'The Gucci, The Bad en The Ugly'
bezig met laden...
Mode |OPINIE
Gucci is een gevoelig onderwerp geworden in sommige modekringen. Ondanks het winnen van de CFDA internationale designer award in 2016 en het revitaliseren van het imago en de omzet van het 96-jaar oude modehuis waarmee hij Kering’s power player in een vluchtige luxemarkt is, verwerkt Alessandro Michele vreugde en bespotting in een gelijke mate. Waar genoeg is geschreven over de vreugde (Suzy Menkes noemt hem ‘manna from heaven’), dacht ik eraan om de redenen achter het laatste te onderzoeken: waarom sommige modeprofessionals zijn hoogwaardige knip-en-plak collecties met minder respect bekijken dan die van H&M.
Gemakkelijke opkomer
De implicatie lijkt te zijn dat het allemaal te makkelijk is. Neezeggers beschouwen Michele’s ontwerpproces als een onuitgegeven vintage grabfest dat volledig afhankelijk is van gekke styling in plaats van de meer intellectueel veeleisende ontwerpdiscipline. Is dat een van die situaties, vraag ik me af, waar je bij een tentoonstelling een geladen stuk, zeg een Basquiat, bekijkt en iemand naar je toe komt om te zeggen “Ik zou dat met mijn ogen dicht kunnen maken wanneer iemand me zou betalen”? Ik stel me voor dat deze bovengenoemde modeprofessionals nu hun thee uitspugen en piepen, “Alessandro Michele is NIET Michel Basquiat”. En ze kunnen inderdaad gelijk hebben.
Onlangs was het hier Gay Pride en toen ik naar de uitbundige parade boten die passeerden en de vele kleurrijke outfits in de krappe appartementen in de vijf wijken keek, kon ik het niet helpen om te denken dat veel mensen er ‘Guccified’ uitzagen. Om te zeggen dat Gucci’s smaak op het spectrum ergens tussen een Basquiat en een Gay Pride parade valt, is ongeveer zo nauwkeurig als ik het kan maken. Daarom is het zo ingewikkeld.
Temidden van beschuldigingen
Enkele weken geleden werd Gucci beschuldigd van plagiaat door twee verschillende partijen, Stuart Smythe en Stay Bold, voor wat ze zelf beweren een blatante rip-off was van hun grafische kunstwerk in de cruise 2018 collectie van het Italiaanse luxelabel. U kunt zich wellicht de explosie van verontwaardiging in juni herinneren, vooral onder de afro-Amerikaanse gemeenschap, die was gekoppeld aan dezelfde show over Michele’s schijnbare ontvreemding van ideëen van Harlem cult figuur, Dapper Dan. Het leek er in eerste instantie op dat Gucci geen credit gaf aan de zeer gerespecteerde Amerikaan toen het na de kritiek een persverklaring publiceerde, met daarin: “Gucci is geïnteresseerd in een samenwerking met Daniel Day, welke de invloeden zijn creaties hadden op de mode- en hiphopcultuur in de jaren ‘80, viert.” Het was een dag te laat voor velen en de beschuldigingen van het kopiëren blijven nagalmen.
Insta-gulzig
Er zit een hacker-element aan Michele’s aanpak die verdenking aanwakkert. Hij breekt met de gevestigde systemen en ontwricht codes, smelt eeuwen en decennia, logo’s en street art, kunstbewegingen en aristocratische jongens samen in een betoverende collage. Elke look is zo succesvol als een Instagram-post, terwijl geen collectie noodzakelijk als een album werkt. De ‘instainspo’ no filter opschepperij van zijn aanpak (“Ik verzamel alles!” zei hij tegen Vogue. “Mijn leven is een opslag”) vertaalt zich in collecties welke lijken op de cover van Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band, compleet met grote snorren. Zijn pure kwantiteit van referenties draagt bij aan barokke catwalk spektakels. Wie heeft er tijd om terug te koppelen als je alle gevoelens wilt?
Maar bekendheid wakkert minachting aan. De schok van het nieuwe is uitgegroeid tot de naschok van het oude waar we veel kleren eerder hebben gezien op de catwalks van Moschino, Sonia Rykiel en Dolce & Gabbana, en op vlooienmarkten van Clignancourt en Portobello, maar als blijkt dat het luxueuze huis schaamteloos kleine onafhankelijke ontwerpers die strijden voor iets als de bekendheid van Michele, exploiteert, zal het tij van de publieke opinie verder gaan.
Carpe Diem
Gucci’s uitnodiging voor de F17 show was bedrukt met de vraag “Wat gaan we met al deze toekomst doen?” Het is bijna alsof Michele zelf weet dat wat hij doet misleidender is dan critici ons hebben laten geloven, en dat het houdbaarheid heeft. Zijn nalatenschap is misschien alleen dat hij een reeks mooie beelden verzamelde die ons lieten stoppen met scrollen en op ‘Like’ lieten drukken, maar welke ten prooi vielen aan de mysterieuze algoritmen van de modeindustrie en uiteindelijk van de tijdlijn verdwijnen.
Maar stapel het tot dan toe op alsof het uit de mode gaat.
Door gastredacteur Jackie Mallon, die les geeft aan de faculteit van diverse modeprogramma’s in New York en de schrijfster is van ‘Silk for the Feed Dogs’, een roman die zich afspeelt in de internationale mode-industrie. Vertaald en bewerkt door Tessa Guntlisbergen.
Beeld: Gucci Facebook, DapperDanOfHarlem.com