Londen is het kloppend hart van de Europese luxe, maar voor hoelang nog?

Af en toe publiceert de luxewereld een rapport dat meer een spiegel dan marktdata is. Het ‘State of London Luxury’-rapport van Walpole, in samenwerking met Cadogan, is precies dat. Het is een röntgenfoto van een stad die, ondanks alle concurrentie, het zwaartepunt van Europese rijkdom en retail wil blijven.

De kop klinkt bekend: Londen bevestigd als Europa's machtigste hub voor luxe en rijkdom. Wat echter opvalt, zijn niet de duizelingwekkende cijfers zelf, maar wat ze onthullen over de aantrekkingskracht van de Britse hoofdstad. Zeventien miljoen overnachtende bezoekers in 2024, vier miljoen meer dan Parijs. Daarnaast telt de stad 352 centi-miljonairs, vergeleken met 227 in Parijs. De pure concentratie van geld en macht is ongeëvenaard.

Wat echter fascineert, is niet alleen dát mensen naar Londen komen, maar vooral waarom. Ze komen om te winkelen in de boetieks van Bond Street en te dineren in een van de 85 Michelin-sterrenrestaurants. Ze overnachten in vijfsterrenhotels waar een nacht meer kost dan een maand huur in het grootste deel van Europa. En ze komen voor het spektakel: Chanel pop-ups in Covent Garden, Louis Vuitton x Murakami-activaties in Soho. Londen blinkt niet alleen uit in de verkoop van luxe, maar ook in het ensceneren ervan. Dit gebeurt via een eindeloze reeks ervaringen, evenzeer ontworpen voor Instagram als voor consumptie.

Het rapport vermeldt dat kapitaalkrachtige toeristen, degenen die in de beste hotels verblijven, veertien keer meer uitgeven dan de gemiddelde bezoeker. Zij pompen 30 miljard pond in de economie. Dit zijn niet zomaar toeristen; het zijn mecenassen die musea, galerieën en erfgoedinstellingen financieren. Met andere woorden, de culturele rijkdom van Londen wordt gesubsidieerd door haar financiële welvaart.

Toch is er ongetwijfeld een onderliggende spanning voelbaar. De hotelpijplijn van Londen bloeit, met de grootste golf van openingen sinds 2014, maar de concurrentie wordt heviger. Parijs heeft zich na de Olympische Spelen aangescherpt. Milaan heeft zijn door mode gedreven momentum. En Dubai, met zijn frictieloze luxe en belastingvoordelen, blijft de stad waarmee iedereen zich vergelijkt.

Exclusief vastgoed

Londen blijkt niet alleen een hoofdstad van couture en commercie te worden, maar ook van ‘luxury living’. Hier worden sauna's, cryokamers en circadiaanse verlichting met dezelfde aspiratieve ijver op de markt gebracht als een Birkin-tas. Wellness, ooit het domein van retraites, is nu ingebouwd in het vastgoed en levert premies op van 10 tot 25 procent. In die zin lijkt de toekomst van luxe minder op Sloane Street en meer op een herenhuis in Mayfair, uitgerust met een yogastudio en een zuurstofrijk zwembad.

Bijna elke ondervraagde professional uit de sector geeft toe dat de dominantie van de stad precair aanvoelt. De stimuleringsmaatregelen voor internationale shoppers zijn afgeschaft. De kosten voor zakendoen in het Verenigd Koninkrijk blijven hoog. En de bureaucratische rompslomp van het post-Brexit-tijdperk blijft voelbaar. Luxe mag dan veerkrachtig zijn, immuun is het niet. De culturele aantrekkingskracht van Londen is nog steeds groot, maar smaak, zoals iedereen in de mode weet, kan wispelturig zijn.

Dus ja, het rapport vertelt ons wat we al wisten: Londen blijft de luxehoofdstad van Europa. Maar tussen de regels door leest het meer als een waarschuwing dan als een ereronde. Steden blijven niet machtig simpelweg omdat ze dat ooit waren. Ze moeten verleiden, verrassen en zichzelf opnieuw uitvinden. En als er één ding is waar Londen altijd in heeft uitgeblonken, of het nu in mode, gastronomie of financiën is, dan is het wel zelfvernieuwing.