben de showcollectie net afgerond, dus het atelier is een puinhoop. Prioriteit nummer één: schoon schip maken voor iets nieuws. Ondertussen voeren Anne en ik opdrachten uit voor particulieren. Tom rondt de salesperiode af. In september beginnen we met het tekenen van de nieuwe showcollectie. Tegelijkertijd loopt de productie van de afgelopen collectie: we maken afgeleiden van de showstukken en onderhouden contact met de fabrikanten.”

Hoe ziet jouw moodboard voor de volgende collectie eruit?

“Blanco: klaar voor een nieuwe start. De collectie zit al wel in onze drie hoofden. Vlak voor de zomervakantie hebben we al even van gedachten gewisseld. We noemen elk bijvoorbeeld een kleur, film of inspirerende tentoonstelling. Na de vakantie gaan we om de tafel zitten en al brainstormend ontstaat er meestal vanzelf een sfeerbeeld.”

Wat geeft je het meest voldoening?

“Als alles samenvalt. In het begin denk je wel eens: waar zijn we eigenlijk mee bezig? Maar twee minuten voor de show, als alle modellen klaarstaan en je ziet het totaalbeeld met de juiste styling, dan besef je: wauw, het werkt. Tegelijkertijd kan ik er heel blij van worden als iemand een trui van ons draagt. Dat exclusieve blijft een grote liefde, maar de eenvoud van zo’n mooie sweater is daarnaast ook ontzettend leuk.”

Wat brengt de toekomst en wat is je grootste droom?

“Mijn wens is de wereld veroveren met mooie producten. Kleding maken waarvan mensen denken: dit móet ik hebben. Het mooiste zou zijn om een cultuur rond het merk Futura te bouwen, met universele producten die iets toevoegen aan het dagelijks leven. Dat kan ook een stoel zijn. Samen met plezier mooie dingen ontwikkelen blijft de drijfveer. Ik ga voor de passie, niet puur voor de cijfers. Ik wil iets nieuws toevoegen, mensen kippenvel bezorgen.”

Foto's: Team Peter Stigter, Futura Studio Kee and Kee, Jip Broeks for Vice