Celine signaleert evolutie, geen breuk, onder Michael Rider

Weinig debuten in de recente geschiedenis waren zo zelfverzekerd, of zo goed afgestemd op de realiteit van de luxesector, als die van Michael Rider voor Celine tijdens de Parijse mannenmodeweek. De collectie, gepresenteerd in het atelier van het modehuis aan de Rue Vivienne 16, behandelde de geschiedenis van Celine als een levend archief in plaats van een museumstuk. Het pragmatische minimalisme van Phoebe Philo werd gecombineerd met de vlijmscherpe, bourgeoise flair van Hedi Slimane. Het resultaat was een garderobe met een onmiskenbaar commerciële insteek, maar zonder cynisme.

Continuïteit als concurrentievoordeel

Rider erft een merk waarvan de omzet onder Slimane meer dan verdubbelde tot naar schatting 2,5 miljard euro. Dit is grotendeels te danken aan accessoires, herenmode en parfums, die nu een belangrijk onderdeel vormen van Celines winst. In plaats van het roer volledig om te gooien, richtte de nieuwe ontwerper zich op gegarandeerde successen zoals nieuwe Triomphe-tassen, zwaardere sieraden en vermeil, leuke logo-T-shirts en loafers met lage hak. Stuk voor stuk items met een groot verkooppotentieel. In een markt waar de vraag naar "soft luxury" dit jaar naar verwachting slechts enkele procenten zal groeien, lijkt een dergelijke productgedreven continuïteit verstandig risicomanagement.

Ontwerptaal: minder uitwissen, meer annoteren

Slimanes rebranding, destijds door sommigen als controversieel beschouwd vanwege het verwijderen van het accent aigu in ‘Céline’, blijft vooralsnog ongewijzigd. Riders besluit om het opgeruimde logo te behouden, impliceert dat de zuurverdiende merkwaarde niet opgeofferd mag worden om een wisseling van de wacht aan te kondigen. Deze aanpak staat in contrast met de recente logo-perikelen elders: Burberry wisselde binnen vijf jaar van Peter Savilles Helvetica-blok naar Daniel Lees kalligrafische zwier, terwijl Demna het logo van Balenciaga in 2017 terugbracht tot een minimalistisch woordmerk - bijna alsof het uit een overheidsdocument kwam.

Evolutie, geen revolutie

Riders methode weerspiegelt Jonathan Andersons debuut bij Dior, waar de Ierse ontwerper stelde dat een merkvernieuwing het verleden niet moet uitwissen. In beide gevallen erkent het creatieve hoofd dat historische modehuizen onderdeel zijn van beursgenoteerde conglomeraten, LVMH voor Celine, en opnieuw LVMH voor Loewe en Dior, waarvan de investeerders de consistentie van de EBIT-marge belangrijker vinden dan een esthetische breuk. De resultaten van LVMH in 2024 onderstrepen dit punt: mode en lederwaren brachten eenenveertig miljard euro op bij een vlakke organische groei, waardoor er weinig ruimte is voor kostbare merkvernieuwingen.

De collectie zelf bewees dat commercieel beheer niet ten koste hoeft te gaan van het plezier. Lange jassen, zowel double als single-breasted, waren een knipoog naar het bevrijde gemak dat Philo tot een cultfiguur maakte. Strakke pijpen, gedragen onder getailleerde jasjes, verwezen naar Slimanes rock-bourgeoise signatuur, maar zonder de kilheid die ooit grensde aan ascetisch. De accessoires waren bijzonder sterk, met tal van nieuwe tassenvormgevingen om shoppers te verleiden.

Het toont aan dat in een klimaat waar luxeconcerns hun prognoses bijstellen en het winkelverkeer in China en de Verenigde Staten afneemt, de strategie van "evolutie, geen uitwissing" net zo modern aanvoelt als elk silhouet op de catwalk.

Dit artikel is in het Nederlands vertaald met behulp van een AI-tool.

FashionUnited gebruikt AI taaltools om het vertalen van (nieuws)artikelen te versnellen en de vertalingen te proeflezen om het eindresultaat te verbeteren. Dit bespaart onze menselijke journalisten tijd die ze kunnen besteden aan onderzoek en het schrijven van eigen artikelen. Artikelen die met behulp van AI zijn vertaald, worden gecontroleerd en geredigeerd door een menselijke bureauredacteur voordat ze online gaan. Als je vragen of opmerkingen hebt over dit proces, stuur dan een e-mail naar info@fashionunited.com.