Het belang van de ontwerper en zijn entourage

De hedendaagse modeontwerper werkt niet alleen. Wanneer hij door het ene modehuis wordt weggehaald bij het ander, installeert hij een kliek aan vrienden om hem heen op zijn nieuwe werkplek, maar die grote koppen in de media die zijn komst aankondigen noemen maar zelden het belang van zijn reizende entourage.

Raf Simons’ aanstelling bij Calvin Klein is een goed voorbeeld. Hij benoemde Pieter Mulier, zijn rechterhand die de show stal in de documentaire Dior and I en waarmee hij samenwerkt sinds 2002, tot creatief directeur. Muliers vriend, Mattieu Blazy werd benoemd tot design director van damesmode. Simons’ huurde fotograaf Willy Vanderperre, die hij nog kent uit zijn tijd in Antwerpen in de jaren 90, in om campagnes te blijven schieten en Vandeperre’s vriend Olivier Rizzo werd ingehuurd om de fotoshoots te stylen. Ook werd Sterling Ruby, al tien jaar lang een goede vriend van Simons’ gevraagd om de Calvin Klein flagship store aan Madison Avenue opnieuw in te richten. De vriend van Raf Simons’, Jean-Georges d’Orazio werd ook overgevlogen uit Europa om de rol van senior director of brand experience te vervullen, wat dat dan ook mag inhouden.

“De voormalige manager van mijn studio noemde Raf mijn brother from another mother”, aldus Sterling Ruby tegen de New York Times. “Ik ben opgegroeid op een boerderij in Pennsylvania; hij groeide op in een klein dorp op het Vlaamse platteland in België. We wilden allebei ontsnappen… En nu lopen we allebei op een koord en proberen we erachter te komen wat we aan het doen zijn.”

’Making magic happen’

De inzet is inderdaad hoog bij deze samenwerkingen tussen topontwerpers en gevestigde modehuizen en soms wordt niks minder dan magie verwacht om het merk weer relevant te maken. Daarom is het niet heel gek dat ‘de uitverkorene’ een groep van Hermeliens, Rons, Hagrids en Parkamentussen bij zich hebben hebben om zich te kunnen weren van de bedrijfsdruk die de creativiteit sneller uit een ontwerper kan zuigen dan een van Voldemort’s Dooddoeners.

Natuurlijke geldt in de mode industrie hetzelfde als in andere industrieën: de hoogbetaalde, veelgevraagde creatievelingen moeten leveren, maar wanneer deze gebombardeerd wordt met tegenstrijdige doelen - het maken van de nieuwe ‘it-bag’, een fantastische social media aanwezigheid op poten zetten, beroemdheden kleden, het bedrijf voorbereiden op een beursgang en vervolgens in bedwang gehouden worden door de fluctuaties op de beurs en dat alles terwijl hij het merk zo cool moet maken als (plaats hier de naam van een grote concurrent) - is het vaak alleen een van zijn vrienden die hem kan herinneren om zijn instinct te volgens en alle andere stemmen te negeren. Als een ontwerper het gevoel heeft dat ze zo ver zijn afgedreven van hun visie, dat ze zichzelf niet meer herkennen, kan deze vertrouweling hem een spiegel voorhouden terwijl zijn nieuwe bazen hem met nog meer cijfers zouden bestoken. Het maakt niet uit hoeveel de ontwerper nu verdient, als hij twintig jaar geleden op de dansvloer stond met iemand en diegene staat nog steeds naast hem, dan is de kans groot dat deze persoon hem meer waard is dan elk geldbedrag dan ook. Het gevolg van een ontwerper is geen Warhol Fabriek. Het is geen verzameling van interessante mensen die hopen gezien te worden, maar een mode familie waar ze altijd voor elkaar klaar staan.

