Reflecteert de catwalk in Milaan de creatieve leiderschapscrisis in de mode?

Hoeveel verandering is te veel? Deze vraag hing als een sluier boven de Milan Fashion Week mannenmode. Na slechts drie dagen, met een kalender waar enkele vertrouwde zwaargewichten ontbraken, voelden de presentaties in de stad niet alleen schaars, maar ook verrassend ingetogen aan.

Veel van deze onrust kan Milaan niet direct verweten worden. Het afgelopen jaar werd gekenmerkt door voortdurende veranderingen in de mode-industrie – een transformatie die met name enkele van de toonaangevende huizen van de stad hard heeft getroffen. Fendi bijvoorbeeld heeft nog geen nieuwe creatieve leiding, hoewel er gesprekken zouden zijn met de in New York gevestigde ontwerper Willy Chavarria. Gucci bereidt zich voor op de komst van Demna Gvasalia en heeft intussen de collectie geïntegreerd in een gemengde show tijdens de damesmodeweek. JW Anderson neemt momenteel een pauze, terwijl ontwerper Jonathan Anderson zich voorbereidt op zijn debuut bij Dior. En Versace? Het modehuis ondergaat een heroriëntatie na de overname door Prada – waarbij Prada een van de weinige paradepaardjes blijft die deze seizoen in Milaan aanwezig zijn.

Dit betekent echter niet dat de 15 fysieke shows, 41 presentaties en 17 evenementen geen hoogtepunten boden. Prada en Giorgio Armani presenteerden sterke collecties. Ook kozen enkele spannende nieuwkomers, met name internationaal talent, bewust voor Milaan als platform voor SS26.

Kunnen nieuwe stemmen Milaan redden?

Misschien gaf de eerste show van het seizoen al een hint naar de richting die Milaan zou moeten inslaan: die van incubator voor jong talent – een positie die tot nu toe vooral Parijs en Londen bekleedden. De eerste catwalkmomenten waren voor Setchu, het label van de LVMH-prijswinnaar van 2023. Na zijn optreden in januari als gastontwerper bij de modebeurs Pitti Uomo, toonde ontwerper Satoshi Kuwata nu in Milaan zijn visie – en daarmee een broodnodige frisse impuls.

Op de catwalk vermengde hij nauwkeurig kleermakerswerk met Japanse functionaliteit en origami-geïnspireerde plooien. Kuwata’s tijd bij de Victoriawatervallen in Zimbabwe, waar hij deelnam aan een initiatief van LVMH Métiers d’Art, gaf de collectie extra diepgang. Zijn herinneringen aan vistochtjes en een vleugje Y2K-nostalgie waren eveneens een inspiratiebron. Die laatste trend kwam tot uiting in laag uitgesneden jeans en cargo broeken. Zijn reizen naar Zimbabwe leidden tot samenwerkingen met ambachtslieden van de Batoka-stam, resulterend in handgeweven rokken en hoeden.

Setchu was niet de enige voormalige Pitti-gastontwerper die Italië trouw bleef. Ook Luca Magliano, geboren in Bologna, bleef zijn vaderland trouw. Dit seizoen koos de ontwerper echter niet voor een klassieke catwalkpresentatie. In plaats daarvan toonde hij, zoals hij het zelf noemde, een ‘sabbatical-show’ in de vorm van een korte film, die in première ging in een bioscoop in Milaan.

Het concept van de pauze bepaalde niet alleen het format van de show, maar doortrok ook de collectie zelf. "Het sabbatical moet terug te zien zijn in het ontwerp – door elementen van wildkamperen: technische aspecten infiltreren de kleding, er ontstaan veranderende silhouetten – tenten voor rusteloze lichamen", verklaarde de ontwerper in een persbericht.

Deze houding kwam duidelijk naar voren in de materialiteit en constructie. Touwen en haken vervingen knopen. Een mantel van gemêleerde katoenen voile deed – op het eerste gezicht – denken aan klassiek grisaille (een grauwschilderin, red.). Een vlaggenjurk speelde met vlak tromp-l’oeil. De collectie was echter geenszins uitsluitend gericht op campings of retro-futurisme. Sommige ontwerpen, met name die van los geweven stoffen, verwezen naar de bioscoopcontext en citeerden de esthetiek van de film noir uit de jaren vijftig.

Terwijl veel merken zich dit seizoen van Milaan afzijdig hielden, leek de Italiaanse modestad nog steeds populair bij Britse labels. Zo presenteerde Paul Smith – eveneens een voormalig gastontwerper van Pitti Uomo – zijn collectie voor het eerst in Milaan en deed daarmee afstand van zijn gebruikelijke plaats op de Parijse Fashion Week-kalender. Het was Smiths eerste catwalkshow in Milaan – en het reizen leek niet alleen geografisch, maar ook thematisch een centrale rol te spelen.

‘De collectie schetst een route door Pauls persoonlijke reiservaringen – met kleuren, prints en texturen die indrukken van reizen uit het verleden oproepen’, aldus het persbericht. Een specifiek boek over straatfotografie in Caïro, dat de ontwerper aan het begin van het ontwerpproces zou hebben geïnspireerd, werd veelvuldig geciteerd. De kenmerkende kleurrijke patronen en prints werden gecombineerd met silhouetten die sterk deden denken aan de kleermakerskunst van de jaren vijftig – met korte jasjes, hooggesneden broeken en talloze overhemden met opgerolde mouwen.

Ook de accessoires zetten het thema van reizen en herinnering voort. Sleutelhangers in retrostijl – gemaakt van hetzelfde acetaat als de in Italië geproduceerde brillen van het huis – werden aangevuld met verzamelbare metalen hangers: schelpen, munten en vredestekens sierden lederen riemen, sieraden, baretten en zelfs klassieke kledingstukken.

