Waarom dragen modeontwerpers een uniform?

Wat heeft Giorgio Armani gemeen met Steve Jobs, Karl Lagerfeld met Mark Zuckerberg en Anna Wintour met Moeder Teresa? Ze dragen een dagelijks uniform waar je ze meteen aan herkent. Jobs en Zuckerberg kleden zich misschien voor de tech-industrie, Moeder Teresa had weinig tijd voor trends, maar modeontwerpers en tijdschrift editors? Zijn zij niet degene die ons vertellen wat we moeten kopen en weer weggooien elke zes maanden? Wat voor recht hebben zij om constant hetzelfde te blijven?

”Het is tijd voor verandering!” roepen ze uit hun ivoren torens naar het volk beneden en kijken toe hoe wij worstelen in de golven. Ga voor een sterke schouder! Zeg dag tegen de skinny! Hoge tailles zijn terug! Omarm het nieuwe volume van deze herfst! Doe als ik zeg, niet hoe ik doe lijkt hun modus operandi te zijn. Maar wat zit achter hun onthouding? Zijn ze lui? Niet geïnspireerd? Lachen ze stiekem om ons? Is dit het ultieme machtsspel van meester poppenspelers die aan de draden van hun kleurrijke speeltjes trekken?

Voormalig president Barack Obama zei tegen Vanity Fair: “Je ziet dat ik alleen grijze of blauwe pakken draag. Ik probeer zo min mogelijk beslissingen te maken op dit gebied. Ik wil geen beslissing maken over wat ik eet of draag. Ik heb genoeg andere dingen waar ik over ga. Je moet je energie voor beslissingen maken focussen. Je moet een routine voor jezelf ontwikkelen. Je kan niet de gehele dag afgeleid worden door triviale dingen.”

De trivia van noodzaak

Ja, maar met alle respect Meneer de President, wat in de politiek triviale dingen zijn is de raison d’être in de mode industrie. Toch zijn de meest invloedrijke leiders in de industrie niet te zien in de creaties van de catwalk of willen uniek zijn en geven elk seizoen toe aan hun gevoel voor avontuur.

Waar Obama van mening is dat een uniform bevrijdend is, speelt wellicht iets anders mee bij onze modeontwerpers, legt Giorgi Armani uit tegen The Guardian: “Wanneer ik naar mezelf kijk in de spiegel ben ik super kritisch. Ik moet nadenken over wat goed staat. Ik kan geen strepen of felle kleuren dragen omdat ik daar breder door lijk. Ik draag graag een blauwe broek met een wit T-shirt van Emporio Armani met witte sportschoenen. Voor de avond draag ik een zwart fluwelen dinner jacket en een handgemaakt overhemd van Giorgio Armani die op maat is gemaakt. Ik draag bijna altijd hetzelfde. Ik heb een atletisch lichaam maar ik ben maar 1 meter 70, helaas, en ik weet wat mij het beste staat.”

Dus in plaats van vrijheid, is het dragen van een uniform een vorm van damage control voor mensen die hun merk moeten vertegenwoordigen op elk moment van de dag. Uiteindelijk wordt dit hun ‘signature look’ genoemd.

Tinten zwart

Van Riccardo Tisci’s casual items en zuiver witte sneakers tot Tom Ford’s uitzonderlijke maatpak, van Thom Brown’s schooljongens knielengte shorts met een overhemd en stropdas, Michael Kors’ blazer over een shirt en jeans, Alexander Wang’s T-shirt en jeans in combinatie met zijn glanzende donkere lokken, ze hebben er allemaal een. Maar de focus van dit uniform : de enige acceptabele kleur lijkt zwart te zijn - of Armani’s neutrale marineblauw. Yohji Yamamoto omschreef zijn favoriete kleurenpalet als volgt: “Zwart is bescheiden en arrogant tegelijkertijd. Zwart is lui en makkelijk - maar mysterieus. Maar boven alles zegt zwart dit: “Ik bemoei me niet met jou, bemoei jij je niet met mij.”

Maar het kleden in een uniform is niet alleen voor mannelijke ontwerpers. Carolina Herrera's witte blouse met opstaande kraag en monochrome rok, Diane Von Furstenburg’s tuniek met print, Donna Karan’s volumineuze top met statement ketting, Miuccia Prada’s geplisseerde rok op knielengte en blouse.

Werkkleding

Het kleden in een uniform representeert een consistentie en is misschien de poging van de ontwerper om de seizoenstrends te vermijden en op de achtergrond te blijven. Martin Margiela nam dit een stap verder door een witte labjas te dragen en interviews te weigeren.

Het uniform projecteert soberheid en autoriteit, waardoor de ontwerpers een status van lifestyle guru’s toegewezen krijgen. Hun bescheiden kledingkeuze in de omgeving van constante verandering is ironisch genoeg wellicht geleend van het idee van de blue-collar worker en roept het idee van traditie van het beroep op, een ambacht, mogelijk kunstzinnig, die onder druk staat en vaak wordt doorgegeven van generatie tot generatie.

Wat zal ik vandaag dragen? Wat werkt.

Door gastredacteur Jackie Mallon, docent bij diverse mode opleidingen in New York en auteur van ’Silk for the Feed Dogs’, een roman dat zich afspeelt in de internationale mode industrie.

Foto's :Catwalkpictures

Vertaling en bewerking: Caitlyn Terra