Londen maakt werk van de modeweek, draagbaarheid staat voorop
bezig met laden...
Vaak wordt er gesproken over de waarde die modeweken hebben voor een stad - hun economische impact, de buzz die ontstaat, de culturele uitwisseling en de betrokkenheid van de gemeenschap. Maar de kosten voor onafhankelijke merken kunnen soms overweldigend hoog zijn, waardoor evenementen als deze het minder waard zijn om in te investeren. Er zaten onmiskenbaar gaten in het schema van London Fashion Week dit seizoen, in de vorm van modelabel Christopher Kane, dat eerder dit jaar onder curatele werd gesteld, tot S.S. Daley, Nensi Dojaka en rijzende ster Dilara Findikoglu die haar show annuleerde met als argument dat er onvoldoende geld was voor een presentatie, aldus The New York Times.
In een tijdperk waarin grote merken blijven uitbreiden en steeds grotere producties op de planken brengen, hebben opkomende ontwerpers moeite om de aandacht en het podium te krijgen die nodig zijn om hun ontluikende bedrijven te ontwikkelen. Londen mag dan een broeinest zijn voor opkomend talent, maar het blijft een uitzonderlijk dure stad, waardoor veel ontwerpers gedwongen worden moeilijke keuzes te maken tussen het in stand houden van hun activiteiten en het besteden van middelen aan onnodige marketinguitgaven. Ontwerpers zouden niet gedwongen moeten worden om te kiezen tussen het draaiende houden van hun bedrijf en het presenteren van hun collecties tijdens de modeweek. Caroline Rush, de CEO van het British Fashion Council, zei het volgende: "Ik denk niet dat het ooit uitdagender is geweest om een onafhankelijke ontwerper in Londen te zijn dan nu."
Niettemin presenteerde de London Fashion Week dit seizoen positieve aspecten. Het evenement viel samen met de Design Week, wat resulteerde in talloze pop-ups en gezamenlijke evenementen door de hele stad. Deze activiteiten vierden het werk van visionaire ontwerpers en kunstenaars die, hoewel ze niet over de middelen van luxe conglomeraten beschikken, blaakten van de jeugdige innovatie en vastberadenheid om de status quo uit te dagen. Daarnaast waren er in Londen drie modetentoonstellingen die de diepgaande invloed van mode op ons leven benadrukten. Deze tentoonstellingen varieerden van ‘Gabrielle Chanel. Fashion Manifesto’ in het Victoria & Albert Museum tot het retrospectief ‘Rebel: 30 Years of London Fashion’ in het Design Museum en ‘The Missing Thread: Untold Stories of Black British Fashion’ in Somerset House.
Er waren ook cross-over evenementen, waaronder Vogue World's vreemde en met sterren bezaaide viering van de Britse podiumkunsten, met een rode loper die niet onder deed voor die van het MET Gala in New York, en de tentoonstelling ‘Design Transforms’ van Central Saint Martins, die het werk van afgestudeerde productontwerpers vierde in samenwerking met UPM, een bedrijf dat producten ontwikkelt van hernieuwbare materialen. De iconische Londense metro werd tijdelijk overgenomen door Burberry, waarbij metrostation Bond Street werd omgedoopt tot Burberry Street en het Undergound-logo in Burberry-blauw werd gegoten, zij het tot verwarring van sommige forenzen.
Van gevestigde tot opkomende ontwerpers, hier is een overzicht van onze favoriete hoogtepunten van London Fashion Week:
Burberry
Voor de tweede show van Daniel Lee stond er veel op het spel en de verwachtingen waren hooggespannen. Het is de taak van de heer Lee om de verkoop te stimuleren, met name op het gebied van accessoires, een gebied waarin Burberry is achtergebleven ten opzichte van andere luxe modehuizen. In deze presentatie waren schoenen en tassen prominent aanwezig, een weerspiegeling van de expertise die Lee opdeed tijdens zijn periode bij Celine en Bottega Veneta. Voor SS24 leek Lee de collectie te stroomlijnen en zich te richten op het verkleinen van het aantal silhouetten en opties, met name voor de iconische trench, die er fris en verfijnd uitzag met de ceintuur laag in de taille, als symbool van een blijvende investering in plaats van een vluchtige trend. Jurken en pakken straalden scherpte en relevantie uit, ontworpen voor het leven in de stad in plaats van louter fantasieën voor de rode loper. De schoenen, waaronder sandalen, muiltjes en laarzen, waren bijzonder sterk. Lee leverde minder ruiten, maar meer realiteit.
