De desillusies van de modeindustrie - deel 3

De modeindustrie is een populaire sector die vele professionals aantrekt, maar sommigen ook teleurstelt. Voor FashionUnited vertellen vier oud-modeprofessionals over hun desillusies van de modeindustrie.

In Europa vertegenwoordigt de kledingsector 922.041 banen (cijfers Euratex 2019). Achter deze cijfers gaan banen vol met passie schuil, tijdelijke of vaste contracten, bevredigende of juist beklemmende functies. Teleurgesteld, uitgeput of moe van hun baan, kiezen sommige professionals ervoor hun baan op te geven, anderen verlaten zelfs de bedrijfstak toen de droombaan een nachtmerrie bleek. FashionUnited sprak per e-mail met deze modeprofessionals. Dit keer het verhaal van Pauline Brun, couturière en medeoprichtster van een duurzaam kledingmerk.

In welke bedrijfstak bent u nu werkzaam?

Brun:Ik werk nog steeds in de kledingindustrie. Eind vorig jaar ben ik begonnen met een omscholingsproces en sinds 2021 ben ik op zoek gegaan naar een baan in een nieuwe sector. Uiteindelijk heb ik besloten om nog een tijdje in de kledingindustrie te blijven, maar mijn aanpak te veranderen en te starten met een baan op het gebied van productontwikkeling in de duurzame textielindustrie. Ik begin binnenkort met een stage om de kneepjes van het vak te leren en hoop daarna een baan te vinden.

Wat is uw achtergrond?

Ik heb theater, mode en uiteindelijk kostuumontwerp gestudeerd. Na mijn studie als kostuumontwerpster in Parijs kwam ik naar Amsterdam voor een stage en uiteindelijk vestigde ik me daar omdat het leven in Amsterdam me beter bevalt dan in Parijs. Toen ik in Frankrijk woonde, werkte ik in kostuumateliers maar ook voor haute couture. Met name bij Dior en Givenchy, maar niet rechtstreeks bij hen. Zij besteden een deel van de productie uit aan ateliers die zowel voor haute couture als theater of film kostuums maken. Ik heb het ook even geprobeerd bij Iris Van Herpen, maar ik ben niet gebleven omdat ze alleen met stagiairs werken en me, ondanks mijn diploma's en ervaring, slechts een stage van zes maanden met een ontoereikend salaris konden bieden.

In Nederland was de kostuumsector minder aanwezig, dus ging ik werken in de herenmode. Ik ben ook twee jaar medeoprichter geweest van een eco-verantwoord kledingmerk.

Welke functie bekleedde u toen u besloot van loopbaan te veranderen?

Ik was vijf jaar lang herenkleermaker bij New Tailor in Amsterdam. Mijn taak was het maken van pakken geheel op maat en wat aanpassingen doen als mijn collega's hulp nodig hadden. Tegelijkertijd was ik medeoprichter van een ecologisch verantwoord kledingmerk, maar daar zijn we in 2020 mee gestopt.

Kunt u uitleggen waarom u gestopt bent met werken in de modeindustrie?

Er zijn twee hoofdredenen. Ten eerste: het salaris. Ik heb bijna tien jaar gestudeerd en ben zeer bedreven in mijn vak, waarmee ik nauwelijks meer dan een minimuminkomen kon verdienen. Vooral omdat ik omringd ben door mensen die minder gekwalificeerd zijn, maar bijna het dubbele van mijn salaris krijgen. En dat alleen omdat ze in de verkoop werken en niet in de ambachtelijke sector. Ambachtelijke banen worden bijna nooit financieel gewaardeerd, zelfs niet als je een ingenieursniveau hebt in het vak.

De tweede reden is de onhoudbaarheid van mijn baan. Ik vind ecologische kwesties erg belangrijk en ik wil graag dat mijn werk hiervan een weerspiegeling is.

Wat mijn eigen bedrijf betreft, speelde het gebrek aan tijd dat ik eraan kon besteden een grote rol in mijn keuze. Door een gebrek aan middelen kon ik er niet voltijds aan werken en het merk ontwikkelen zoals het zou moeten. Het project bleef op de achtergrond en ik had moeite om het van de grond te krijgen. Maar het is vooral het feit dat de meeste mensen niet bereid zijn de prijs te betalen die een verantwoord gemaakt kledingstuk werkelijk waard is. Het werd al snel vermoeiend om voortdurend onze prijzen te moeten rechtvaardigen en mensen te moeten voorlichten.

In welk geval zou u zijn gebleven?

Een loonsverhoging had een rol kunnen spelen, maar meer in het algemeen is het de eco-verantwoordelijke overweging die meespeelt in mijn beslissing. Als ik niet goed betaald word, kan ik net zo goed iets zinvols doen.

Heeft u moeilijkheden ondervonden toen u van baan veranderde?

Toen ik wegging, erkende mijn baas dat mijn werk een hoger salaris verdiende, maar dat dit de gang van zaken was in het bedrijf en niet zou veranderen. Dus hij deed niet zijn best om mij te houden. Toen ik een nieuwe baan zocht, was mijn gebrek aan kwalificaties een belemmering. In de huidige economische context is de arbeidsmarkt verzadigd met mensen die op zoek zijn naar nieuwe uitdagingen, en worden vacatures zeer snel ingenomen. Ik werd veel afgewezen, en ook veel financieel afgetroggeld.

Daarom besloot ik een stage te zoeken om ervaring op te doen, mijn netwerk uit te breiden en mijn kansen te maximaliseren om later de aandacht van recruiters te krijgen. Ik zag mezelf niet terug naar school gaan en een stage leek me een productievere manier om mijn doelen te bereiken. Uiteindelijk ben ik in de kledingindustrie gebleven, maar dan in het segment productontwikkeling en met een focus op duurzaam textiel en sociale ondernemingen.

Dit artikel is eerder verschenen op FashionUnited.FR , vervolgens vertaald en bewerkt naar het Nederlands door Ilona Fonteijn.