Een blik op de New Yorkse modetoekomst: Jubilea, comebacks en debutanten voor FW24

New York Fashion Week was ooit het stralende middelpunt van een nieuwe modelichting, ver weg van het historische en prestigieuze Milaan en Parijs of de experimentele creativiteit van Londen. De afgelopen jaren is het een beetje uit de gratie geraakt. Na verloop van tijd leek New York een beetje te commercieel van smaak, een beetje te veilig en toch vaak niet commercieel levensvatbaar voor de merken wier collecties vooral bedoeld waren om te verkopen. Hoewel dit laatste nog steeds een voortdurende strijd is met steun, zowel financieel als op andere vlakken, die niet direct op voorhand liggen, heeft het herfst/winter seizoen 2024 bewezen dat er meer dan genoeg jong talent is dat het waard is. En dat in tegenstelling tot enkele van de grootste succesverhalen van de stad.

Jubilea en New York Originals

Hoewel Marc Jacobs, die in 1984 Design Student of the Year was bij Parsons en nu de veertigste verjaardag van zijn label vierde, niet officieel op het programma van de New York Fashion Week stond, onderstreepten zijn show en zijn blijvende relevantie het ware potentieel van de creativiteit van New York. De collectie zelf werd gedreven door het idee van het alledaagse. Ogenschijnlijk gewone en eenvoudige kledingstukken en vormen die deden denken aan huisvrouwen uit de jaren 60 waren, zoals vaak het geval is bij Jacobs, overdreven en toch onberispelijk op maat gemaakt. De modellen liepen onder een groot beeldhouwwerk van het werk 'No Title (folding table and chairs, beige)' van de Amerikaanse kunstenaar Robert Therrien uit 2006, waardoor de lijn een kinderlijke verwondering uitstraalde, wat treffend de naam van de collectie is. Misschien was het omdat Jacobs, net als het grootste deel van de industrie, zich ervan bewust is hoe zeldzaam een doorlopend succesverhaal als het zijne werkelijk is, dat hij deze mijlpaal krachtig en aangrijpender - en publiekelijker - vierde dan ooit tevoren.

Jacobs was echter niet de enige ontwerper in New York die genoeg te vieren had. Joseph Altuzarra, ooit ‘the new kid on the block’, presenteerde zijn vijftiende verjaardagscollectie binnen de grenzen van zijn hoofdkantoor, waarbij hij ervoor koos om alleen degenen uit te nodigen die hem echte gesteund hebben in de loop van zijn carrière, aldus Vogue Runways global director Nicole Phelps. De show in salonstijl en de collectie zelf voelden heel persoonlijk aan, niet alleen voor de ontwerper, maar ook voor de klanten die naar het merk komen. Geïnspireerd door paardrijkleding en de stijl van prinses Diana, maar ook door portretten van art-decoartieste Tamara de Lempicka, was de collectie omhuld met een gevoel van nostalgie, maar zonder de moderniteit of de moderne vrouw op te offeren.

Een merk dat al vijf jaar langer bestaat dan Altuzarra is Tory Burch. De ontwerpster opende twintig jaar geleden de deuren van haar eerste winkel en is sindsdien niet meer weg te denken uit New York. De laatste tijd heeft het merk echter een soort renaissance doorgemaakt, althans volgens de Lyst Index, waar het een paar maanden geleden werd uitgeroepen tot doorbraakmerk. Na te zijn genomineerd voor Womenswear Designer of the Year door de Council of Fashion Designers of America [CFDA] hebben het merk en zijn doorboorde muiltjes volgens de Britse zoekmachine een succesvolle transformatie doorgemaakt van commercieel naar cult. Met genoeg te vieren, straalde de jubileumshow vrolijkheid uit, terwijl modellen zelfverzekerd over de catwalk liepen op de melodieën van The Cure en Joy Division. Ze showden een levendige reeks glanzende jurken naast ingetogen kantoorkleding die op ingenieuze wijze was getransformeerd in voor het werk geschikte hoodies.