Simone Rocha
Fans van Crocs zullen dol zijn op Simone Rocha's met parels en kant bezette versie, misschien wel het meest romantische en elegante paar Crocs ooit. Met haar show, die de titel ‘Dress Rehearsal’ kreeg en werd gehouden in het Mulryan Centre for Dance, waar het English National Ballet repeteert, benadrukte Rocha de relevantie van haar prachtig geborduurde jurken. In combinatie met een zilverleren bikerjack straalden ze draagbaarheid uit zonder overdreven weelderig te worden. Rocha's meesterschap over stoffen, zowel voor esthetiek als manipulatie om draperieën, uitsnijdingen of plooien te creëren, was duidelijk, vooral in de roze en rode jurken met rimpelingen bij de hals en mouw - een kenmerkende techniek die mogelijk terugkeert in de aankomende couturesamenwerking met Jean Paul Gaultier.
JW Anderson
JW Andersons collecties staan bekend om hun kleurrijke verrassingen en eigenaardigheden, maar onder de lagen en concepten schuilen echte, draagbare kledingstukken. Voor de lente-zomercollectie 2024 nam Anderson een opnieuw ontworpen hoodie als uitgangspunt, met artistieke, abnormale proporties. De cargobroek, een kledingstuk dat al vele seizoenen op de voorgrond staat, deelde de schijnwerpers. Gedragen met een bikerjack of blazer met dubbele rij knopen ontstond een fris beeld dat ongekunsteld aanvoelde.
Chet Lo
Chet Lo liet zich inspireren door verleidelijke prenten uit de oude Chinese erotische kunst en Shunga. Voor de Chinees-Amerikaanse Lo was seksualiteit tijdens zijn jeugd een taboe. China is nog steeds een van de weinige G20-landen die het homohuwelijk niet hebben gelegaliseerd. Hij gelooft dat kleding ons kan bevrijden, een filosofie die duidelijk naar voren komt in zijn collectie. Of het nu gaat om getailleerde broeken met splitjes op de heupen of gebreide jurken met een halternek, versierd met een monogram met schaarmotief, Lo wil iedereen in staat stellen om zich het uitgelijnd, krachtig en zelfverzekerd te voelen.
Emilia Wickstead
De collectie van Emilia Wickstead ademde de sfeer van Saint Tropez en de Franse Rivièra, met een verwijzing naar de jaren twintig en dertig toen de regio een toevluchtsoord was voor kunstenaars en een speeltuin voor beroemdheden als Picasso en Lee Miller. Weelderige gelaagde strepen in oranje, hemelsblauw en zonnebloemgeel sierden verschillende silhouetten, van een doorschijnende jurk met blote schouder tot een eenvoudige jas en het tweedelig openingsensemble. Het werk van Wickstead is gedurfd en flirterig, maar wat ze vooral uitstraalde was vrijheid, en reflectie op de manier waarop kunstenaars zichzelf uitdrukken door middel van mode.
Oekraïense ontwerpers in Londen
De Oekraïense modemerken Kseniaschnaider, Elenareva en Nadya Dzyak onthulden hun lente-zomercollecties 2024 tijdens London Fashion Week, als onderdeel van de Ukrainian Fashion Week (UFW), die vanwege de aanhoudende conflicten buiten Kiev werd gehouden. Ondanks luchtalarmsirenes en raketaanvallen gingen de Oekraïense ontwerpers door met creëren en UFW zorgde voor onwrikbare steun tijdens het derde internationale seizoen.
De collectie van Kseniaschnaider bestond uit door AI gegenereerde denim silhouetten die het resultaat waren van experimenten en speelsheid. Ontwerpster Olena Reva van Elenareva verkende het thema van vrouwelijke kracht door zich te wenden tot de oude Trypilliaanse cultuur en prints te gebruiken die geïnspireerd waren op ornamenten op Trypilliaanse kleikruiken. Nadya Dzyak liet zich inspireren door het werk van de naïeve kunstenares Polina Raiko, wier museumhuis in Oleshky onder water kwam te staan na de Russische vernietiging van de Kakhovka-dam. Dzyak zette Raiko's over op jurken en creëerde een omgeving waarin artistiek erfgoed wordt gekoesterd, zelfs als het water het meeste heeft weggespoeld.
