Franse Textiel Eco-score: dit moet je weten vanaf 1 oktober

In het najaar van 2025 bereikt de Franse textielindustrie een belangrijke mijlpaal met de introductie van de Eco-score voor kleding. Deze indicator, geïnspireerd op de Nutri-score voor voeding, maakt de milieu-impact van een product zichtbaar, van vezel tot einde levensduur. Het is meer dan een wettelijke maatregel; het is een grootschalige transparantietest voor merken en een potentiële hefboom voor differentiatie.

Een strakke planning

Vanaf 1 oktober 2025 kunnen merken die al een milieu-indicator communiceren, zoals de CO2-voetafdruk van een product, vrijwillig de officiële Eco-score tonen. Deze wordt berekend volgens de Ecobalyse-methodologie.

Een jaar later, in oktober 2026, wordt dit uitgebreid. Derden (ngo's, verenigingen en zelfs concurrenten) kunnen dan de scores berekenen en publiceren van merken die dit zelf niet hebben gedaan. Dit gebeurt op basis van standaard aannames die vaak ongunstig zijn.

“Het is een tweesnijdend zwaard”, waarschuwt Laurent Vandepaer, Hoofd Wetenschap bij Carbonfact. “Als een merk zijn scores niet publiceert, loopt het risico dat er slechtere resultaten verschijnen. Deze zijn dan gebaseerd op aannames zoals luchttransport of de import van grondstoffen uit verre landen. De kans op reputatieschade is aanzienlijk.”

Waar houdt de Eco-score rekening mee?

• De indicator dekt de volledige levenscyclus van een textielproduct en omvat:
• de grondstoffen (biologisch katoen, gerecycled polyester, lokale wol, etc.),
• de productiestappen (spinnen, weven, verven, confectie),
• de logistiek (schip, weg of vliegtuig),
• de duurzaamheid en repareerbaarheid.

Bepaalde wegingen zorgen voor een duidelijke verschuiving in de beoordeling: luchttransport wordt zwaar afgestraft, nieuwe synthetische vezels krijgen een ongunstige score en zelfs het aanbieden van reparaties is in de berekening opgenomen.

“De Eco-score beperkt zich niet tot techniek”, benadrukt Vandepaer. “Het omvat ook wat we emotionele duurzaamheid noemen: het verhogen van het aantal referenties of reparatie duurder maken dan een nieuw product heeft een negatieve impact. Het doel is om verantwoord ontwerp in al zijn facetten aan te moedigen.”

De cruciale rol van data

Om hun scores te publiceren, moeten merken basisinformatie verstrekken die al vereist is door de AGEC-wet: productcategorie, gewicht, samenstelling, en het productieland voor weven, veredeling en confectie. Maar dat is niet genoeg.

“Je beperken tot het wettelijke minimum kan nadelig zijn”, benadrukt Vandepaer. “Als je de transportmethode niet opgeeft, gaat Ecobalyse uit van honderd procent per vliegtuig. Als je de herkomst van de materialen niet documenteert, past het algoritme een ongunstig scenario toe. De standaarddata wegen zwaar negatief.”

Met andere woorden, om een slechte beoordeling te voorkomen, moeten merken preciezere informatie verzamelen: de exacte herkomst van de vezels, opdrukken, accessoires en de aangeboden reparatiediensten.

De Franse methodologie komt deels overeenkomt met de Europese PEFCR-standaard (Product Environmental Footprint Category Rules). Bij de lancering van de PEFCR in Brussel in juni leverde dat de nodige onrust op. Voor merken op de Franse markt is het in elk geval een voordeel: de verzamelde data is bruikbaar voor beide en dienst ook als voorbereiding voor andere verplichtingen, zoals de CSRD en het digitale productpaspoort.

Voor wie is de textiel Eco-score bedoeld?

De verplichtingen voor milieu-etikettering gelden voor alle producenten, importeurs en distributeurs die textielproducten op de Franse markt brengen, ongeacht hun herkomst. Dit betekent dat ook buitenlandse bedrijven die in Frankrijk verkopen, hieronder vallen. Tot op heden voorziet het decreet niet in expliciete uitzonderingen voor kleine modemerken of een drempel op basis van bedrijfsgrootte.

Wat zijn de risico's voor laatkomers?

Er zijn twee soorten risico's voor merken die zich te laat voorbereiden. Ten eerste, een reputatierisico. Een slechte, standaard berekende score kan worden gepubliceerd zonder dat merken direct verhaal kunnen halen. Ten tweede, een commercieel risico. Net als bij de Nutri-score kunnen consumenten de voorkeur geven aan beter beoordeelde producten en producten zonder informatie links laten liggen.

“Het ontbreken van een score wordt mogelijk nog negatiever opgevat dan een slechte beoordeling”, waarschuwt Vandepaer. “Merken hebben geen andere keuze dan mee te doen.”

Het aftellen is begonnen

Met nog een jaar te gaan tot de deadline, moeten merken nu al beginnen met organiseren:

• de beschikbare data inventariseren,
• de hiaten opvullen (herkomst van materialen, transport, repareerbaarheid),
• de informatie centraliseren via hun systemen (ERP, PLM, externe platforms),
• de Eco-score testen op een selectie van producten.

“Het is niet onoverkomelijk”, stelt Vandepaer gerust. “Maar een jaar is erg kort. Bedrijven die zich nu al voorbereiden, hebben een echt voordeel en kunnen deze verplichting omzetten in een strategische hefboom.”

Belangrijkste punten

• Oktober 2025: vrijwillige start van de weergave van de Eco-score. Standaarddata kunnen de score aanzienlijk verlagen.
• Oktober 2026: indirecte uitbreiding van de verplichting

Om uw impact beter te begrijpen, test uw textiel Eco-score en vergelijk uw producten met de benchmarks in de markt: Benchmark uw textiel Eco-score.

Dit is een concrete eerste stap om te anticiperen op de regelgeving en uw strategische beslissingen te sturen.