’We are family’

Vaak staan aan de basis van de kring een paar directe familieleden: Demna Gvasalia begon Vetements met zijn broer Guram, voordat styliste Lotta Volkova zich aansloot bij het duo. Vervolgens liep het trio arm in arm over naar luxe modehuis Balenciaga om daar hun vaardigheden te tonen. “Lotta is een lopende bron van energie,” aldus Gvasalia tegen Vogue. “We ontmoetten elkaar op een feestje vier jaar terug, ze kwam langs om de eerste Vetements collectie te zien en zei: ‘Ik wil een paar van deze items dragen, maar de styling is verschrikkelijk.’ Sinds dat moment werken we samen.” De manier van een team op poten zetten heeft weinig te maken met de hr-afdeling maar het is geen nieuw fenomeen. Het hart van Giorgio Armani’s miljardenbedrijf, die hij is gestart mijn zijn nu overleden vriend Sergio Galeotti in 1975, zijn zijn nichtjes Silvana en Roberta Armani, alhoewel het merk door de jaren heen is versterkt door een groep loyale volgelingen. “Omdat hij geen vrienden heeft,” zei Armani’s zus Rosanna tegen Vanity Fair. Toen het tijdschrift Armani vroeg om commentaar was zijn reactie: “Wanneer heb ik tijd om vrienden te maken?” Maar de essentie van zijn motivatie is terug te zien in dit statement: “Wat ik ook deed in mijn werk, deed ik voor Sergio. En Sergio deed alles voor mij. Dat was de basis voor Armani.”

De hofhouding van de koning

Vaak zijn de functiebeschrijvingen van de hofhouding van een ontwerper lastiger te benoemen dan die van Raf Simons’ Calvin Klein team. Amanda Harlech, die met John Galliano samenwerkte sinds zijn afstuderen maar overliep naar Karl Lagerfeld bij Chanel omdat ze naar verluidt een beter salaris nodig had na haar scheiding, zei tegen Sunday Times Style: “Karl heeft geen muse - hij heeft een hechte groep van familie die heel loyaal is.” Ze probeerde haar rol zo goed mogelijk uit te leggen: “Als ik al een gave heb dan is het als kaartlezer, iemand die een pad ontdekt. Ik denk niet dat ik een muse ben. Een muse inspireert maar Karl is geïnspireerd door een hoop vrouwen, mannen, boeken, interieur, muziek…” Alexander McQueen hield twee vrouwen in het midden van zijn hof: Isabella Blow die zijn afstudeercollectie verdedigde en editors overtuigde om zijn visie te zien, en Sarah Burton, de jonge assistent die als leerling bij hem werkte en die uiteindelijk de creatieve directie op zich nam na de dood van de ontwerper.

Voor creatievelingen is het opbouwen van een ontwerpemperium meer dan alleen zaken. Emotionele banden zijn belangrijker dan zakelijke strategieën en groeiverwachtingen. De head lines van tegenwoordig suggereren dat ontwerpers verwisseld kunnen worden als outfits, maar het entourage moet vaak ook opgenomen worden in de onderhandelingen. Die band is moeilijk te reproduceren in een nieuwe situatie, maar door de ontwerper te omringen met de personen waar hij om geeft creëert de juiste omgeving om tot nieuwe hoogtes te stijgen. De leden van het gevolg weren ontwerpers van een leven als Icarus die te dicht bij de zon vloog. Ze steunen en beschermen. Ze inspireren, verkwikken, behandelen wonden en houden de sfeer goed. De ontwerper is het hoofd die de aanval van het modehuis leidt tegen de concurrentie, maar het zijn de armen van zijn gevolg waarin de ontwerper in terugvalt backstage nadat hij zijn buiging heeft gemaakt aan het einde van elke show.

#TribeGoalz

“Squad” is een Instagram woord die beroemdheden gebruiken om hun elite groep te omschrijven waarmee ze omgaan: in de squad van Taylor Swift bevinden zich Victoria’s Secret modellen en Lena Dunham die ze op het podium haalt tijdens haar concerten. Leonardo di Caprio’s moderne Hollywood Brat Pack, met onder andere Orlando Bloom en Toby Maguire, brengt graag tijd door met modellen op een boot. Het gevolg van een ontwerper is niet aan het zonnebaden of staat op een verlicht podium en wordt zelfs achterna gezeten door paparazzi. De leden zijn het gelukkigste wanneer ze achter de schermen van dienst kunnen zijn. Yves Saint Laurent omschreef de essentie van deze unieke band perfect toen hij verwees naar zijn rechterhand Pierre Bergé: “Zijn kracht betekende dat ik op hem kon steunen als ik naar adem moest happen.”

Door gastredacteur Jackie Mallon, die les geeft aan de faculteit van diverse modeprogramma’s in New York en de schrijfster is van ‘Silk for the Feed Dogs’, een roman die zich afspeelt in de internationale mode-industrie.

Beeld van Calvin Klein, Armani, en Chanel Facebook-pagina’s.

Vertaling en bewerking: Caitlyn Terra