Proenza Schouler en Khaite waren twee New Yorkse wonderkinderen die dit seizoen geen verjaardagen te vieren hadden en toch genoeg te vieren hadden. Terwijl Proenza Schouler, sinds 2002 geleid door wonderkinderen Jack McCullough en Lazaro Hernandez, al vanaf het begin een zekere favoriet is onder de it-girls van de stad, is Catherine Holsteins merk Khaite in slechts een paar jaar tijd opgeklommen tot cultstatus. Sinds de oprichting van het merk in 2016 is Holstein twee keer uitgeroepen tot ontwerper van het jaar door de CFDA in 2022 en 2023, en heeft ze een toegewijde aanhang opgebouwd. Beide merken kleden op hun eigen manier typische 'coole meiden' uit de grote stad, maar terwijl Holstein zich dit seizoen lijkt te hebben overgegeven aan de trending 'Mob-Wife' esthetiek - Shearling jassen, gouden kettingen, ossenbloedkleuren en veel leer - was het ontwerpersduo bij Proenza Schouler ingesteld op strakke lijnen, scherp kleermakerswerk en sheerness en gelaagde basisstukken.

Tommy en Thom keren terug naar de stad, Ludovic De Saint Sernin maakt een pitstop

Met de toepasselijke titel 'New York Moment' keerde Tommy Hilfiger, die sinds september 2022 niet meer heeft geshowd, dit seizoen terug naar New York City en bracht hij voorpret, nostalgie en een rij sterren met zich mee. Als ontwerper die synoniem staat voor Amerikaanse mode, bracht hij een eerbetoon aan wat de shownotities "een leven vol herinneringen" in de stad noemden. De show, die werd gehouden in de Oyster Bar in Grand Central Terminal, bracht klassieke Amerikaanse cool naar de catwalk en concentreerde zich op Hilfiger handelsmerken zoals rugby shirts met plooirokken, baseballpetten gecombineerd met shirts en stropdassen, varsity jackets, hoodies, tweed scheidingen en veel rode, blauwe en witte kleuren die het merk beschrijft als "Tommy’s Americana come to life".

Hilfigers' terugkeer naar New York was niet de enige opmerkelijke comeback. Ondanks het feit dat hij voorzitter is van de CFDA en dus een speerpunt in de Amerikaanse mode, had Thom Browne in september afgezien van de lente/zomer 2024 presentaties, nadat hij zijn Haute Couture collectie in Parijs had gedebuteerd. Bij zijn terugkeer naar de stad sloot Browne, altijd de meestershowman van de Amerikaanse mode, het FW24-seizoen af met een op Edgar Allan Poe geïnspireerde collectie die op meesterlijke wijze kleding met commerciële aantrekkingskracht combineerde met eindeloze verhalen. Het thema van de collectie was doordrenkt met een sfeer van mysterie en zonder de kledingstukken zelf te vergeten. Van een opvallend zwart hoofddeksel dat op een raaf leek tot jassen versierd met zwarte vogels, de ontwerpen waren inventief en theatraal maar in de kern draagbaar. Thom Browne showde een scala aan jassen, jacks, rokken en broeken, sommige volledig gevormd terwijl andere een gedeconstrueerde esthetiek hadden.

Een ontwerper die enigszins verrassend zijn NYFW-debuut maakte was Ludovic de Saint Sernin. De in Parijs gevestigde ontwerper is een vaste waarde op de Paris Fashion Week kalender sinds hij zijn merk in 2017 oprichtte, maar voor dit seizoen streek hij neer in New York. Deels was dit te danken aan een samenwerking met de Robert Mapplethorpe Foundation, opgericht door de fotograaf voor zijn dood in 1989, maar ook om de dorst te lessen van zijn klantenbestand in de VS, dat volgens WWD goed is voor 32 procent van de totale omzet van het merk. De presentatie op de catwalk doorkruiste een narratieve boog van jeugdige onschuld naar sensuele volwassenheid. Mapplethorpe's bloesems, handgesneden in fluweel, sierden doorschijnende topjes, jurkjes en rokken, afgewisseld met De Saint Sernin's glamoureuze ontwerpen van metaalgaas met gepixelde kristallen. De collectie, die overging van zwoele leren jassen naar op bondage geïnspireerde kleding, verdiepte zich in donkerdere seksuele fantasieën en behield een luxueuze esthetiek.

