Circulaire mode nader bekeken tijdens de Dutch Design Week

Het hergebruiken van textiel is jaarlijks een van de aandachtspunten tijdens de Dutch Design Week in Eindhoven. Maar wat is circulaire mode precies, is het wel duurzaam en is er een markt voor in Nederland? Die vragen staan centraal bij ‘The Challenges of Sustainable Textile Recycling’, een lezing gehost door Ellen Mensink, oprichtster van de start-up Brightloops. Het bedrijf, expert op het gebied van de mechanische recycling van textiel, lanceerde onlangs het nieuwe circulaire kledingmerk Loop.alife, dat Mensink tijdens de lezing presenteerde. FashionUnited was erbij.

Brightloops lanceert circulair kledingmerk Loop.alife

”In Nederland belandt jaarlijks zo’n 235 kiloton aan kleding op de afvalberg,” begint Mensink, gekleed in een lang overslagvest van haar nieuwe label Loop.alife, de lezing. Volgens de onderneemster wordt 70 procent van deze oude kleding verbrandt, de overige 30 procent wordt gerecycled. In 18 procent van die gevallen wordt de kleding volledig hergebruikt en opgehaald door instanties als het Leger des Heils, de andere 12 procent wordt gedowncycled, waarbij het materiaal wordt gebruikt als poetsdoek of wordt vervezeld en verwerkt tot bijvoorbeeld verhuisdekens of hoedenplanken in auto’s.

Om die kledingafvalberg te verkleinen, besloot Mensink een volledig circulair kledingmerk te ontwikkelen. Het merk, genaamd Loop.alife, produceert onder meer truien en vesten die zijn gemaakt uit 100 procent gerecyclede wollen kledingstukken. Het label hanteert de zelf ontwikkelde standaard ‘truly circular’, wat betekent dat ze in het productieproces uitgaan van zero waste, geen gebruikmaken van verfstoffen en chemicaliën en zo lokaal mogelijk produceren. Daarnaast maken ze zoveel mogelijk gebruik van gerecyclede materialen uit lokaal kledingafval.

Loop.alife: heren- en dameskleding van 100 procent gerecycled wol

Loop.alife is ontwikkeld door de start-up Brightloops, dat op zijn beurt weer is voortgekomen uit het project Wool2 van de Stichting Creative City Lab van Mensink. Naar aanleiding van onder andere het instorten van de textielfabriek in Bangladesh drie jaar geleden, deed Mensink daarbij, samen met studenten, onderzoek naar de textielketen van wol. Uit die zogenaamde ‘lifecycle-analyse’ bleek dat wol vooral in het begin van de lange keten, door de uitstoot van methaan en het gebruik van water en chemicaliën, een van de minst duurzame vezels is.

Vandaar dat Brightloops in eerste instantie is gestart met de recycling van wol in de collecties van Loop.alife. “Eerst verzamelen we het materiaal, dat we vaak binnen krijgen in verschillende samenstellingen. Dan sorteren we op kleur en we halen de accessoires eraf,” legt Mensink uit. Het merk doet dat in samenwerking met mensen die moeten worden gereïntegreerd in de samenleving, waaronder gevangenen. “Wanneer alles is gesorteerd, wordt de boel gesneden en uit elkaar getrokken en vervolgens gesponnen tot klossen met garens,” gaat de onderneemster verder.

De heren- en damescollecties van Loop.alife bevatten onder andere truien, vesten en sjaals in het midden-hoog prijssegment. De prijzen variëren van 45 euro voor een herensjaal tot 165 euro voor het grijze overslagvest dat Mensink voor de gelegenheid heeft aangetrokken. Daarnaast heeft Loop.alife een crowdfundingsactie gelanceerd om bepaalde andere producten te financieren, om zo alleen te produceren wat de consument echt wil hebben en dus te voorkomen dat het label met overbodige voorraad blijft zitten.

Mensink: “Recycling is niet altijd duurzaam”

Het maakproces dat Loop.alife hanteert, maakt het mogelijk om mechanisch in plaats van chemisch te recyclen. Dat komt erop neer dat het gebruik van water en chemicaliën overbodig is, onder andere omdat het opnieuw verven van kledingstukken niet nodig is. Dat levert volgens Mensink veel voordeel op tegenover chemische recycling. “Per trui levert het een voordeel van 500 liter water, 5 kilogram CO2 en 30 tot 60 megajoule op en wordt geen gebruikgemaakt van verfstoffen.”

Daarnaast produceert het merk het liefst in Nederland of elders in Europa, in plaats van aan de andere kant van de wereld. “Daar betalen ze de prijs voor het feit dat wij niet bereid zijn meer te betalen voor duurzame mode. De kleding wordt daar geproduceerd, waardoor het niet meer transparant is,” aldus Mensink. Dat is dan ook de reden waarom recycling volgens Mensink niet altijd duurzaam is. “De circulaire economie is niet hetzelfde als recyclen. Als een kledingstuk kapot is, is recycling niet per se het eerste wat je moet doen. Het beste wat je eerst kunt doen, is goed onderhoud en het proberen te maken.”

Volgens Mensink zijn er daarnaast ontzettend veel certificeringen voor duurzame mode. “Dat is goed, maar het is ook een wirwar geworden voor zowel de professional als de consument. Circulaire mode gaat een stapje verder en vraagt bedrijven om voor lange termijn na te denken over een duurzame strategie. Bedrijven die daarvoor kiezen, moeten namelijk rekening houden met welk materiaal ze kiezen, hoe ze anders gaan ontwerpen en produceren zodat de collecties kunnen worden gerecycled.” Men gaat zo vanzelf nadenken over het systeem, stelt Mensink. “De keuze om vervolgens dichtbij te produceren, bijvoorbeeld in Europa, is logisch. Daar moet je aan bepaalde standaarden voldoen, waardoor je vanzelf duurzamer wordt.”

Consumenten sceptisch over herkomst producten

Hoewel niet alleen bedrijven, maar ook consumenten tegenwoordig steeds meer openstaan voor duurzame mode, zijn die laatste volgens Mensink vaak sceptisch over de daadwerkelijke herkomst van een product. “In een recent onderzoek werd aan consumenten gevraagd hoeveel ze extra wilden betalen voor een spijkerbroek van 45 euro, als ze zeker wisten dat deze volledig duurzaam was. Dat was 5 euro. Kosten zijn altijd een issue, maar een groter probleem is dat men niet weet waar duurzame mode verkrijgbaar is en of het wel echt duurzaam is,” aldus Mensink.

De collectie van Loop.alife is online verkrijgbaar, op de website van Brightloops.

Beeld: Loop.alife