Smith was niet de enige Britse ontwerper die Milaan dit seizoen tot zijn creatieve thuis maakte. Ook Andreas Kronthaler voor Vivienne Westwood koos de Italiaanse modestad voor een comeback en presenteerde de eerste zelfstandige mannenmodecollectie van het huis sinds 2017. Het merk investeert duidelijk meer in extra lijnen naast de hoofdcollectie – zo werd in mei de eerste bruidsmodecollectie gepresenteerd op de Barcelona Bridal Week – maar beide initiatieven kregen tot nu toe niet de media-aandacht die men zou verwachten.

Mogelijk komt dit ook doordat Kronthaler voor lente/zomer 2026 geen grote comeback op de catwalk koos, maar een intiemer kader. De show, getiteld ‘Colazione con Andreas’ – oftewel ‘Ontbijt met Andreas’ – vond plaats in Bar Rivoli, een traditioneel trefpunt in Milaan. De collectie zelf toonde een dandyachtige noot met subtiele punkattitude en speelde met het beeld van de stijlvolle, oudere dame – of beter gezegd: de ‘sciura’, dat hyper-elegante icoon van het gouden tijdperk in het centrum van Milaan.

De laatsten van hun soort?

Ondanks enkele spannende nieuwkomers en frisse impulsen op de kalender, valt niet te ontkennen dat Milaan dit seizoen in wezen door twee zwaargewichten werd gedragen – waarbij ironisch genoeg de fysieke afwezigheid van de ene voor de meeste aandacht zorgde.

Voor het eerst in zijn legendarische carrière was Giorgio Armani niet persoonlijk aanwezig bij zijn eigen show. In plaats daarvan maakte Leo Dell’Orco, al jarenlang directeur van de mannenmodecollectie van het huis, een buiging aan het einde van de presentatie voor lente/zomer 2026. De 91-jarige ontwerper, die zich volgens mediaberichten herstelde van een ziekenhuisopname, was desalniettemin op voelbare wijze aanwezig – zowel letterlijk als figuurlijk.

Niet alleen ging het gerucht dat een telefoontje van Armani persoonlijk – met de vraag waarom de show nog niet was begonnen – zorgde voor de verrassende, bijna overhaaste start, maar vooral was zijn handtekening onmiskenbaar in de collectie.

De show was monumentaal, alleen al qua omvang: meer dan honderd looks, veelal in het typische Armani-palet van grijs, greige en beige, geaccentueerd door zacht lila en delicate crèmekleuren. De collectie zette consequent in op kleermakerswerk – dat nonchalante, maar vlijmscherpe vakmanschap waar Armani wereldwijd bekend om staat. Sommige looks deden denken aan de garderobe die hij ooit ontwierp voor ‘American Gigolo’, andere belichaamden de ongedwongen elegantie van een mediterrane zomer.

Bij Prada waren beide co-creatief directeuren – Raf Simons en Miuccia Prada – persoonlijk aanwezig voor de presentatie van de lente/zomer 2026-collectie. Slechts enkele uren nadat de collectie over de catwalk was gegaan, kondigde de Prada Group echter onverwacht het aftreden aan van CEO Gianfranco D’Attis. Volgens een bedrijfsverklaring zal D’Attis het huis op 30 juni verlaten – vanwege ‘verschillende opvattingen over de strategische richting van het merk’.

Op de catwalk was van interne spanningen echter weinig te merken. De collectie – treffend getiteld ‘A Change of Tone’ – maakte een duidelijk statement. Ze vierde jeugdige energie, met name in de vorm van ultrakorte shorts, die op sociale media al voor opschudding zorgden. De slungelige, bijna puberale lichtheid had net zo goed bij Miu Miu gepast, maar het Prada-DNA was duidelijk herkenbaar – dit keer echter in helderdere kleuren en zachtere, speelsere silhouetten in plaats van de gebruikelijke strenge, architectonische lijnen.

"We wilden een andere toon aanslaan", verklaarde Miuccia Prada volgens Women’s Wear Daily na de show tegenover journalisten. "Het tegenovergestelde van de agressie, macht en gemeenheid die onze wereld momenteel beheersen. We wilden met iets echts, vriendelijks een kleine bijdrage leveren."

Deze zachtere houding leek bewust gekozen. Slechts enkele uren voor de show had het nieuws van een Amerikaanse luchtaanval op Iran de ronde gedaan. Temidden van wereldwijde onrust, economische onzekerheid en toenemende geopolitieke spanningen, kwam Prada’s nieuwe collectie niet naïef over, maar als een stil protest – een pleidooi voor zachtheid in een tijd die wordt gedomineerd door hardheid.

Toch, hoe sterk de collectie ook was – net als vele andere dit seizoen –, zal SS26 waarschijnlijk minder herinnerd worden door wat er getoond werd, dan door wat er ontbrak.

Dit artikel is in het Nederlands vertaald met behulp van een AI-tool.

FashionUnited gebruikt AI taaltools om het vertalen van (nieuws)artikelen te versnellen en de vertalingen te proeflezen om het eindresultaat te verbeteren. Dit bespaart onze menselijke journalisten tijd die ze kunnen besteden aan onderzoek en het schrijven van eigen artikelen. Artikelen die met behulp van AI zijn vertaald, worden gecontroleerd en geredigeerd door een menselijke bureauredacteur voordat ze online gaan. Als je vragen of opmerkingen hebt over dit proces, stuur dan een e-mail naar info@fashionunited.com.