De 'nieuwe garde' herdefinieert mode in New York

De Saint Sernin is zeker niet de enige jonge en opwindende ontwerper die dit seizoen New York als podium kiest. Anderen, zoals Willy Chavarria, Collina Strada of Eckahaus Latta beschouwen de bruisende metropool als hun thuis en hebben al lang van zich laten horen tussen de grote commerciële namen op het officiële schema van de CFDA.

Net als Tommy Hilfiger het ooit deed, heeft Willy Chavarria de Amerikaanse Ivy prep geherdefinieerd. Maar terwijl Hilfiger's prep in de kern blijft hangen in de wereld van privileges, heeft Chavarria de inspiratie genomen en Americana veranderd in iets veel inclusievers. Onder de naam 'Safe From Harm' vertelde de CFDA Menswear Designer of the Year's FW24 collectie een verhaal over het collectief veilig houden van elkaar, een verhaal dat hij vertelde met behulp van tailoring en bekende stoffen zoals tweed, visgraat en glen plaids./p>

Stoffen en textuur speelden ook een aanzienlijke rol in de FW-collectie van Eckhaus Latta. Het ontwerpersduo Mike Eckhaus en Zoe Latta speelde met unieke breisels en niet-traditionele stoffen, zoals kenmerkend is voor het merk, maar dit seizoen leek hun stemming te zijn verschoven van speels naar serieus. De collectie opende met een vertolking van Lana Del Rey's 'hope is a dangerous thing for a girl like me to have - but I have it', waarmee de toon werd gezet voor een iets meer ingetogen maar zeker niet minder geslaagde collectie. Het merk, dat al 13 jaar bestaat, presenteerde een collectie met strakke lijnen en kubistische patronen, waarbij de nadruk lag op draagbare garderobebenodigdheden in plaats van alleen op verleidelijke allure. Netstof overhemden, maxi-jurken met satijnen franjes en borstdragende 'vesten' die deden denken aan touwen, toonden het talent van het merk om zich een weg te banen in een industrie waar de balans tussen commercie en creatieve output soms een bijzaak lijkt.

Creativiteit viert nog steeds hoogtij bij Luar, hoewel dit seizoen een verrassingsoptreden van zangeres Beyoncé zelfs de meest creatieve ontwerpers bijna in de schaduw stelde. Gelukkig onthulde Raul Lopez van Luar een collectie die zich gemakkelijk staande hield en tegelijkertijd de comeback van 'de metroseksueel' aankondigde. In het Oxford Dictionary gedefinieerd als "een man die meestal heteroseksueel is en zeer geïnteresseerd is in mode, verzorging en zijn uiterlijk op een manier die meestal als vrouwelijk wordt gezien", is de term en het fenomeen erachter, of in ieder geval onder Luar's FW24-collectie, geworteld in de jaren '90. De verwijzing was interessant gezien Luar's consistente genderfluïde ethos. De kenmerkende oversized schouders van het merk sierden getailleerde stukken, bovenkleding en jurken, aangevuld met kenmerkende verwrongen designelementen. Opvallende momenten waren onder andere een pak met een stoffige kastanjebruine bedekking in combinatie met een overlay van een toffee-kleurige bivakmuts en denim met een lichte print in combinatie met een geribde witte gebreide top, maar ook een oversized maar gestructureerd pak van marineblauw leer met details van bont op de armen, afgewisseld met een ivoorkleurige zijden button-down en stropdas die het samenspel tussen mannelijkheid en vrouwelijkheid van de collectie samenvatte.

Dit artikel verscheen eerder op FashionUnited UK. Vertaling door Sylvana Lijbaart.