Haute Couture SS25: Een terugkeer naar het bekende en een debuut bij Valentino

In Parijs zetten de modehuizen deze week in op beproefde concepten en streefden naar lichte, vrouwelijke collecties. Merken zoals Chanel benadrukten de visuele code van het huis, andere huizen zoals Dior of Schiaparelli speelden eveneens met klassieke silhouetten. Alleen de debutanten van de coutureweek waagden zich aan experimenten.

Beproefde codes

Als oudste, nog actieve couturehuis ter wereld vierde Chanel dit seizoen 110 jaar Haute Couture met vele referenties aan zijn erfgoed. De catwalk in het Grand Palais in Parijs bestond uit twee in elkaar grijpende letters C, de initialen van oprichtster Coco Chanel en het inmiddels onmiskenbare logo van het merk.

Voorafgaand aan de komst van de toekomstige creatief directeur Matthieu Blazy, greep de door het creatieve studio ontworpen Haute Couture-collectie terug op de traditie van het huis. Tweedkostuums met de typische knoopsluitingen werden veelvuldig gepresenteerd; zwarte, lange strikken sierden de kragen van blouses en jasjes – alle looks consequent gecombineerd met de iconische two-tone sandalen. Glitterend tweed, kant en zijde in pasteltinten brachten lichtheid in de collectie.

De duizelingwekkende hoogten van het vakmanschap

Schiaparelli nam dit seizoen meer afstand van de opzienbarende ontwerpen die creatief directeur Daniel Roseberry bij de wedergeboorte van het modehuis uit het surrealistische erfgoed van de gelijknamige oprichtster putte. Hij zette het spel met de realiteit voort, maar met subtielere details die geworteld zijn in de essentie van couture – het vakmanschap.

Een indrukwekkend voorbeeld was een korset-bustierjurk: overdreven geaccentueerde heupen speelden met de klassieke vorm van het korset, meer dan 3000 opgenaaide trompe-l'oeil satijnen parels met onze waarneming. Ze demonstreerden echter tegelijkertijd ook de kunde van het modehuis en de verkenning van wat couture kan.

Passend daarbij was de titel van de SS25-show "Icarus" – ontleend aan de tragische Griekse mythologische figuur die uit de hemel stortte omdat hij met zijn door was bijeengehouden vleugels de zon en de goden te dicht naderde. "Haute Couture streeft ernaar grote hoogten te bereiken; het belooft te ontsnappen aan onze complexe realiteit", aldus Daniel Roseberry in de shownotes. "Het herinnert ons er ook aan dat perfectie een prijs heeft."

Sprookjesachtige meisjeswereld

Het Parijse modehuis Dior demonstreerde eveneens het fysieke vakmanschap van zijn couture-atelier, terwijl het in de geest aan de realiteit ontsnapte. Creatief directeur Maria Grazia Chiuri liet zich inspireren door de A-lijn van de jonge Yves Saint Laurent voor Dior uit 1958 en het cigale-silhouet dat de oprichter van het huis zelf ontwierp voor een coutureshow in 1952.

Tussen de historische inspiraties doken steeds weer crinolines op – omhuld met tule of bezet met franjes en florale borduursels. Tops met pofmouwen en korte pofbroeken van kant en Iroquois-vormige verenversieringen voor het haar gaven de collectie een meisjesachtige, licht rebelse touch. De vlucht uit de realiteit naar het wonderland van stijlen werd pas compleet met de naïeve afbeeldingen van kunstenares Rithika Merchant op de achtergrond van de catwalk.

Wat mag couture?

Tegen de trend van elegante avondjurken en lichte jurkjes in, waagde ontwerper Alessandro Michele zich tijdens zijn Haute Couture-debuut bij het Romeinse modehuis Valentino aan relatief zwaarwichtig materiaal.

Hij bleef trouw aan zijn maximalistische stijl en leek niet alleen de grenzen van het vakmanschap van Valentino's atelier te verkennen, maar gezien de overvloed aan verschillende stijlen en looks ook de geschiedenis van couture door de eeuwen en continenten heen.

In de eerste look, een harlekijn tule jurk, stak 1300 uur handwerk. En de op de achtergrond van de show getoonde lijst bij de jurk bevatte meer dan 60 trefwoorden aan associaties van Michele – zoals "Commedia dell'arte, Grafisme, 341 Sky, Middeleeuwen, Bustier, Dramaturgie, Vitruvius, 16e eeuw,...". En zo ging het de volgende 47 looks verder.

Als het maar mooi is?

In de reeks collecties die licht, luchtig en mooi willen zijn, herinnerde Ludovic de Saint Sernin als gastontwerper voor Jean Paul Gaultier eraan dat couture ook een ander beeld van gender kan schetsen. De door genderfluïde ontwerpen bekend en succesvol geworden modeontwerper speelde met de maritieme kenmerken van Gaultier. Maar in plaats van welgestelde dames op een cruise, kleedde hij wellustig-zinnelijke wezens uit de diepten van de oceanen – en verscheen uiteindelijk zelf in een zwarte, schouderloze jurk met een zeer smalle wespentaille.