Mode in de ban van slechte smaak?

Het onophoudelijke geflirt van de mode industrie met slechte smaak, is nu overgegaan tot stalken. Het zat er al een tijd aan te komen om een idee uit de lucht te grijpen, een flinke hoeveelheid losgeld te vragen, foto’s te lekken en de Twitter-storm af te wachten waardoor het merk kan rekenen op extra aandacht.

Binnen dezelfde week waren we geschokt door Balenciaga’s “Ikea”-tas die verkocht werd voor 2145 dollar (1920 euro) en Nordstrom’s ‘Dirty’ jeans tegen een prijs van 425 dollar (380 euro). In het Amerika van Trump, waar het idee van de werkende klasse misschien zo nostalgisch is, is de ironie dat één procent van de jeans die gedragen wordt in de zakelijke kantoren lijkt op de jeans die gedragen werd op de velden door arbeiders.

Het veranderende gezicht van grofheid

Niet zo lang geleden betekende vulgariteit een soort lugubere en gulzige overdaad. Degene die ervan beschuldigd werden, hadden zichzelf omgetoverd tot zachtaardige blancmange in pasteltinten, met een huid van wezens op het punt van uitsterven en gouden juwelen, afgemaakt met Nouveau-Riche kapsels en plastische chirurgie. Deze look van Dior Couture uit Fall 2000 illustreert wellicht mijn punt.

Op bijna elk punt in de geschiedenis was mode de manier waarop men hun klasse en status toonde, waardoor mensen konden investeren in een superieur gevoel die bij hun luxe kleding aansloot. Het was een riool van klassenverdeling op veel verschillende manieren, een manier om je beter te voelen dan de minder bedeelden omdat je het had gemaakt, wereldwijs was en een onderdeel was van de elite. Alles dat geïmiteerd was, werd als slechte smaak gezien. Milanese vrouwen dachten dat vrouwen uit Rome en het zuiden van Italië minder stijl hadden, zoals New Yorkers dit wellicht deden bij Texanen. Meer geld dan stijl, zullen ze gedacht hebben. Die regels gingen al snel het raam uit.

Percepties veranderen. Fugly is ironisch geworden; als Kendall kitsch aanraakt wordt het een must-have. Als je het niet snapt, word je beschuldigd dat je het niet ‘begrijpt’.

Jeremy Scott heeft zijn carrière opgebouwd rond vulgariteit en vond het territorium van Moschino vruchtbaar genoeg om zijn obsessie te laten groeien. Zijn McDonalds en Barbie-geïnspireerde kleding en accessoires zorgden voor wachtlijsten.

Designer glijbanen voor in het zwembad, Birkenstocks en slippers leidden uiteindelijk tot de apocalypse van goede smaak bij Christopher Kane’s Spring 2017 versierde croc. Zelfs de hardcore modefanaten moesten twee keer kijken bij dit ontwerp. Maar om het erger te maken stuurde hij ze de catwalk op met bont. Toen verkocht ook nog eens overal het Vetements’ DHL-shirt uit voor 330 dollar per shirt.

Iedereen speelt mee om een reputatie hoog te houden en als cool bestempeld te worden. Maar na de ophef over de Balenciaga tas, verspilde Ikea geen tijd om een advertentie te publiceren met vijf manieren hoe je een nep Ikea-tas kon identificeren door het checken van de rafels, of het bakstenen kon dragen en afgespoeld kon worden. Niet zo lang geleden gingen deze artikelen over het identificeren van een authentieke Fendi Baguette of een Louis Vuitton Speedy.

Een grote indruk maken

”Ik geloof in vulgariteit - het heeft vitaliteit. Een klein beetje slechte smaak is een snufje,” zei de legendarische Diana Vreeland.

Maar bij de ontwerpers van nu is het meer een golf. Er is een overweldigende afwijzing van de ouderwetse glans van bourgeois snobisme, de apartheid in de mode. Natuurlijk maakt het prijskaartje het verschil tussen de haves en have nots maar op het oppervlak lijkt het democratischer. Precies zoals de term ‘politiek correct’ door velen beladen is met negativiteit, iets om tegen te vechten, om niet te vertrouwen (misschien de enige duidelijke boodschap waarmee iemand het presidentschap van de Verenigde Staten kan winnen), mode zegt nu ook: ’Vive le faux pas!’

Wat volgt?

Na de Ikea advertentie wilde Papa John’s pizza ook onderdeel zijn van het spektakel en tweette, “De volgende #vetements collab moet met Papa John’s zijn.”

En waarom niet? De enige vraag die overblijft: wie wil er extra kaas bij?

Door gastredacteur Jackie Mallon, die les geeft aan de faculteit van diverse modeprogramma’s in New York en de schrijfster is van ‘Silk for the Feed Dogs’, een roman die zich afspeelt in de internationale mode-industrie.

Vertaling en edit: Caitlyn Terra

Foto's: Dior Couture, Jean-Pierre Muller / AFP, Moschino, Tiziana Fabi / AFP, nordstrom.com; balenciaga.com, ikea.com